Πρός τό βράδυ, ἕνα χρυσαφένιο γλυκό φῶς μπαίνει μέσα στόν ἁγιασμένο πύργο τῆς ἐκκλησιᾶς (στόν τροῦλλο), σάν νά τόν γεμίζει μέ θυμίαμα.
Ἀπό κάτω, τήν ἴδια ὥρα, λέγει ὁ καλογέρας μέ φωνή ἥσυχή τό «Φῶς ἱλαρόν», ἐνῶ ὁ ἥλιος βασιλεύει, καί τελειώνει ἡ μέρα: «Φῶς ἱλαρόν ἁγίας δόξης ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, μάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλθόντες ἐπί τήν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν, ὑμνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν καί ἅγιον Πνεῦμα, Θεόν. Ἄξιόν Σε ἐν πᾶσι καιροῖς ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις, Υἱέ Θεοῦ, ζωήν ὁ διδούς. Διό ὁ κόσμος Σέ δοξάζει».
Δάκρυα ἔρχουνται στά μάτια τοῦ ἀνθρώπου, ἀκούγοντας αὐτά τ' ἀρχαία λόγια, πού εἶναι ἁπλά καί αἰώνια σάν τό βασίλεμα τοῦ ἥλιου. Τό βιβλίο πού' ναι ἀκουμπισμένο ἀπάνω στ' ἀναλόγι, γράφει πώς εἶναι «ποίημα Ἀθηνογένους τοῦ Μάρτυρος».
Παμπάλαιος ὕμνος, πού τόν λένε κάθε βράδυ, σάν τελειώνει ἡ μέρα, ἀπό δυό χιλιάδες χρόνια ἴσαμε σήμερα, ἁπλοί ἄνθρωποι πού βαστᾶνε ἀπό τούς ἀρχαίους Ἕλληνες, σάν καί τοῦτον τόν Ἁγιονορίτη καλογερά, πού εἶναι καί στό πρόσωπο σάν τούς παλαιούς».
Φώτης Κόντογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου