"Για τον Βασιλέα των Όλων, όλα κλειστά. Φρούριο οι άνθρωποι."
Είδαμε την αγάπη Του πόση είναι, που κατεδέχθη να γίνει μωράκι και δεν είχε τόπον γι’ Αυτόν: μέσα στην πάχνη Τον έβαλαν».
Για τους πλουσίους είχε καταλύματα. Για τους κρατούντες, για τους αριβιστές και τους απατεώνες ευρέθη και στρωμνή και οίνος και άρτος και φωτιά.
Για τους «ατσίδες» του κόσμου τούτου, ευρέθη.
Για τον Θεόν που ήρθε, δεν είχε τόπον.
Βρέθηκε η φάτνη για να Τον φιλοξενήσει» – Για εμάς ερχότανε, εμείς Τον διώχναμε
Οι άνθρωποι δε βρήκαμε, δε θέλαμε, τα μετρήσαμε και πάλι με τον εγωισμό μας και ούτε τον Θεόν δε φοβηθήκαμε στο μέτρημα. Δεν έχει! Για πόσους, άραγε, αδερφούς – εκτός που το είπαμε προς τον Θεόν – το λέγουμε ετούτο έως τα σήμερα;
Για πόσες φορές, το τζάμι του αμαξιού δεν κατέβηκε ούτε χιλιοστό και η πόρτα της οικείας παρέμεινε ως φρουρίου;
Για τον Βασιλέα των Όλων, όλα κλειστά. Φρούριο οι άνθρωποι.
Για εμάς ερχότανε, εμείς Τον διώχναμε. Και Αυτός επέμενε.
Ώστε, τελικά, τι άλλο είναι τα Χριστούγεννα από την επίμονη αγάπη Του;
«Βρέθηκε η φάτνη για να Τον φιλοξενήσει για τη δική μας τη σωτηρία, αδελφοί μου».
Τον Υιό του Θεού τον τύλιξαν στα κουρελάκια μέσα!» – Δεν το χωράει ο νους
Στριφογυρίζουμε.
Κάτι φταίει από εδώ, κάτι από εκεί.
Έχει ζέστη, αλλά όχι πολύ.
Έχει δροσιά, αλλά ελάχιστη. Είναι ωραίο το φαγητό, αλλά, τώρα, δε θέλω αυτό.
Να βγω; Να μπω;
Είμαι μόνος και δεν μπορώ. Είμαι με άλλους, αλλά δεν τους μπορώ.
Αν είχα λεφτά. Τι να τα κάνω τα λεφτά;
Δεν είναι ωραία εδώ. Οι άλλοι πάνε ταξίδια.
Αληθώς, δεν τον χωράει ο νους, ότι ολόκληρος Θεός τυλίγεται στα κουρελάκια μέσα, φτωχός και στις ταλαιπωρίες, χωρίς Αυτός να παραπονείται για τίποτε.
Για μία στιγμή, λες στον εαυτό σου: Ρε, δε ντρέπεσαι;
Ο Υιός του Θεού, για σένα, μέσα στην πάχνη κοιμήθηκε! Τον Υιό του Θεού τον τύλιξαν στα κουρελάκια μέσα! Τι θέλεις εσύ και δε σε χωράει ο τόπος;
Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός+
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου