Θυμάμαι αυτό το περιστατικό. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου, η ζωή ήταν δύσκολη για εμάς. Υπήρχαν στιγμές που μέναμε χωρίς φαγητό για μέρες, αν και δεν ένιωθα καθόλου πείνα. Σπούδασα στην Τιφλίδα, στο 41ο Παρθεναγωγείο. Η απόσταση από το σπίτι μας μέχρι το σχολείο ήταν τέσσερις μεγάλες στάσεις του τραμ, ίσως και περισσότερες. Μια μέρα, έδωσαν στον Γαβριήλ ένα κομμάτι ψωμί με λίγη μαρμελάδα μελιτζάνας από πάνω. Μου κουβαλούσε αυτή τη μαρμελάδα στην παλάμη του χεριού του σε όλη τη διαδρομή, προσπαθώντας να με ταΐσει. Χτύπησε το κουδούνι, ένα μάθημα τελείωσε, και βγήκα έξω και τον είδα να στέκεται εκεί να με περιμένει με αυτό το ψωμί και τη μαρμελάδα στην παλάμη του. Ήταν 19 ετών τότε. Τι συναισθήματα πρέπει να είχε, τι στοργική καρδιά πρέπει να είχε - ότι, πρώτα απ 'όλα, δεν έτρωγε ο ίδιος, και μετά, επιπλέον, μετέφερε το φαγητό μου στο σχολείο με τα πόδια. Ήταν έτσι όλη του τη ζωή.
Ο Άγιος Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε) στα απομνημονεύματα της αδερφής του, Τζουλιέτα Μιχαήλοβνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου