Αγαπητέ αδελφέ, να ξέρεις ότι δεν είναι ο θόρυβος του κόσμου που σε χάνει, αλλά η αταξία μέσα σου. Ο άνθρωπος δεν πέφτει επειδή είναι αδύναμος, αλλά επειδή δεν στέκεται πλέον αληθινά με τον εαυτό του ενώπιον του Θεού. Όταν ο νους δεν κατεβαίνει πλέον στην καρδιά, τότε αρχίζει η διασπορά και η προσευχή αραιώνει μέχρι να γίνει απλώς μια συνήθεια των χειλιών. Μην φοβάσαι την ξηρότητα, ούτε την αδυναμία. Είναι οι καθρέφτες στους οποίους ο Θεός μας δείχνει ποιοι είμαστε χωρίς χάρη. Μην βιάζεσαι να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου, ούτε να καταδικάσεις τον εαυτό σου χωρίς ελπίδα. Περίμενε. Σιώπα. Κάνε υπομονή. Και πες μόνο αυτό: «Κύριε, δεν ξέρω πώς να Σε αγαπώ, αλλά δεν θέλω να Σε αφήσω».
Η αληθινή πνευματική ζωή δεν είναι συναίσθημα, αλλά σταθερότητα. Δεν είναι μια μεγάλη φωτιά, αλλά μια θράκα που κρατιέται κάτω από στάχτη. Αυτός που παραμένει πιστός στο σκοτάδι, τιμά τον Θεό περισσότερο από αυτόν που χαίρεται στο φως. Μην προσπαθείς να καταλάβεις τα πάντα, γιατί ο νους που επιδιώκει να καταλάβει πριν καθαριστεί ξεστρατίζει. Η αγνότητα προέρχεται από την υπακοή και η ειρήνη από την απάρνηση της δικής του θέλησης. Μην επιδιώκεις να είσαι κάποιος άλλος. Επιδίωξε να είσαι του Χριστού. Και αν χάσεις τα πάντα, αλλά έχεις Αυτόν, θα έχεις κερδίσει την αιωνιότητα χωρίς να το καταλάβεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου