Ένας ιερέας μου το είπε κάποτε αυτό.
Ένας πολύ καλός ιερέας.
Είχε ένα άρρωστο παιδί.
Και όταν του το είπαν, έμεινε άναυδος: Γιατί;... Σε υπηρέτησα πιστά και αληθινά για σχεδόν είκοσι χρόνια... Αλλά είναι πρακτικά άμεμπτος, ένας πολύ καλός άνθρωπος και ιερέας, που δεν γνωρίζει καμία θανάσιμη αμαρτία.
Και μέσα στο στήθος του φώναξε: ΓΙΑΤΙ;;;
Λέει: Ο Κύριος ήρθε σε μένα και μου αποκαλύφθηκε κάτι που με έκανε να παγώσω! Δεν μπορούσα καν να αναπνεύσω από αυτό που είδα.
Ήταν τόσο συντριπτικό που καθόμουν στο πάτωμα για ώρες. Δεν μπορούσε καν να σηκωθεί όταν έβλεπε τον εαυτό του όπως τον έβλεπε ο Θεός. Και ήταν αφόρητο. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει, να μιλήσει, να περπατήσει, να σταθεί όρθιος - δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Καθόταν στο πάτωμα, ακουμπισμένος στον τοίχο, ανίκανος να κινηθεί, καθώς κάθε κίνηση προκαλούσε αφόρητο πόνο. Και προέκυψε το ερώτημα: ποιο είναι το νόημα να ζω αν είμαι έτσι;
Όπως λένε οι άγιοι, αν ο Θεός αποκάλυπτε ολόκληρη την αλήθεια για τον άνθρωπο, αυτός δεν θα επιβίωνε. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό.
Η Τελική Κρίση—δεν είναι απλώς λόγια· δεν μπορείτε καν να φανταστείτε πώς είναι να αντικρίζετε την εμφάνιση του Χριστού και να μας βλέπετε όλους όπως πραγματικά είμαστε... Πιστέψτε με, δεν έχετε ξαναζήσει τέτοιο πόνο. Είναι ασύγκριτος.
Όσοι τον έχουν ζήσει λένε ότι τα πιο τρομερά βάσανα και βασανιστήρια μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι σε σύγκριση, επειδή ο πόνος είναι απείρως πιο οδυνηρός.
Ιερέας Κωνσταντίνος Κορεπάνοφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου