Anthony
(Bloom), Metropolitan of Sourozh
„ Όλοι είμαστε σε ορισμένο βαθμό
„δαιμονισμένοι“, δηλαδή στο χέρι σκοτεινών δυνάμεων. Αυτός είναι ο σκοπός τους:
να μας κυριαρχούν για να μη γινόμαστε τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο του κακού
που θέλουν να κάνουν και που μπορούν να το κάνουν, όμως, μόνο μέσα από μας.
Κάνοντάς μας δημιουργούς του κακού, θέλουν ταυτόχρονα να πάσχουμε.“ – από μια
ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την θεραπεία του
δαιμονισμένου
ιστορία που ακούσαμε πριν λίγο μας
βάζει μπροστά – πρόσωπο με πρόσωπο - σε τρείς διαφορικές και αντιφατικές
καταστάσεις. Πρώτα βλέπουμε πώς φέρονται οι δυνάμεις του κακού, οι δαίμονες,
στον δαιμονισμένο άνθρωπο, πώς προσπαθούν να τον υποδουλώσουν, χωρίς να αφήσουν
μέσα του κάτι που δεν βρίσκεται στη σφαίρα της εξουσίας τους, δεν τους ανήκει
εντελώς και δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να εκτελέσουν το κακό τους.
Αυτές τις δαιμονικές δυνάμεις θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε με όλα τα ονόματα
των αμαρτιών του ανθρώπου, αν, βέβαια, επιτρέπουμε την εξουσία επάνω μας
σ΄οποιαδήποτε αμαρτία, γιατί γινόμαστε δούλοι της αμαρτίας (όπως το εξηγεί
λεπτομερειακά ο απόστολος Παύλος). Και όταν γινόμαστε δούλοι της αμαρτίας, τότε
έχουμε μπροστά μας τη μοίρα ενός ανθρώπου στα χέρια τους: να ζεί όλη του τη ζωή
στη γη ως όπλο του κακού, στη μανία, στον πόνο, στο να δημιουργεί το κακό.
Πίσω από όλα αυτά, όμως, βρίσκεται
κάτι ακόμα πιο φρικτό. Οι δαίμονες ζήτησαν από το Χριστό να τους στείλει σε ένα
κοπάδι χοίρων. Οι εβραίοι θεωρούσαν τα γουρούνια ακάθαρτα. Το γεγονός ότι οι
δαίμονες επέλεξαν να βγούν σ΄ένα κοπάδι χοίρων μας λέει, ότι όλο το κακό που
έχουμε μέσα μας ή κάνουμε, στο οποίο συμμετέχουμε ή του δίνουμε την εξουσία
επάνω μας είναι διαφθορά και ακαθαρσία. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας υποδούλωσης
το βλέπουμε πάλι στη μοίρα του κοπαδιού των χοίρων. Ψόφησαν οι χοίροι. Τίποτα
δεν απέμεινε από αυτούς. Εκπλήρωσαν το ρόλο τους και καταστράφηκαν. Βλέπετε πώς
φέρουνται οι δύναμεις του κακού σε μας? Σε καθέναν από μας, σ΄όλους μας μαζί:
σ΄εκκλησιάσματα, σε οικογένειες, στα κράτη, σε εκκλησίες – σ΄όλους χωρίς εξαίρεση.
Ταυτόχρονα βλέπουμε πώς φέρεται ο
Σωτήρ, ο Χριστός. Μπροστά Του είναι όλο το δράμα του κόσμου και ξεχνώντας το –
καλύτερα, βλέποντας το ενσωματωμένο με όλη τη τραγικότητά του σ΄έναν άνθρωπο -
αφήνει τα πάντα για να σώσει αυτόν τον άνθρωπο. Είμαστε κι εμείς ικανοί για
τέτοια? Μπορούμε να ξεχνάμε όλα τα μεγάλα πράγματα, τα οποία ονειρευόμαστε, για
να προσηλωθούμε και να δώσουμε την καρδιά μας εντελώς, με όλη την
δημιουργικότητά μας? Είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε θυσίες να βοηθήσουμε στην
μοναδική περίπτωση, που πραγματικά μπορούμε να βοηθήσουμε?
Και μια τρίτη εικόνα είναι οι
άνθρωποι στα Γάρδαρα που ήξεραν την κατάσταση του δαιμονισμένου. Βλέπανε τη
φρίκη της ζωής του και άκουσαν ότι ο Χριστός τον είχε θεραπεύσει και με ποιο
αντίτιμο. Το αντίτιμο ήταν ο θάνατος των χοίρων τους. Και έτσι ήρθαν πρός τον
Χριστό να του ζητήσουν να φύγει από την περιοχή τους, να μην κάνει και άλλα
θαύματα που θα τους κοστίσουν ακριβά. Όχι την ζωή ή την ησυχία τους, αλλά τον
υλικό πλούτο τους! Γι΄αυτό Του ζήτησαν να φύγει. „Από τα θαύματά Σου και την
θεϊκή αγάπη Σου έχουμε μόνο να χάσουμε. Φύγε!“
Πρέπει να αναρωτηθούμε, ποιοί
είμαστε? Μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας στην εικόνα του δαιμονισμένου, γιατί ο
καθένας από μας βρίσκεται στο χέρι του ενός ή του άλλου πάθους. Ποιός είναι
ελεύθερος από φθόνο, από πικρία, από μίσος? Μέσα σε ποιόν δεν υπάρχουν χιλιάδες
άλλες αμαρτίες? Όλοι είμαστε σε ορισμένο βαθμό „δαιμονισμένοι“, δηλαδή στο χέρι
σκοτεινών δυνάμεων. Αυτός είναι ο σκοπός τους: να μας κυριαρχούν για να μη
γινόμαστε τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο του κακού που θέλουν να κάνουν και που
μπορούν να το κάνουν, όμως, μόνο μέσα από μας. Κάνοντάς μας δημιουργούς του
κακού, θέλουν ταυτόχρονα να πάσχουμε.
Ας σκεφτούμε σχετικά με τη
συμπεριφορά μας σε άλλους ανθρώπους! Μήπως κι εμείς θέλουμε να τους έχουμε στο χέρι μας? Μήπως
προσπαθούμε να τους κυριαρχήσουμε, να τους υποδουλώσουμε, να τους κάνουμε
εργαλείο της βούλησής μας και αντικείμενα των επιθυμιών μας? Ο καθένας από μας
μπορεί να βρεί μέσα του τέτοια χαρακτηριστικά και μια τέτοια συμπεριφορά και
μπορεί να δεί γύρω του τα θύματά του.
Τέλος πάντων, ας συνειδητοποιήσουμε
ότι είμαστε χριστιανοί. Άραγε, δεν επιλέγουμε το δρόμο του Χριστού? Το δρόμο
Του προς το σταυρό με τις θυσίες του, το δρόμο που μπορεί να δώσει ελευθερία σε
άλλους, μια καινούργια ζωή σε άλλους! Αν μόνο μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε από
όλα όσα μας αποσχολούν για να συγκεντρωθούμε στη μοναδική αληθινή και καυτή
ανάγκη! Ας το σκεφτούμε, επειδή το Ευαγγέλιο δεν απευθύνεται σε μας για να μας
δείξει μόνο εικόνες. Το Ευαγγέλιο είναι μια πρόσκληση, μια κλήση: Πού
βρίσκεσαι? Μαζί με ποιόν είσαι? Ο καθένας από μας πρέπει να δώσει μια απάντηση:
και στον εαυτό του και στο Θεό. Ποιός είμαι? Πού ανήκω?
Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου