Η ΑΓΑΘΗ ΓΡΙΟΥΛΑ............

ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΓΚΑΝ

Κατά την περιγραφή των παλαιών γεγονότων δεν πρέπει να λησμονήσω ν' αναφερθώ σε μία εξαιρετική γριούλα, την οποία γνώρισα στο ναό του αγίου Νικολάου, στους Χαμόβνικι. Τότε, βοηθούσαμε κρυφά τους πιστούς ν' αποκτήσουν θρησκευτικά βιβλία. Κάποιες φορές, μας ζητούσε και αυτή να της πάμε βιβλία, για εποικοδομητική ανάγνωση. Καταγόταν από τη Σμολενσίνα και διακρινόταν για τη σπάνια προθυμία και καλοσύνη της. Κατά τα χρόνια των περιπλανήσεων συχνά διανυκτέρευα στο σπίτι της. Με πολλή αγάπη έστρωνε στην κουζίνα τα σεντόνια σ' ένα στενό ντιβάνι, βάζοντας πάντοτε μαλακό μαξιλάρι, για να μπορώ να ξεκουραστώ από τα συνεχόμενα ταξίδια.

- Ξεκουράσου, αγαπητέ μου, ξεκουράσου! Δεν έχεις πού αλλού να ξεκουραστείς! έλεγε πάντοτε, αναστενάζοντας με αγάπη και συμπόνια.

Μου χάρισε μερικούς, παλαιούς, τεράστιους τόμους, εκδοθέντες το ΙΗ' αιώνα, όπου, στην αρχαία, σλαβική γλώσσα, ήταν τυπωμένοι οι Βίοι των Αγίων, γραμμένοι από τον άγιο Δημήτριο, Μητροπολίτη του Ροστόβ. 0 πνευματικός μου αγίασε το μεγάλο δυάρι διαμέρισμα της. όπου ζούσε με την κόρη της και την εγγονή της. 0 γιός της Βίκτορ ερχόταν εκεί, συχνά μετά τη δουλειά. Οι συζητήσεις μας τα βράδια επέδρασαν στη μεταστροφή των παιδιών της προς την Εκκλησία και τη μετάνοια. Αυτό ήταν κάτι, για το οποίο ικέτευε μέρα και νύχτα η μάνα του τον Κύριο μας. Στο πρόσωπο του γιου της, από την πρώτη ακόμα συνάντηση, διέκρινα μία καταφανή ένδειξη αμαρτίας. Αισθανόμουν ότι είχε κακές παρέες, με τις οποίες εθίστηκε σε αμαρτωλά πάθη και στην οινοποσία. Μου έλεγε ότι ήταν ευγνώμων, κυρίως, στη μητέρα του για την αγάπη του στον άγιο Νικόλαο, που έτρεφε από την παιδική ηλικία και που κάποτε, με θαυματουργό τρόπο, τον έσωσε από βέβαιο θάνατο.

-Ήμουν στη Σιβηρία, στη φυλακή για κλοπή, έτσι άρχισε την αφήγηση του. Μας έφεραν εκεί, κρατούμενους το χειμώνα με φορτηγό πάνω από τον παγωμένο ποταμό Λένα. Ξαφνικά στη μέση της διαδρομής, ο πάγος άρχισε να σπάει. Το φορτηγό μας, γεμάτο με κρατούμενους, άρχισε να βυθίζεται. Μας απειλούσε ο αναπόφευκτος θάνατος. Τότε θυμήθηκα πώς η μητέρα μας μάθαινε, όταν ήμασταν παιδιά, να προσευχόμαστε στον άγιο Νικόλαο, για να μας προφυλάσσει από όλες τις δυστυχίες. Με όλες τις δυνάμεις μου αναφώνησα: - Άγιε Νικόλα, σώσε μας!

Και ξαφνικά, δε γνωρίζω με ποιον τρόπο, το μεγάλο, βαρύ αυτοκίνητο μας κάποια δύναμη το ώθησε κατευθείαν στην όχθη. Αυτό ήταν θαύμα για όλους. Για το λόγο αυτό πιστεύω πολύ στο Θεό, τελείωσε την αφήγηση του.

Ο Θεός επέτρεψε στο τέλος της ζωής του ν' αρρωστήσει με καρκίνο, για να καθαρίσει την ψυχή του με τα βάσανα της ανίατης ασθένειας. Θυμάμαι εκείνες τις ημέρες ερχόμουν με το τραμ από το μοναστήρι Ντανίλοφ, όταν ξαφνικά μου ήρθε μία ιδέα να πάω επίσκεψη στην αγαθή γριούλα. Με άλλο τραμ πήγα μέχρι τη στάση Ουνιβερσιτσκαγια. όπου εκεί κοντά βρισκόταν το διαμέρισμα αυτής της, αγαπητής του Θεού γριούλας.

 Ο γιος της βρισκόταν στο κρεβάτι. Ήταν εμφανές ότι η ζωή του πλησίαζε προς το τέλος. Η αγαθή γριούλα, όντας άρρωστη, ζήτησε τη βοήθεια του Θεού. Αμέσως προσκάλεσα το γνωστό ιερέα πατέρα Ολέγκ, ο οποίος πρόλαβε να κάνει εξομολόγηση, ευχέλαιο και να κοινωνήσει τον άρρωστο γιο της. Έπειτα από δύο ημέρες ο Βίκτωρ πέθανε συμφιλιωμένος με το Θεό. Έφυγε ήσυχα προς τον Κύριο, ο Οποίος συγχώρησε και έθεσε την ψυχή του μαζί με το εκ δεξιών συνετό, μετανοημένο ληστή, στη χώρα των ζώντων, στον Παράδεισο.

Πόσες τέτοιες βασανισμένες, πονετικές γριούλες είχαμε! Ημέρα και νύχτα προσεύχονταν στο ζωντανό Θεό, να συγχωρήσει και να οδηγήσει τα παραπλανημένα παιδιά τους στο δρόμο της μετάνοιας. Η Πελαγία Γιάκοβλεβνα υπέφερε από κάποια ασθένεια. Θυμάμαι, όταν ο πνευματικός μου αγίασε το διαμέρισμα της, στο σπίτι της ήρθε η ευλογία, αφού απρόσμενα ανακαλύφθηκε ο δαίμονας. Άρχισε να την περιτριγυρίζει, βγάζοντας τρομερές κραυγές και προκαλώντας τον τρόμο των συγγενών. 0 παππούλης είπε ότι υπέφερε για τις αμβλώσεις, τις οποίες έκαμε με μεγάλη απερισκεψία, όταν ήταν νέα. Έτσι, ο Θεός μου έδειξε πραγματικά τί συνέβαινε με τους ανθρώπους, που παραβίαζαν τις εντολές Του, δικαιολογώντας τις αμαρτίες τους. Μ' αυτά τα βάσανα, εξιλεώθηκε για τις βαριές αμαρτίες της και, ιδιαιτέρως, για την αμαρτία της βρεφοκτονίας.

Ερχόμενος από το εξωτερικό, ήδη ιερέας, πάντοτε της τηλεφωνούσα, ρωτώντας για την υγεία της και τη ζωή της οικογένειας της. Δόξα Σοι ο Θεός, η κόρη και η εγγονή της ήταν πιστοί άνθρωποι. Η σεβάσμια γριούλα μετά από πολλές θλίψεις και αρρώστιες, εξαγνισμένη σαν το χρυσάφι στο καμίνι, έφυγε ήσυχα για τον Κύριο, ο Οποίος, πιστεύω, την κατέταξε στα σκηνώματα των Δικαίων. Ενθυμούμενος τη μητρική αγάπη της και τη φροντίδα της, πάντοτε μνημόνευα την καλή ψυχή της στην προσευχή μου, ικετεύοντας τον Κύριο να την αναπαύσει στα άγια σκηνώματα Του, μαζί με τον πρόωρα νεκρό υιό της. Αμήν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ. ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΓΚΑΝ