Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΦΩΤΗΣ ΑΡΓΥΡΙΔΗΣ (1901-2000)

 Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΦΩΤΗΣ ΑΡΓΥΡΙΔΗΣ (1901-2000)

Φώτης Άργυρίδης γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Παλαιχώρι το 1901, από ευσεβέστατους γονείς, τον Παναγιώτη και την Ειρήνη. Ήσαν πτωχοί στα υλικά αγαθά, αλλά πλούσιοι στα πνευματικά. Απέκτησαν επτά παιδιά, έκ των οποίων δύο θυγατέρες, ή Ευφροσύνη και ή Πάίσία, περιεβλήθησαν το αγγελικό σχήμα ως μοναχές της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου του Αλαμανού.

Ό Φώτης από πολύ μικρός ήρθε στη Λευκωσία για αναζήτηση εργασίας. Φιλότιμος και εργατικός πρόκοψε και είχε ζαχαροπλαστείο κοντά στο ναό της Φανερωμένης. Παντρεύτηκε, αλλά δεν απέκτησε παιδιά από το γάμο του και, όταν ήταν 37 ετών ή σύζυγος του απέθανε και ό ίδιος αμέσως ασθένησε από τη φοβερή τότε νόσο της φυματίωσης και νοσηλεύτηκε στο σανατόριο, πού ίδρυσαν οι Άγγλοι το 1929 στο χώρο του σημερινού Ψυχιατρείου. Πριν την ασθένεια του μυήθηκε στη νοερά προσευχή από το φημισμένο πνευματικό του π. Λάζαρο Σταυροβουνιώτη και ή δύναμη της προσευχής ήταν το όπλο του στη μεγάλη δοκιμασία του.

Ό γιατρός Τ. Εύαγγελίδης στο βιβλίο του «Στα σύνορα της σιωπής», όπου περιγράφει τις εμπειρίες του από το σανατόριο, αναφέρει το μ. Φώτη ως ένα ασθενή πού παρηγορούσε τούς άλλους ασθενείς. «Αδελφέ, μη φοβάσαι. Εγώ την ήμερα πού με κουβάλησαν εδώ ήμουν σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Με την προσευχή όλα είναι δυνατά...». «Ζητείτε και δοθήσεται» έλεγε σε κάθε ασθενή. Κάποια μέρα έφεραν ένα φυματικό σε άσχημη κατάσταση και ή Αγγλίδα νοσοκόμα διέταξε να τον βάλουν στην παράγκα. Ό Φώτης της είπε: «Όχι, έφτυσε πολύ αίμα και εκεί κάνει πολλή ζέστη». Ή Αγγλίδα του είπε: «Δώσε του το κρεβάτι σου και πήγαινε εσύ εκεί». Ό Φώτης με γλυκό χαμόγελο έδωσε το κρεβάτι του και κοιμήθηκε ό ίδιος στην παράγκα. Ό μακαριστός Φώτης, σύμφωνα με το γιατρό Εύαγγελίδη, ήταν ή παρηγοριά όλων. Ή ασθένεια τον πείραξε όχι μόνο στους πνεύμονες, αλλά και στην άρθρωση του ποδιού και μεταφέρθηκε στο σανατόριο σε κρίσιμη κατάσταση για να πεθάνει. Ό π. Λάζαρος από το Σταυροβούνι, κατά την απλοϊκή αφήγηση των ασθενών, του δίδαξε την πίστη στο Θεό και ένα ιδιαίτερο τρόπο προσευχής, με• συγκέντρωση σε έντονο βαθμό, ώστε να αποκτά γαλήνη, δύναμη και τελικά υγεία. Ασφαλώς ή προσευχή ήταν το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησαν με ιόν άμαρτωλόν». Έγινε ένας γνήσιος «δούλος του Κυρίου» και αδελφός κάθε ασθενούς.

Μετά την αποθεραπεία του παντρεύτηκε και απέκτησε τρία παιδιά, το Σταύρο, τον Παναγιώτη και το Χριστόδουλο. Ό γιατρός Εύαγγελίδης τον σύστησε στο Διευθυντή του Κυβερνητικού Τυπογραφείου πού τον προσέλαβε ως προσωπικό υπηρέτη. Ξυπνούσε τα μεσάνυχτα έφτιαχνε ψωμιά σε ένα φούρνο στην αυλή του και τα πωλούσε για να ζήσει την οικογένεια του και στις 7.00 π. μ. πήγαινε στο σπίτι τού διευθυντή, όπου έκανε τις οικιακές εργασίες και μετά στο Κυβερνητικό Τυπογραφείο και ξανά το απόγευμα στο σπίτι τού διευθυντή. Ζώντας μέσα στον κόσμο άσκησε την αρετή της υπακοής και την αδιάλειπτη προσευχή. Την περίοδο 1967-1972 έζησε στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζε ό γιός του Χριστόδουλος στη Γεωπονική Σχολή και γνώρισε και συνδέθηκε με πολλούς πνευματικούς.

Επιστρέφοντας στην Κύπρο ζούσε με τη σύζυγο του Ευθυμία σε ένα δωμάτιο της αυλής πού εφάπτεται της σημερινής πρεσβείας τού Ισραήλ στη Λευκωσία Έζησε ως μοναχός εν τω κόσμω και επιδόθηκε σε ένα πλούσιο ιεραποστολικό έργο, κυρίως για την πνευματική τροφοδοσία των ομογενών πού μετανάστευσαν στο εξωτερικό. 

Έγραφε πνευματικά κείμενα, καρπό της μελέτης της Αγίας Γραφής και των πατερικών κειμένων, αλλά και της προσωπικής βιωματικής του εμπειρίας από την πολύχρονη άσκηση της νοεράς προσευχής. Τύπωνε τα φυλλάδια με το ψευδώνυμο «Ό Σταχυολόγος» και τα έστελλε στο εξωτερικό για πνευματική βοήθεια των ορθοδόξων πού ζούσαν σε μακρινές ετερόδοξες χώρες. Στην αυλή του είχε πάγκους πού χρησίμευαν ως καθίσματα και πολλοί χριστιανοί πήγαιναν να ακούσουν λόγο πνευματικό από τον ταπεινό, αγνό, απλό και ελεήμονα Φώτιο πού τον αναγνώριζαν ως ένα γέροντα, φορέα της ορθοδόξου παραδόσεως. Συμβούλευε και καθοδηγούσε τούς πονεμένους στα προβλήματα τους.

Ό Αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος πού εξέδωσε ένα σύντομο βιογραφικό για το μ. Φώτη "Αργυρίδη με τον τίτλο «Ένας άλλος ιεραπόστολος» τονίζει την αγάπη του για τα ιερά μυστήρια της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας και τον χαρακτηρίζει χριστοφόρα ψυχή.

Είχε πλήρη διαύγεια πνεύματος μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του και πέθανε πλήρης ημερών σε ηλικία 100 ετών στις 29 Ιουλίου 2000.

ΠΗΓΕΣ:

1.         Τάκη Εύαγγελίδη: Στα σύνορα της σιωπής», Λευκωσία, 1982.

2.         Άρχ. Γερβάσιου Ραπτόπουλου: Ένας άλλος ιεραπόστολος. Θεσσαλονίκη. 2000.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

Οικονομολόγος