ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΒΑΡΚΙΖΑΣ.

Περιληπτικά Ἱστορικά στοιχεῖα:

Ἡ Ἐνορία Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαρκίζης (Ἀλιάνθου), ἱδρύθη τῷ 1963 μέ ἀπόφασιν τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χρυσοστόμου (Χατζησταύρου), ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν ἡ Βάρκιζα ὑπήγετο ἐκκλησιαστικῶς εἰς τήν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπήν Ἀθηνῶν, διά τάς ἀνάγκας τῶν σχετικῶς ὀλίγων τότε μονίμων κατοίκων τῆς περιοχῆς. Ἀνηγέρθη δέ ὁ Ἱερός Ναός στήν θέση παλαιοτέρου προσωρινοῦ ναΐσκου, τόν ὁποῖον εἶχον κατασκευάσει οἱ ἁλιεῖς τῆς περιοχῆς.

Μέ τήν φροντίδα τοῦ πρώτου Ἐφημερίου π. Βασιλείου Μιχαλόπουλου καί τήν δαπάνην τῆς εὐσεβοῦς οἰκογενείας Δημητρίου Δελῆ (τῶν ὁποίων ἡ παραθεριστική κατοικία εὑρίσκεται ἔναντι τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ) ἤρχισαν οἱ ἐργασίες τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ σημερινοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ κατά τό ἔτος 1964.

Ὁ περικαλλής Ἱερός Ναός (Σταυροειδής Βασιλικός μετά τρούλου) ἐκοσμήθη μετά μεγίστης προσοχῆς δι’ Ἁγιογραφιῶν τοῦ Δημ. Ῥίτσου καί διά λαμπρῶν ἔργων ἐκκλησιαστικῆς τέχνης ὡς αἱ εἰκόνες τοῦ Τέμπλου τοῦ σπουδαίου Ἁγιογράφου Πελεκάση, τό ξυλόγλυπτον τέμπλον, ὁ Ἀρχιερατικός Θρόνος, τό Προσκυνητάριον τῆς ἐφεστίου Ἱερᾶς Εἰκόνος καί τό Κουβούκλιον τοῦ ἱεροῦ Ἐπιταφίου ῥωσικῆς τεχνοτροπίας.

Οἱ ἐργασίες ἀνεργέσεως ὁλοκληρώθησαν κατά τό τέλος 1969 (καθώς μᾶς πληροφορεῖ ἡ κτητορική ἐπιγραφή ἄνωθεν τῆς κεντρικῆς εἰσόδου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ:

«Ἀνηγέρθη ἐκ βάθρων ὁ Θεῖος καί Πάνσεπτος οὗτος Ναός τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου διά δαπάνης τοῦ εὐσεβοῦς χριστιανοῦ Δημητρίου Δελῆ, εἰς μνήμην τῶν γονέων Ἀντωνίου καί Βασιλικῆς καί τῶν αὐταδέλφων αὐτοῦ Γεωργίου καί Νικολάου ἐν ἔτει σωτηρίῳ απξθ’».

Σημείωσις: Εἰς τόν ὑπόγειον χῶρον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ εὑρίσκεται Παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγ. Δημήτριου, ὅπου καί οἱ τάφοι τῶν Κτητόρων.