H ΜΟΝΑΧΗ ΜΑΡΙΑ. ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.

Σέ απόσταση 45 χιλιομέτρων από την Πετρούπολη (Λένινγκραντ) βρίσκεται ή μικρή πόλη Γκατσίνα, γνωστή για τους ωραίους κήπους της, τα πάρκα καν τα παραδοσιακά κτήρια. Έδώ έμενε ή μοναχή Μαρία, την οποία γνώριζαν όχι μόνο οι κάτοικοι της Γκατσίνα αλλά και αυτοί του Λένινγκραντ. Ζούσε σ' ένα μικρό ξύλινο σπίτι, στην είσοδο της πόλεως.

Ή επανάσταση του 1917 βρήκε την αδελφή Μαρία στο κρεβάτι. Υστέρα από ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, υπέστη παράλυση και ήταν συνεχώς κατάκοιτη. 

Το σώμα της είχε κυριολεκτικά καταντήσει σκελετός και το πρόσωπο της είχε τελείως αλλοιωθεί. Το στόμα της, κατά το ήμισυ κλειστό, δεν την άφηνε να εκφραστή, παρά κατά ένα τρόπο αργό. μονότονο και ανώμαλο. Ή κατάσταση της απαιτούσε διαρκείς φροντίδες και περιποιήσεις, τις όποιες προσέφερε, με προθυμία και αφοσίωση, ό αδελφός της. ό όποιος έμενε μαζί της. Αντίθετα προς ότι συμβαίνει συνήθως σέ τέτοιες περιπτώσεις, ή άρρωστη δεν κατελήφθη από νευρικότητα, εγωισμό ή αδιαφορία για τούς άλλους. Είχε διατηρήσει σέ πλήρη τη διανοητική της διαύγεια.

Ή μοναχή Μαρία, παρά τη δοκιμασία της, όχι μόνο δεν κλείστηκε στον εαυτό της, άλλ' αντίθετα ανέπτυξε εξαιρετικές αρετές, όπως καλοσύνη, ταπείνωση και πλήρη υποταγή στο θέλημα του Θεού. Ζούσε με βαθειά περισυλλογή και μέσα στην αδιάλειπτη προσευχή. Ό Κύριος βράβευσε την καρτερική υπομονή της, δίνοντας της το χάρισμα να παρήγορη τούς θλιβομένους.

Ό καθηγητής Άντρέγιεφ πού επισκέφθηκε τη μοναχή Μαρία το 1927, παρατήρησε ότι ή μοναχή είχε ένα μεγάλο αριθμό φωτογραφιών πού της είχαν αποστείλει διάφοροι επισκέπτες πού είχαν ευεργετηθεί από αυτήν. Μεταξύ των φωτογραφιών αυτών ήταν και των Μητροπολιτών Ιωσήφ (αρχηγού της «Εκκλησίας των κατακομβών») και του Βενιαμίν (Μητροπολίτου Πετρουπόλεως) εκτελεσθέντων και των δύο από το καθεστώς. Στη φωτογραφία πού είχε δωρίσει ό Μητρ. Βενιαμίν έγραφε με απλότητα: «Με βαθύ σεβασμό στην αδελφή Μαρία, πού τόσο υποφέρει και ή οποία, μεταξύ τόσων άλλων θλιβομένων, παρηγόρησε και εμένα τον αμαρτωλό»!

Ό καθηγητής Άντρέγιεφ είχε την ευκαιρία να παρευρέθη και να διαπίστωση τη θαυματουργική θεραπεία πολλών ανθρώπων, καταπονούμενων και θλιβομένων, χάρη στις προσευχές και στην πνευματική συμπαράσταση της μοναχής Μαρίας. Είδε ένα νέο άνθρωπο πού είχε φθάσει στο χείλος της απελπισίας, ύστερα από τη σύλληψη και την εξορία του ιερέα πατέρα του, να βγαίνει από το σπίτι της Μαρίας χαρούμενος και με την απόφαση να χειροτονηθεί διάκονος της Εκκλησίας. Μια νέα γυναίκα, μετά τη συνομιλία της με τη μοναχή Μαρία, είδε να διαλύεται ή λύπη πού την κατείχε προηγουμένως και πήρε την απόφαση να γίνει μοναχή. Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, βαθύτατα λυπημένος από το θάνατο του γιου του, μετά την επίσκεψη του στη μοναχή Μαρία, άλλαξε τελείως διάθεση και μεταβλήθηκε σέ άνθρωπο χαρούμενο και θαρραλέο. Το ίδιο και μια γυναίκα, πού μπήκε στο σπίτι της Μαρίας με δάκρυα, βγήκε παρηγορημένη και ειρηνική.

Ό ίδιος ό καθηγητής Άντρέγιεφ εκμυστηρεύτηκε στη μοναχή Μαρία ότι υπέφερε συχνά από μια φοβερή αγωνία, ή οποία διαρκούσε ενίοτε πολλές εβδομάδες, και την οποία δεν μπορούσε με τίποτα να αποδιώξει. Ιδού, τί του απάντησε ή μοναχή:

«Ή αγωνία είναι ένας πνευματικός σταυρός, πού στέλλεται για να βοηθήσει εκείνους πού έχουν μετανοήσει, αλλά δεν έχουν ακόμα διορθωθεί. Δύο φάρμακα μόνο μπορούν να θεραπεύσουν την πνευματική αυτή οδύνη, ή όποια μερικές φορές είναι τρομερή: "Η θα αποφασίσεις να διορθωθείς και να παραγάγεις καρπούς μετανοίας ή πρέπει να φέρεις τον οδυνηρό αυτό σταυρό με ταπείνωση, ειρήνη, υπομονή και με ευγνωμοσύνη προς το θεό, ενθυμούμενος ότι ή θλίψη αυτή αντικαθιστά, μπροστά στο Θεό, τούς καρπούς της τελείας μετανοίας. Από τη σκέψη αυτή πρέπει να γεννηθεί μέσα σου βαθειά συγκίνηση, ή όποια σιγά-σιγά θα εξάλειψη την αγωνία και θα την αντικαταστήσει με μια αυθεντική πνευματική μεταμόρφωση».

Τα λόγια αυτά της μοναχής, πρόσθεσε ό καθηγητής Άντρέγιεφ, προκάλεσαν σέ μένα τέτοιο αποτέλεσμα, όπως μια χειρουργική επέμβαση. Μου φάνηκε ότι μου αφαίρεσε ένα πνευματικό όγκο και βγήκα από το σπίτι της με την αίσθηση ότι είχα γίνει νέος άνθρωπος.

Το 1930, οι μπολσεβίκοι συνέλαβαν την αδελφή Μαρία, με την κατηγορία της «αντεπαναστατικής προπαγάνδας» και διότι δήθεν άνηκε σέ μια «αντεπαναστατική οργάνωση». Συνέλαβαν επίσης και τον αδελφό της. Ή μνημονευθείσα «αντεπαναστατική οργάνωση» λοιπόν αριθμούσε δύο μέλη και «αντεπαναστατική προπαγάνδα» ήταν ή στήριξη και παρηγοριά των θλιμμένων από τη μοναχή Μαρία.

Ή σκηνή συλλήψεως της μοναχής ήταν χαρακτηριστική... Δύο αστυνομικοί έσυραν από το κρεβάτι της και εν συνεχεία οδήγησαν στο δρόμο την ανάπηρη μοναχή, και εκεί αφού την έπιασαν από τα χέρια και τα πόδια την πέταξαν στο όχημα πού περίμενε. Τον αδελφό της τον έβαλαν σ' άλλο αυτοκίνητο.

Επί ένα μήνα, οι χριστιανοί της περιοχής κουβαλούσαν στη φυλακή δέματα με τρόφιμα και ρούχα για τη μοναχή Μαρία. Μια ωραία πρωία τούς πληροφόρησαν ότι ήταν περιττό να φέρουν δέματα, διότι ή αδελφή Μαρία «είχε πεθάνει στο Νοσοκομείο της φυλακής». Στάθηκε αδύνατο να πάρουν το σώμα της και να το θάψουν εκκλησιαστικά.

Ό αδελφός της μοναχής, πού τόσο συμπαραστάθηκε στην αγία αδελφή του, ένας γέροντας κοντού αναστήματος, με εύθραυστη υγεία, αλλά ευγενικό παρουσιαστικό, καταδικάστηκε σέ πέντε χρόνια εγκλεισμό σέ στρατόπεδο συγκεντρώσεως της Σιβηρίας... (Μ. Ρolsky: '

Ό.π. σ. 245-46).

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ. ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΙΝΙΚΑ.