Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Τρεις
λέξεις που, πολύ πρόσφατα, διεκδικούν την παρουσία τους στο χώρο των ανθρωπίνων
σχέσεων. Τρεις λέξεις που δίδεται η εντύπωση ότι κομίζουν κάτι το νέο και το
προοδευτικό στην ζωή των ανθρώπων. Ακούγοντάς τες για πρώτη φορά ένιωσα μια
απορία, αλλά και μια αίσθηση ότι κάτι δεν ταιριάζει καλά.
Προσπαθώ να καταλάβω την πρόταση και
συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για τρεις λέξεις, όπου η μία αναιρεί την άλλη. Πόσο
ελεύθερη μπορεί να είναι μια σχέση, η οποία χρειάζεται σύμφωνο; Το σύμφωνο δεν
έρχεται να περιορίσει αυτή την ελευθερία; Πόσο ελεύθερη μπορεί να είναι μια
σχέση, που την ονομάζουμε συμβίωση; Η συν+βίωση, σαν πραγματικότητα, δεν
προϋποθέτει μια εκχώρηση της ελευθερίας σου στον άλλον; Εάν μιλούσαμε για
σύμφωνο συμβίωσης, αυτό θα ήταν κατανοητό. Γιατί όμως προσθέτουμε την λέξη
«ελεύθερης»; Για να δείξουμε ότι είμαστε κάτι άλλο ή για να κρύψουμε την γύμνια
της ψυχής μας; Αλλά σύμφωνο συμβίωσης είναι ο πολιτικός Γάμος. Γιατί χρειάζεται
κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό; Σε τι συνίσταται, λοιπόν αυτή η διαφορά;
Με προβληματίζει, λοιπόν, η λέξη
«ελεύθερη» ανάμεσα στις άλλες δύο λέξεις: «σύμφωνο συμβίωσης». Αλήθεια! από
ποιόν κινδυνεύει η ελευθερία των προσώπων εκείνων, που θα κάνουν το σύμφωνο και
επιχειρούν να την κατοχυρώσουν; Γιατί επιμένουν τόσο πολύ στον ψευδεπίγραφο
τίτλο, «ελεύθερη συμβίωση»; Σε ποιά περίπτωση αυτή η συμβίωση θα ήταν
ανελεύθερη; Νομίζω ότι, πίσω από όλη αυτή την ιστορία προσπαθούμε να κρύψουμε
την κρίση και την χρεοκοπία των ανθρωπίνων σχέσεων, που χαρακτηρίζει πλέον την
ζωή μας. Προσπαθούμε να κρύψουμε την έλλειψη εμπιστοσύνης, προφανώς την απουσία
της αγάπης, την βεβαιότητά μας για την ανεντιμότητα του άλλου. Ποιού άλλου; Μα,
αυτού με τον οποίο θέλουμε να συζήσουμε! Φοβόμαστε, δηλαδή, ότι ο άλλος, εάν
δεν πάει καλά η συμβίωσή μας, θα προσπαθήσει να μας ρίξει, δεν θα φερθεί με
εντιμότητα στην διανομή όσων αγαθών αποκτήσαμε μαζί. Μια ελεύθερη σχέση, με την έννοια βέβαια της
ελευθερίας, όπως την εννοούμε, δεν προϋποθέτει σύμφωνα, αλλιώς δεν είναι
ελεύθερη. Στο σύμφωνο, λοιπόν, μας οδηγεί το ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι που
συζούν, στην ουσία δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, και προσπαθούν ο καθένας
να κατοχυρωθεί απέναντι σ’ αυτόν «τον ξένο» και τον «εν δυνάμει» εχθρό, με τον
οποίον θα συζήσει. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια και η μόνη πραγματικότητα
Ο Πολιτικός Γάμος είναι επί της
ουσίας ένα σύμφωνο συμβίωσης. Στην περίπτωση διαλύσεώς του, προφανώς
προβλέπονται όλες εκείνες οι διαδικασίες κατοχυρώσεως των προσώπων και βέβαια ο
γάμος αυτός είναι η νομιμοποίηση μιας σχέσης.
Αφού, λοιπόν, υπάρχει ο πολιτικός Γάμος, γιατί επινοήθηκε «το σύμφωνο
ελεύθερης συμβίωσης»; Πιθανώς, απ’ ό,τι ακούγεται, με αυτό θα μπορεί να
διαλυθεί πιο εύκολα, πιο γρήγορα. Αλλά αυτό ακριβώς, επιβεβαιώνει τον φόβο και
την έλλειψη της εμπιστοσύνης απέναντι στον άλλο. Εκεί καταντήσαμε τις
ανθρώπινες σχέσεις μας στον εσώτατο πυρήνα τους. Αλλά αυτό δεν συνιστά πρόοδο,
ούτε είναι κάτι νέο. Είναι η επιστροφή στην βαρβαρότητα. Επιβεβαιώνει την
ανικανότητα του σημερινού ανθρώπου να ερωτεύεται και να αγαπά. Το σύμφωνο μιας
τέτοιας συμβίωσης έρχεται να κατοχυρώσει τον ογκόλιθο του εγωισμού του
σημερινού ανθρώπου. Η αγάπη είναι μια κίνηση εκστατική. Βγαίνεις από τον εαυτό
σου, για να συναντήσεις τον άλλο. Ανοίγεις τόπο στην καρδιά σου, για να ζήσει ο
άλλος. Δεν χρησιμοποιείς απλώς τον άλλο, για τις όποιες ανάγκες σου και όταν
τον βαρεθείς ή συναντήσεις κάποιον άλλο, που σου αρέσει περισσότερο, τότε λύεις
την σύμβαση.
Όταν αγαπάς, όταν μπορείς να αγαπάς,
τότε ο άλλος δεν είναι η απειλή σου ή ακόμη χειρότερα η κόλασή σου. Τότε ο
άλλος είναι η χαρά σου και ο πλουτισμός σου. Μια σχέση είναι αληθινά ελεύθερη,
όταν την συνέχει και την συγκροτεί η αγάπη. Στην Εκκλησία και στο Μυστήριο του
Γάμου δεν αναζητούμε τη νομιμοποίηση μιας σχέσης, αλλά τον πλουτισμό της με τη
χάρη του Αγίου Πνεύματος, του οποίου οι πρώτοι καρποί είναι η αγάπη, η χαρά και
η ειρήνη.
Στην προοπτική του «συμφώνου
αν-ελεύθερης συμβίωσης» οι δύο άνθρωποι ακόμα κι’ αν είναι μαζί είναι μόνοι. Ο
καθένας μένει στην μοναξιά, η οποία δεν υπερβαίνεται με το να συνευρίσκονται
στο ίδιο κρεβάτι, αλλά με το να αγαπιούνται.
Φθάνουν πια οι ψευδεπίγραφοι τίτλοι.
Φθάνουν τα ωραία χρυσόχαρτα, με τα οποία επιχειρούμε να καλύψουμε την ασχήμια
μας… Φτάνει η ψευτιά, που γέμισε τη ζωή μας.
Η Πολιτεία, που θεσπίζει αυτό το
σύμφωνο, επικαλείται την ευρωπαϊκή πρακτική. Μα, τόσο καιρό κατηγορούμε την
Ευρώπη, γιατί «μας πίνει το αίμα», γιατί μας αφαιρεί το οξυγόνο, γιατί μας
«πατάει στο λαιμό». Ξαφνικά ανακαλύψαμε την Ευρώπη! Ξαφνικά η Ευρώπη έγινε το
πρότυπο και το παράδειγμά μας. Ακόμα ένα
δείγμα υποτέλειας, φθηνού μιμητισμού και άγνοιας της δικής μας αρχοντικής
παράδοσης, που ήθελε τον άνθρωπο, πρόσωπο αγάπης και όχι αντικείμενο απρόσωπης
χρήσης.
http://siatistaagiosnikolaos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου