ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΠΑΤΗΡ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΚΟΥΤΕΛΗΣ. ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο π. Γεώργιος Σκουτέλης τού Πανορμίτου και της Κατίνας το γένος Μπρούσαλη είδε το φως της ημέρας στις 12 Φεβρουαρίου του 1952 στον Νέο Κόσμο. Ήταν το 3ο παιδί της οικογένειας μετά από δύο αδελφές. Οι γονείς του ήταν Καλύμνιοι (από την πλευρά της μητέρας ό παππούς γεννήθηκε στη Σινασό και ήρθαν με τη γιαγιά στην Αθήνα από τη Ρωσία-Ουκρανία). Βαπτίστηκε στον Άγιο Παντελεήμονα Ίλυσσού. Από τα πέντε του χρόνια διακονούσε στην εκκλησία ως παπαδάκι. Φοίτησε στο 93ο Δημοτικό Σχολείο του Νέου Κόσμου, στο 6ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών και τέλος στη Θεολογική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μιλούσε λίαν καλώς τη ρωσική γλώσσα (ιδιαίτερα την εκκλησιαστική σλαβονική), τη γαλλική και την αγγλική.

Νυμφεύθηκε την κοινωνική λειτουργό Καλομοίρα Άποστολίδου στις 9 Σεπτεμβρίου τού 1979 με την οποία απέκτησε πέντε υιούς, δύο κόρες και έχουν τρεις εγγονούς.

Την έμφυτη έφεση και την καλοφωνία καλλιέργησε συμμετέχοντας σέ διάφορες χορωδίες. Μαθήτευσε κοντά σε μεγάλους δασκάλους της ευρωπαϊκής και βυζαντινής μουσικής, αποκτώντας τα αντίστοιχα πτυχία. Από τα δεκατρία του κιόλας μετέβαινε στη Ρωσική Εκκλησία για να ακούει την εκκλησιαστική σλαβονική μουσική. Εκεί τον περίμενε ή απόχη του Θεού στο πρόσωπο του Εφημέριου π. Τιμοθέου Σακκά υπό το πετραχήλι του οποίου θα βρισκόταν έκτοτε.

Έκτος από μέλος της χορωδίας, από το 1969 διετέλεσε και μαέστρος της (παράλληλα και -νεωκόρος της εκκλησίας) μέχρι τη χειροτονία του σέ διάκονο στις 22 Μαΐου του 1983. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στις 9 Σεπτεμβρίου του 1984 και έπειτα από 15 χρόνια λειτουργικής ζωής και διακονίας έλαβε τον τίτλο του Πνευματικού και Πρωτοπρεσβύτερου της Ελλαδικής Εκκλησίας. Μετά τη συνταξιοδότηση του Προϊσταμένου και Πνευματικού του π. Τιμοθέου, έγινε Προϊστάμενος του Ναού και από 7ετίας είχε βοηθό του το πνευματικό του τέκνο π. Αλέξανδρο Νοσέβιτς.

Για προσκυνηματικούς λόγους ταξίδεψε σέ Ρωσία, Ουκρανία, Καππαδοκία, Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, Κύπρο, Αγίους Τόπους και Καζακστάν.

Από τριακονταετίας ήταν διαβητικός και -πριν από 22 χρόνια- και καρδιοπαθής (είχε υποβληθεί σέ επτά χειρουργεία «όσα και τα παιδιά μου», έλεγε χαριτολογώντας).

Ζούσε από την αγάπη τού Κυρίου πού υπηρετούσε και των Αγίων Του (Άγ. Ιωάννου Ρώσου, Άγ. Νεκταρίου, Άγ. Σεραφείμ Σάρωφ, Άγ. Λουκά του Ιατρού).

Ήταν φιλακόλουθος και τελούσε όλες τις γιορτές της Χριστιανοσύνης με ευλάβεια και σεβασμό.

Θεωρούσε τη γιορτή των Θεοφανείων ξεχωριστή. «Είναι ή γιορτή της Επιφανείας της Αγίας Τριάδος», έλεγε κάθε χρόνο. Ό Κύριος μας, τον όποιον υπηρέτησε με πολλή αγάπη, απλότητα και ταπείνωση διάλεξε να τον καλέσει κοντά Του εκείνη την ήμερα.