Μην
φύγεις, είμαι κι' γώ αμαρτωλός...
Ένας
από τους μεγαλύτερους πειρασμούς, είναι η τάση μας να αναλαμβάνουμε τον ρόλο
του Θεού στην ζωή των άλλων.
Είτε
λέγοντας, ότι εμείς θα τους λυτρώσουμε, είτε καταδικάζοντας τους στην κόλαση ως
άχρηστους και αμαρτωλούς.
Δεν
υπάρχει ειδεχθέστερη πράξη, από το να θέλουμε να ορίζουμε την σχέση του Θεού με
τους ανθρώπους, μοιράζοντας καταδικαστικές αποφάσεις.
Όταν
κάλεσαν τον Αββά Ιωσήφ να ενώσει την φωνή του στην καταδίκη ενός ανθρώπου,
αντέδρασε λέγοντας, «και ποιος είμαι εγώ;»
Και
όταν ένας πρεσβύτερος απέβαλε έναν αδελφό που αμάρτησε από την σκήτη, ο Αββά
Βησσαρίων, σηκώθηκε πάνω και φώναξε, «περίμενε, φεύγω και εγώ μαζί σου. Είμαι
και εγώ αμαρτωλός…».
Οι
άγιοι της εκκλησίας, σε αντίθεση με τους "ευσεβείς" θρησκευόμενους
των ημερών μας και οχι μόνο, ήξεραν καλά δύο πράγματα.
Πρώτον,
ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος θέλει αγάπη και κατανόηση.
Όχι
απαξίωση και μεταφυσική απειλή.
Και
δεύτερον, ότι όσο σκεπάζεις τα λάθη του αδελφού σου, σκεπάζει ο Θεός και τα
δικά σου, δείχνοντας μακροθυμία.
Όταν
με κακία και αυτοδικαιωτισμό σέρνεις την κουρτίνα ώστε να φανούν οι πληγές του
άλλου, αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που θα αποκαλυφθεί και η δική σου
τραγική γύμνια.
Χαράλαμπος
Λίβυος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου