ΣΜΙΛΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΗΘΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ . ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΚΑΣΤΟΡΗΣ

 

Αποτελεί πράγματι βαρύ φορτίο και τεράστια ευθύνη να είναι κάποιος ενταγμένος στην αδιάκοπη ροή του ιστορικού γίγνεσθαι ενός υψηλού πνευματικού πολιτισμού πού φέρει ακόμα, έστω και κάπως άτονα πλέον, τα βασικά χαρακτηριστικά της προέλευσης και καταγωγής του. Είναι αναμφίβολο ότι στο βάθος της ψυχής κάθε Έλληνα της σημερινής εποχής εξακολουθούν να λειτουργούν τα εναπομείναντα, έστω, στοιχεία της πνευματικής μας ιδιο-προσωπίας. Εξακολουθούμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Ρωμιοί, που σημαίνει Έλληνες κατά το γένος και ορθόδοξοι Χριστιανοί ως προς τη συνείδηση, δηλαδή εκχριστιανισμένοι Έλληνες. Παραμένουμε φορείς, ακόμα και ασυνείδητα πολλές φορές, του ελληνορθόδοξου πνεύματος στις οικουμενικές του διαστάσεις, το οποίο προέκυψε χάρη στη διαλεκτική σύνθεση που πέτυχαν οι θεόσοφοι πατέρες του χρυσού αιώνα.

Ο ελληνισμός σώθηκε στην Κιβωτό του Χριστιανισμού, την Εκκλησία, και εκείνος την υπηρέτησε διακριτικά προσφέροντας στοιχεία από το ιστορικό του σώμα. Γι' αυτό γίνεται ακόμα λόγος για «πονεμένη Ρωμιοσύνη», «αδούλωτη Ρωμιοσύνη». Γράφονται ποιήματα και τραγούδια με αυτόν τον τίτλο που γίνονται πάγκοινα και παλλαϊκά. Ας αναλογισθούμε τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου μελοποιημένη από τον Μίκη Θεοδωράκη. Πρόκειται για την ψυχή μας, το συλλογικό ασυνείδητο του λαού μας. Πρόκειται για «την Ελλάδα που επιμένει, την Ελλάδα που αντιστέκεται», όπως τραγουδά με επίγνωση ο Διονύσης Σαββόπουλος. Επί αιώνες οι δυτικοευρωπαίοι φίλοι μας προσπάθησαν να μας αποξενώσουν από τον ίδιο τον εαυτό μας και να μας κάνουν να λησμονήσουμε ποιοί είμαστε πραγματικά. Σκόπιμα η δυτική βιβλιογραφία επιχειρεί να μας αποστερήσει από το ένα εθνικό μας όνομα: «Ρωμιοί», ενώ επιμένει με πολιτικό δόλο στο «γραικοί» και «Έλληνες» μόνο και μόνο για να μας αποκλείσει από την Οικουμενική Μεγάλη Ρωμανία, την εκχριστιανισμένη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την οποία ύπουλα χαρακτηρίζει «βυζαντινή» από την αρχαία αποικία των Μεγαρέων. Ο όρος «Βυζάντιο» και «βυζαντινή αυτοκρατορία» χρησιμοποιήθηκε μάλλον για πρώτη φορά από τον Ιερώνυμο Wolf το 1562 στο έργο του «Corpus Historiae Byzantinae». Ακολουθώντας τη δυτική εκδοχή και οι δικοί μας ακαδημαϊκοί κύκλοι υιοθετούν τον όρο «βυζαντινοί», ο οποίος χρησιμοποιείται συμβατικά, ακόμα και από αυτούς που δεν τον πιστεύουν, γιατί φοβούνται ότι διαφορετικά θα τους παρανοήσουν. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)

Περιεχόμενα

Εισαγωγή

Ο Έλλην Λόγος σε δυναμική συνάντηση με τη χριστιανική αποκάλυψη

Οι θεολογικές και πνευματικές προϋποθέσεις της Επανάσταστης του 1821

Οι Νεομάρτυρες ως φορέας της αντίστασης

Ο Σμύρνης Χρυσόστομος: Η προσωπικότητα, το έργο και το μαρτυρικό του τέλος

Ο πολιτικός Παπαδιαμάντης