Θυμάμαι μια τέτοια περίπτωση.

 

Θυμάμαι μια τέτοια περίπτωση.

 Μετά τον θάνατο του πατέρα μου, η ζωή μας ήταν δύσκολη, υπήρχαν στιγμές που δεν είχαμε φαγητό για μέρες, αν και δεν ένιωθα πείνα.

Σπούδασα στην Τιφλίδα, στο 41ο παρθεναγωγείο. Υπήρχαν τέσσερις μεγάλες στάσεις του τραμ από το σπίτι μας στο σχολείο, λίγο παραπάνω. Και μια μέρα έδωσαν στον Γαβριήλ ένα κομμάτι ψωμί και έβαλαν από πάνω μαρμελάδα μελιτζάνα. Και σε όλη τη διαδρομή κουβαλούσε αυτή τη μαρμελάδα στην παλάμη του για να με ταΐσει.

Χτύπησε το κουδούνι, τελείωσε κάποιο μάθημα, βγαίνω έξω και τον βλέπω να στέκεται και να με περιμένει με αυτό το ψωμί και τη μαρμελάδα στην παλάμη του χεριού του. Ήταν τότε 19 ετών. Τι συναισθήματα είχε, τι αγάπη καρδιά είχε, που πρώτα απ' όλα δεν έτρωγε μόνος του και μετά μου έφερνε φαγητό στο σχολείο με τα πόδια. Έτσι ήταν σε όλη του τη ζωή.

 

Ο μοναχός Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε) στα απομνημονεύματα της δικής του αδερφής Juliet Mikhailovna Varyan.