Τὸ ἀντίθετο στὴν πνευματικὴ ἀγάπη εἶναι ἡ ἁμαρτία τῆς πορνείας,
τὴν ὁποία οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι πολλὲς φορὲς συγχέουν μὲ τὴν
ἀγάπη καὶ προσπαθοῦν νὰ παρουσιάσουν αὐτὴ τὴν σιχαμερὴ ἁμαρτία
ὡς φιλανθρωπία. Ἡ πορνεία, ὅπως καὶ ἡ ὑπερηφάνεια καὶ τὸ ψεῦδος,
ἔχει τις δικές της ἀρχαῖες μεταφυσικὲς ρίζες. Μετὰ τὴν πτώση
τῶν πρωτοπλάστων, ὁ Κύριος ἔδωσε ὑπόσχεση στὸν Ἀδὰμ ὅτι τὸ
σπέρμα τῆς γυναίκας θὰ συντρίψει τὴν κεφαλὴ τοῦ ἀρχαίου ὄφεως,
δηλαδὴ θὰ ἔρθει ὁ Λυτρωτὴς καὶ Σωτήρας τοῦ κόσμου στὴν γῆ σὲ
ἀνθρώπινη σάρκα, θὰ καθαιρέσει τὴν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ καὶ θὰ
ἐπιστρέψει στοὺς ἀνθρώπους τὸν ἀπολεσθέντα παράδεισο. Γι' αὐτὸ
ἡ τεκνογονία δὲν ἦταν μόνο ἡ συνέχεια τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων,
ἀλλὰ καὶ ἡ ἱερὴ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Ὁ ὅρκος ἐπὶ σπέρματος σήμαινε
Θεό, ἀποφάσισε νὰ μολύνει τὴν ὑπόσχεσή Του, μετατρέποντας τὴν
τὸν ὅρκο ἐπὶ τοῦ Μεσσία. Ὁ ἀρχαῖος ὄφις, κατηραμένος ἀπὸ τὸν
τεχνογονία σὲ πορνεία.
Ἡ πορνεία καὶ ἡ ἀκολασία εἶναι ὕβρις τοῦ μυστηρίου τῆς
μελλούσης ζωῆς καὶ ἡ ἐπίδοση τοῦ σπέρματος στὸν σατανά. Ὁ
σατανὰς ἐκδικεῖται τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸ ὅτι τὸ
σπέρμα τῆς γυναίκας τοῦ συνέτριψε τὴν κεφαλὴ καὶ ἀπελευθέρωσε
τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν ἐξουσία του. Ὁ σατανὰς ἡττήθηκε στὴν
μάχη στὸν Γολγοθᾶ, τὰ φρούρια τοῦ ἅδη καταστράφηκαν: ἀπὸ
ἐξουσιαστὴς ἔγινε πλάνος, ἀπὸ ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου ἔγινε
νυχτερινὸς κλέφτης καὶ ληστής. Τώρα προσπαθεῖ νὰ ἐκδικηθεῖ:
διαμέσου τῆς πορνείας νὰ ἁρπάζει τὶς ψυχὲς ἀπὸ τὸν Χριστό, ἐνῶ
διαμέσου τῆς διαφθορᾶς νὰ μεταβάλλει τὰ σώματά τους στὸ δικό του
θυσιαστήριο. Ὁ δαίμονας τρόπον τινὰ λέει: «Τὸ σπέρμα τῆς γυναίκας
συνέτριψε τὴν κεφαλή μου, καὶ τώρα, στὸ παγκόσμιο μυστήριο τῆς
ἀκολασίας, ποὺ τὸ ἔφτιαξα ἐγώ, οἱ ἄνθρωποι μόνοι τους θὰ ρίχνουν
σὲ μένα, στὰ πόδια μου, τὸ σπέρμα τους, τὸ σύμβολο τῆς ζωῆς».
Στὶς σατανικὲς παραφυάδες ἡ διαφθορὰ ἔχει προσλάβει λατρευτικὴ
σημασία. Οἱ μανιχαῖοι θεωροῦσαν ὅτι ἡ πορνεία εἶναι ὑποβιβασμὸς
τοῦ σώματος, τὸ ὁποῖο δῆθεν τὸ δημιούργησε ὁ σατανάς. Οἱ ναΐτες
ἔβλεπαν στὴν ἀκολασία τὴν ἄκρα αὐταπάρνηση, ὅπου ἡ τιμὴ τοῦ
ἀνθρώπου προσφέρεται ὡς θυσία στὴν ὁλοκληρωτικὴ ὑπακοή. Οἱ
ἑορτὲς τοῦ σατανᾶ καὶ οἱ μαῦρες τελετουργίες, ποὺ λάμβαναν χώρα
στὶς ἀποκρυφιστικὲς συναθροίσεις, πάντα συνοδεύονταν ἀπὸ ὄργια,
παιδοκτονία καὶ ἀνθρωποφαγία. Οἱ ἀρχαῖοι ἀπολογητὲς ἔγραφαν,
ὅτι οἱ ἀγαπημένοι τόποι τῆς κατοικήσεως τῶν πονηρῶν πνευμάτων
εἶναι τὰ εἰδωλεῖα (ναοὶ τῶν εἰδώλων), ὅπου προσφέρονται αἱματηρὲς
θυσίες, καὶ οἱ οἶκοι ἀνοχῆς καὶ διαφθορᾶς, ὅπου μολύνεται τὸ σῶμα
τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ τὸν δαίμονα ἡ δυσοσμία τῆς πορνείας καὶ ἡ ὀσμὴ
τοῦ αἵματος εἶναι εὐχάριστα σὰν τὸν καπνὸ τοῦ θυμιάματος. Στὴν
Καρθαγένη ὑπῆρχε χάλκινο εἴδωλο τοῦ Μολώχ, μὲ ἐκτεταμένα ἀσημένια
χέρια, στὴν δὲ κοιλία του ὑπῆρχε καμινάδα τὴν ὁποία ἄναβαν γιὰ τὶς
καὶ τὰ ἀπέθεταν στὰ πυρακτωμένα χέρια του. Σήμερα τὸν τόπο τοῦ
θυσίες. Οἱ γονεῖς ἔφερναν τὰ παιδιά τους στὸ εἰδωλεῖο τοῦ Μολώχ
Μολὼχ. ἀναπληρώνουν οἱ κλινικὲς ὅπου γίνονται ἐκτρώσεις, ὅπου
τὰ βρέφη προσφέρονται θυσία στὸν δαίμονα ἀπὸ τοὺς σύγχρονους
ἱερεῖς τῶν εἰδώλων μὲ τὶς ἄσπρες ἰατρικὲς μπλοῦζες.
Ἡ γυναίκα που
ἀποφασίζει νὰ κάνει τὸν φόνο πηγαίνει στὸν τόπο τῆς ἐκτρώσεως
σὰν στὸν οἶκο τοῦ γάμου, ὅπου ἀόρατα συνάπτει γάμο μὲ τὸν
δαίμονα σὰν μὲ δεύτερο ἄνδρα. Καὶ ὁ ἄνδρας ποὺ συγκατατίθεται
στὴν ἔκτρωση, ἐπίσης παραδίδει τὴν ψυχή του στὸν σατανὰ καὶ
κλείνει τὴν συμφωνία μὲ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ.
Δαίμονας τῆς πορνείας θεωρεῖται ὁ Ἀσμοδαῖος, τὸ ὄνομα τοῦ
ὁποίου σημαίνει «καταστροφέας». Αὐτὸς εἶναι ὁ μαῦρος ἄγγελος τῶν
πόρνων, τῶν δημίων καὶ τῶν φονέων. Πρέπει νὰ ὑπογραμμίσουμε,
ὅτι ὅλοι οἱ δήμιοι καὶ σαδιστὲς διακρίνονταν γιὰ τὴν μανιακὴ
ροπὴ πρὸς τὴν σαρκικὴ διαφθορά. Οἱ δαίμονες εἶναι μὲν ἀσώματα
πνεύματα, ἀλλὰ ὑπάρχει ἡ παράδοση, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, αὐτοὶ
μποροῦν νὰ προσλαμβάνουν φαντασματικὰ σχήματα εἴτε ἀνδρῶν εἴτε
γυναικῶν, μὲ σκοπὸ νὰ συμμετέχουν στὰ ὄργια ἢ νὰ ἐκπειράζουν
τοὺς ἀσκητές, οἱ ὁποῖοι κρύφτηκαν ἀπὸ τὸν κόσμο στὶς ἐρήμους
πίσω ἀπὸ τοὺς τοίχους τῶν μονῶν. Ὁμοιώματα αὐτῶν τῶν διφύλω
ὄντων ἔχουν γίνει οἱ σύγχρονοι τρανσέξουαλ, ποὺ ἀποτελοῦν τρόπο
τινὰ πυθμένα, τὸν πάτο τῆς ἀνθρώπινης πτώσεως.
Ἄλλος δαίμονας τῆς πορνείας εἶναι ὁ Βεελζεβούλ, «ὁ κύριος τα
μυγῶν». Αὐτὸ τὸ περίεργο ὄνομα ἔχει συμβολικὴ σημασία. Οἱ μύγε
εἶναι βρόμικα ἔντομα, τὰ ὁποῖα μαζεύονται στοὺς σωροὺς μὲ
σκουπίδια καὶ στοὺς λάκκους τῶν ὑπονόμων. Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰκό
τῶν σαρκικῶν λογισμῶν, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἀρχίζει ἡ ἁμαρτία τ
πορνείας καὶ τῆς ἀκολασίας. Τὸ μὲν ψέμα ξηραίνει τὴν ψυχὴ
ἀνθρώπου σιγὰ-σιγά, ὅπως τὸ σκουλήκι τὸν κορμὸ τοῦ δένδρου,
δὲ πάθος τῆς πορνείας τὴν κατακτᾶ ἀμέσως, ὅπως πιάνει ἡ φωτιὰ
τὸ ξηρὸ ἄχυρο καὶ τῆς στερεῖ τὴν χάρη.
Ὁ μὲν Ἑωσφόρος πλανᾶ τὴν ἀφρόκρεμα τῶν διανοουμένων
μὲ τὴν νεκρὴ λάμψη τῶν ἀποκαλύψεών του, ποὺ μοιάζουν μὲ τὸ
φωσφορικὸ φέγγος τῶν παλαιῶν τάφων· τοὺς πλανᾶ μὲ τὰ ὑπερήφανα
φαντάσματα κάποιων κρυπτῶν γνώσεων καὶ μυστικῶν ἀληθειῶν – τὸν
ψευδο-μυστικισμό. Ὁ δὲ Βεελζεβοὺλ αἰχμαλωτίζει τοὺς ἀνθρώπους μὲ
τὶς μορφὲς τῶν αἰσθησιακῶν ἡδονῶν, τὰ ἐφάμαρτα πάθη καὶ τὸν
χοντρὸ ὑλισμό. Ὁ Βεελζεβοὺλ θέλει νὰ κρύψει ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους
τὸν οὐρανό, νὰ τοὺς ἀναγκάσει νὰ ξεχάσουν τὴν αἰωνιότητα, νὰ
τοὺς πείσει ὅτι εἶναι σκέτα ἐμπαθῆ ζῶα, καὶ ὁ πρόγονός τους
δημιουργήθηκε ὄχι ἀπὸ τὴν γῆ, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν λάσπη. Ὁ Βεελζεβοὺλ
καὶ ὁ Ἀσμοδαῖος προσπαθοῦν νὰ μεταβάλουν τὶς πέντες ἠπείρους
σὲ πέντε πόλεις τῶν Σοδόμων, καὶ κάθε νησὶ σὲ Λέσβο.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος διαπράττει κάποια ἁμαρτία, γίνεται ὅμοιος
μὲ τὸν δαίμονα αὐτῆς τῆς ἁμαρτίας. Στὴν ψυχή του σιγὰ-σιγὰ
ἀποτυπώνονται τὰ προσωπεῖα τοῦ Ἑωσφόρου, τοῦ Βεελζεβοὺλ καὶ
τῶν ἄλλων δαιμόνων, σὰν νὰ ζωγράφιζε ὁ χρωστήρας τοῦ ζωγράφου
τὶς μορφὲς τῶν τεράτων σὲ πίνακα. Ἂν αὐτὰ δὲν ξεπλυθοῦν μὲ τὴν
μετάνοια, θὰ γίνουν ἕνα μὲ τὴν ψυχὴ καὶ θὰ παραμένουν μαζί της
γιὰ πάντα. Σὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν δαιμονοείδεια ἔγκειται ἡ μεταφυσικὴ
φρίκη τῆς ἁμαρτίας καὶ τὸ μυστήριο τῶν αἰωνίων βασάνων, τὰ ὁποῖα
ἔγιναν πλέον ἀκατάληπτα γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου