8 Ἀνάστα, Κύριε, σῶσόν με, ὁ Θεός μου, ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας.
Ναὶ μὲν ὁ στίχος προσκαλεῖ τὸν Θεὸ γιὰ σωτηρία, ἀλλὰ ἀπὸ σύνολη
τὴν πατερικὴ ἑρμηνευτικὴ θεωρεῖται ὡς προφητεία γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ
Χριστοῦ, τὴ σωτηρία δι᾿ αὐτῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴ συντριβὴ τοῦ
ἐχθροῦ, δηλαδὴ τοῦ θανάτου.
Ἡ πρόσκληση γιὰ ἀνάσταση εἶναι ἀρχαία παράκληση καὶ ἐλπίδα,
γιατὶ σὲ μιὰ τέτοια ἀνάσταση προσβλέπει ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ γλιτώσει
ἀπὸ τὰ δεινά του, καὶ κυρίως ἀπὸ τὴ μεγάλη του πληγή, τὸν θάνατο,
ἐνέργεια τοῦ ἀρχίκακου, ὅπως καταθέτει ὁ ἀπόστολος Πέτρος: Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ (Α' Πέτρ. 5,8). Ακόμα κι ἂν θαρροῦμε ὅτι ὁ Κύριος «ὑπνώττει»,
μᾶς ἀποκαλύπτεται ὅτι εἶναι πάντοτε παρών, ὅπως διαβάζουμε στὸ
εὐαγγέλιο: Καὶ ἐμβάντι αὐτῷ εἰς τὸ πλοῖον ἠκολούθησαν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. Καὶ ἰδοὺ σεισμὸς μέγας ἐγένετο ἐν τῇ θαλάσσῃ, ὥστε τὸ
πλοῖον καλύπτεσθαι ὑπὸ τῶν κυμάτων· αὐτὸς δὲ ἐκάθευδε. Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἤγειραν αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, σῶσον
ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα. Καὶ λέγει αὐτοῖς· Τί δειλοί ἐστε, ὀλιγόπιστοι; τότε
ἐγερθεὶς ἐπετίμησε τοῖς ἀνέμοις καὶ τῇ θαλάσσῃ, καὶ ἐγένετο γαλήνη
μεγάλη (Ματθ. 8,23-26).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου