Ψαλμός 102: Ερμηνεία:08 και 09:Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος·09:οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ·

8 Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος·

Ὁ ποιητὴς ἐπαναλαμβάνει, σχεδὸν κατὰ λέξη, τὴν ἀποκάλυψη ποὺ ἔγινε στὸν Μωυσῆ ὅταν αὐτὸς ζήτησε νὰ μάθει ποιὸς εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ

τὸν καλεῖ νὰ ὀργανώσει τὸν λαό του σὲ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἂς ξαναδοῦμε τὸ

χωρίο, τὸ ὁποῖο ἔχουμε ἀναφέρει καὶ ἄλλες φορές. Ὁ Μωυσῆς θέλει νὰ

δεῖ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ: ἐμφάνισόν μοι σεαυτόν. Ὁ Θεὸς τοῦ ἀπαντάει:

Οὐ μὴ ἴδῃ ἄνθρωπος τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται. Καὶ καλεῖ τὸν

Μωυσῆ νὰ κρυφτεῖ σὲ μιὰ πέτρα, δηλαδὴ νὰ βρεθεῖ μέσα σὲ σκοτάδι, μέχρι ὁ Θεὸς νὰ περάσει μπροστά του, καὶ βγαίνοντας ἀπὸ τὸ σκοτάδι νὰ

δεῖ μόνον τὰ νῶτα τῆς παρουσίας του: Καὶ εἶπε Κύριος· ἰδοὺ τόπος παρ'

ἐμοί, στήσῃ ἐπὶ τῆς πέτρας· ἡνίκα δ᾽ ἂν παρέλθῃ ἡ δόξα μου, καὶ θήσωσε εἰς ὀπὴν τῆς πέτρας καὶ σκεπάσω τῇ χειρί μου ἐπὶ σέ, ἕως ἂν

παρέλθω· καὶ ἀφελῶ τὴν χεῖρα, καὶ τότε ὄψει τὰ ὀπίσω μου, τὸ δὲ

πρόσωπόν μου οὐκ ὀφθήσεταί σοι ( Εξ. 33,21 - 23). Όμως, λίγο παρακάτω, ὅταν ὁ Θεὸς τοῦ παραδίδει τὸ Νόμο, τοῦ ἀποκαλύπτει τὸ ὄνομά του

ὡς ἐνέργειες: Κύριος ὁ Θεὸς οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, μακρόθυμος καὶ

πολυέλεος καὶ ἀληθινός, καὶ δικαιοσύνην διατηρῶν καὶ ἔλεος εἰς χιλιάδας (Εξ. 34,5-7).

Ὁ Θεὸς παρουσιάστηκε ὡς ἔλεος. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἔχει διακηρύξει

ἐπίσης ὅτι δὲν ἦλθε γιὰ νὰ κρίνει, ἀλλὰ ἦλθε γιὰ νὰ σώσει. Εἶναι ἡ ἐπίσημη διακήρυξή του. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα οἱ Χριστιανοὶ τὸ ξεχνᾶμε

αὐτὸ καὶ ὅλο κρίνουμε, σπανίως τὸν ἑαυτό μας, συνήθως τοὺς ἄλλους.

Ακόμα καὶ ὅταν κρίνουμε τὸν ἑαυτό μας, τὸ κάνουμε γιὰ νὰ κρίνουμε

τοὺς ἄλλους ἐπὶ τῇ προφάσει ὅτι κρίνουμε τὸν ἑαυτό μας.

Αὐτὸς λοιπόν, ὁ ἐλεήμων, ὁ οἰκτίρμων, ὁ μακρόθυμος, ὁ πολυέλεος

Κύριος:

 09:οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ·

Ποτὲ δὲν θὰ μείνει ὀργισμένος μέχρι τὸ τέλος. Οὔτε αἰωνίως θὰ βρίσκεται σὲ μιὰ μήνη ποὺ εἶναι ταυτόσημο σχεδὸν μὲ τὴν ὀργή. Τάδε λέγει

Κύριος, μᾶς λέει ὁ Ἠσαΐας, ὁ Ὕψιστος, ὁ ἐν ὑψηλοῖς κατοικῶν τὸν αἰῶνα, ἅγιος ἐν ἁγίοις ὄνομα αὐτῷ, Κύριος Ὕψιστος ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος καὶ ὀλιγοψύχοις διδοὺς μακροθυμίαν (στοὺς ὀλιγόψυχους

συντετριμμένοις τὴν καρδίαν (προσφέρει ζωὴ σ' αὐτοὺς ποὺ εἶναι ένα

προσφέρει μακροθυμία, δηλαδὴ στοὺς ἀδύναμους) καὶ διδοὺς ζωὴν τοῖς  λυμένοι ἐσωτερικά)· οὐκ εἰς τὸν αἰῶνα ἐκδικήσω ὑμᾶς, οὐδὲ διαπαντός

ὀργισθήσομαι ὑμῖν πνεῦμα γὰρ παρ' ἐμοῦ ἐξελεύσεται καὶ πνοὴν πα

σαν ἐγὼ ἐποίησα (Ησ. 57,15-16). Ἐγὼ θὰ σᾶς δώσω ζωή, εγώ την έχω τὴ ζωή. Αὐτὸ τοὺς λέει. Ἐγὼ θὰ σᾶς κάνω να ζωντανεύετε συνέχεια.