Ψαλμός 90. Ερμηνεία! Στίχοι 89,10,11,12.

8 πλὴν τοῖς ὀφθαλμοῖς σου κατανοήσεις καὶ ἀνταπόδοσιν ἁμαρτωλῶν ὄψει.

Βέβαια πρέπει νὰ κατανοήσεις αὐτοὺς τοὺς κινδύνους, ἂν δὲν τοὺς

κατανοήσεις δὲν προστατεύεσαι. Επομένως ἀναφερόμαστε σὲ γνώση

τῆς ἁμαρτίας. Ἂν δὲν γνωρίσεις τὴν ἁμαρτία, ἡ ἁμαρτία θὰ σὲ προσβάλει, καὶ αὐτὴ ἡ προσβολὴ εἶναι μία ἀνταπόδοση, σοῦ γυρίζει πίσω ἡ

ἁμαρτία τὴν ἀπροσεξία σου.

Λέει ὁ λαὸς τώρα στοὺς ἱερεῖς ποὺ τοῦ εἶπαν αὐτὰ τὰ πράγματα:

* Οτι σύ, Κύριε, ἡ ἐλπίς μου· τὸν Ὕψιστον ἔθου καταφυγήν σου.

Ὅλα αὐτὰ ποὺ προηγουμένως διατύπωσε ὁ χορὸς τῶν ἱερέων, τὸν τρομάζουν τὸν λαό, γι' αὐτὸ καταθέτει τὴν ἐλπίδα του στὸν Θεό. Μόνο ἐκεῖ

μπορεῖ νὰ βρῶ μία ἀνταπόκριση.

Καὶ ἀπαντᾶνε οἱ ἱερεῖς στὸ ἡμιστίχιο τοῦ 9ου στίχο: τὸν Ὕψιστον ἔθου καταφυγήν σου, αὐτὸν θὰ κάνεις καταφύγιό σου.

10 Οὐ προσελεύσεται πρὸς σὲ κακά, καὶ μάστιξ οὐκ ἐγγιεῖ ἐν τῷ σκηνώματί σου.

Ἐὰν ὁ Κύριος γίνει καταφυγή σου, δὲν θὰ σὲ προσβάλουν κακὰ καὶ δὲν θὰ ἀγγίξει μάστιγα τὸ σπίτι σου.

Ὁ 11ος καὶ 12ος στίχος ἀναφέρονται στὸ πῶς θὰ προστατευθεῖ ὁ πιστός.

ἔχει ἐναποθέσει τὴν ἐλπίδα του στὸν Θεό. Προστατεύεται διὰ τῶν ἀγγέλων:

11 Ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περὶ σοῦ τοῦ διαφυλάξαι σεσε, μήποτε προσἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς σου· 

12 ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί κόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου·

Στὴν ὁδοιπορία ποὺ κάνεις, σὲ μία ὁδὸ ποὺ ἀκολουθεῖς, προσέχεις νὰ μὴν σκοντάψεις πάνω στὴν πέτρα. Επομένως αἴρεσαι κατὰ κάποιον

τρόπο. Ὁ δρόμος γίνεται διαφορετικὸς ὅταν ἔχεις παραδοθεῖ στὸν Κύριο,

ἀπὸ τὸν δρόμο ποὺ ὁδοιπορεῖς ὅταν δὲν ἔχεις παραδοθεῖ στὸν Κύριο. Τί σημαίνει αὐτό; Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ὅταν ἀρχίζει νὰ περιγράφει τὴ δημόσια δράση τοῦ Χριστοῦ, μᾶς παραθέτει τὸ περιστατικὸ τῶν πειρασμῶν τοῦ Κυρίου (βλ. Ματθ. 4,1-11). Ὁ πειρασμὸς αὐτὸς περιγράφεται ὡς πειρασμὸς ποὺ προέρχεται ἀπὸ ὑπόσταση, καὶ ἔχει ὄνομα: ὁ διάβολος. Ὁ διάβολος θέτει στὸν Χριστὸ τρεῖς πειρασμούς. Ὁ δεύτερος

πειρασμὸς διατυπώνεται ὡς ἑξῆς: Τότε παραλαμβάνει αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν, καὶ ἵστησιν αὐτὸν ἐπὶ τὸ πτερύγιον τοῦ ναοῦ

(τὸ πτερύγιον εἶναι τὸ γεῖσο τοῦ ναοῦ) καὶ λέγει αὐτῷ· εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ,

βάλε σεαυτὸν κάτω (πέσε κάτω, ἀφοῦ λὲς ὅτι εἶσαι υἱὸς τοῦ Θεοῦ). Δὲν θὰ πάθεις τίποτα διότι γέγραπται ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται

περὶ σοῦ, καὶ ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν

πόδα σου. Εἶναι ἀκριβῶς ὁ 12ος στίχος τοῦ ψαλμοῦ ποὺ σχολιάζουμε

Ἔχεις ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο; Σοῦ ἔχει στείλει τοὺς ἀγγέλους νὰ σὲ προστατεύουν, πέσε κάτω, δὲν θὰ πάθεις τίποτα, θὰ σὲ πάρουν στὰ χέρια τους οἱ ἄγγελοι. Ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πάλιν γέγραπται, οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου.

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ εἰσάγει μιὰ ἄλλη διάσταση στὶς ἀναγκαιότητες τῆς ζωῆς. Αὐτὲς τώρα δὲν ἀντιμετωπίζονται μέσῳ μηχανισμῶν

συναλλαγῆς στὶς σχέσεις Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Δὲν παραδίδεσαι σὲ μία κατάσταση συναλλαγῆς, παραδίδεσαι σὲ μία κατάσταση ἔρωτος. Πα

ραδίδεσαι στὸν ἔρωτά σου. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος σὲ μία ἐπιστολή του πρὸς τοὺς Φιλιππησίους, οἱ ὁποῖοι τοῦ εἶχαν πεῖ νὰ μὴν ἀνησυχεί γιατί

ἔχουν «μέσο» στη Ρώμη ποὺ τὸν πᾶνε, νὰ τὸν γλιτώσουν ἀπὸ τὰ θηρία,

τοὺς παρακαλεῖ νὰ μὴν κάνουν τίποτα, γιατί προτιμᾶ νὰ ἀλεστεῖ σὰν

σπάρι ἀπὸ τὰ δόντια τῶν θηρίων καὶ νὰ γίνει ψωμὶ γιὰ τὸν Νυμφίο του.

Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται, τοὺς λέει. Αὐτὴ εἶναι μία άλλη κατάσταση,

παραδίδομαι τελείως. Δὲν παραδίδομαι γιὰ νὰ εἰσπράξω τὴν προστασία του.

Ξαναπάω στον 9ο στίχο: σύ, Κύριε, ἡ ἐλπίς μου, καὶ ἐκεῖ τελειώνουν ὅλα. Δὲν παραδίδομαι σὲ ἀνταπόδοση. Τὸ οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν

θεόν σου, εἶναι ἀπὸ τὸ Δευτερονόμιο, εἶναι αὐτὸ ποὺ προτείνει ὁ Μωυσῆς

στὸν λαό του, ἄλλο ἂν ὁ λαὸς τὸ ἐφάρμοσε ἢ δὲν τὸ ἐφάρμοσε.

Λέει ὁ Μέγας Αθανάσιος στὸ σημεῖο αὐτό; Πανταχόθεν τοίνυν μαν θάνομεν, ὡς καὶ διὰ ἀγγέλων φρουρεῖ τοὺς εἰς αὐτὸν πεποιθότας ὁ τῶν

ὅλων Θεός'. Οἱ ἄγγελοι εἶναι διάκονοι τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἀγγέλλουν, ἐξ οὗ καὶ ἄγγελοι, ἀναγγέλλουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι

τὸ ἔργο τους. Ἡ ἴδια ἡ ἀγγελία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, εἶναι καὶ ἡ βοήθεια στὸν ἄνθρωπο. Κατὰ τοῦτο εἶναι φύλακες καὶ βοηθοί μας, γιατὶ μᾶς

ἀναγγέλλουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ἐκδιπλώνεται πολὺ συχνὰ μέσα σὲ ὅλη τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

τῆς δημιουργίας, καὶ λαμπρύνεται, γίνεται λαμπερὸ τὸ θέλημα αὐτοῦ

στὴν Καινὴ Διαθήκη: πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν (Α' Τιμ. 2,4).

Οἱ ἱερεῖς τοῦ λένε ὅτι μὲ τὴ δύναμη ποὺ θὰ ἔχεις ἐπειδὴ ἔχεις παραδοθεῖ στὸν Κύριο, ἔχεις πιὰ μιὰ δύναμη;