Το άγιο παιδί είναι το πνεύμα των αιώνων.

Το άγιο παιδί είναι το πνεύμα των αιώνων

 Σήμερα είναι η πιο όμορφη μέρα στο σύμπαν.

 Και αυτό γιατί εορτάζουμε την κοίμηση του Αγίου Ιωάννη, του αγαπημένου μαθητή του Σωτήρος Χριστού.  Ένας παιδικός ψαράς, ο μικρότερος αδερφός του Ιάκωβ, με γαλήνιο βλέμμα σαν θάλασσα μια Πρωτομαγιά, ο μικρότερος γιος του Ζεβεδέου. 

 Ένα κοπιαστικό παιδί, με παλάμες σκισμένες από σχοινιά, με ρούχα να μυρίζουν ψάρι και θάλασσα, με βαριά μάτια να κοιτούν την αυγή τα θολά νερά της θάλασσας της Γαλιλαίας. 

 Κι όμως κάτι μεγαλύτερο από τους ουρανούς συμβαίνει στην καρδιά αυτού του παιδιού.  Ανοίγει ο εγκέφαλός του και καταλαβαίνει ότι μπροστά του, στην όχθη της θάλασσας, είναι Κάποιος πέρα ​​από κάθε κατανόηση και φόβο.  Και μαζί με τον αδελφό του φεύγει με τον Χριστό, στους σκονισμένους δρόμους της Γαλιλαίας για να μάθει πώς να μην ξαναπεθάνεις ποτέ.

 

Είναι ο αγαπημένος μαθητής του Σωτήρα, ο πιο ευάλωτος, ο πιο ευωδιαστός της παρθενίας, με ορθάνοιχτα μάτια ανοιχτά στη χιονοστιβάδα των θαυμάτων, το σιωπηλό παιδί που παρακολουθεί τους ουρανούς να ανοίγουν και το Πνεύμα του Θεού να κατεβαίνει στον Μεσσία.  Και μετά ο σεισμός της ύπαρξης και οι θεραπείες.  Ο θάνατος σπάει από τους ανθρώπους, τα μάτια εκρήγνυνται από φως, τα κλειστά αυτιά ανοίγουν για να ακούσουν τον Λόγο, οι παράλυτοι πετούν κλαίγοντας και ευχαριστώντας τον ευγενικό, και ο μαθητής σιωπά και παρακολουθεί.  Τα μάτια του απορροφούν, σαν θεϊκό σφουγγάρι, όλη την πλημμύρα φωτός που βασιλεύει στο σύμπαν.

 

Είναι παντού δίπλα στον Δάσκαλό του.  Στέκεται κοντά στον Θεό σαν βλεφαρίδα, νιώθει την πνοή Εκείνου που έχτισε τους γαλαξίες, τρώει με τον Τροφό των κόσμων, αγγίζει την απέραντη Φωτιά με τα χέρια του.  Είναι τόσο φυσικός και αθώος, και στην καρδιά του είναι εμποτισμένη η αγάπη του Θεού περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.  Αφήστε τους γονείς και τους συγγενείς, αφήστε τα δίχτυα και αρχίστε να οργώνετε τις ψυχές.  Βαδίζει προσεκτικά στα χνάρια του Χριστού, τον βλέπει να υποφέρει, να κουράζεται, να χαμογελά, να κλαίει στην προσευχή, να θυμώνει (Άπιστο έθνος, μέχρι να είμαι μαζί σου...

 Και τότε, στη δόξα του Θαβώρ, ο Ιωάννης το άγιο παιδί και βρέφος στην καρδιά βλέπει όλη την ιστορία να συγκεντρώνεται και να γονατίζει σε μυστικό συμβούλιο με τον Θεό, βλέπει τον Μωυσή και τον Ηλία, τον Νόμο και τους Προφήτες, να υποκλίνονται μπροστά σε Αυτόν που θέλει πεθάνει για τον άνθρωπο.  Δεν λέει τίποτα, είναι τόσο γεμάτος κατάπληξη που δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια του, πέφτει στο έδαφος διαπερασμένος από το φως, τον κυριεύει η έκχυση της χάρης.  Κλείνει τα μάτια του στο Θαβώρ και τα μάτια της ψυχής του ανοίγουν στον κόσμο πέρα ​​από το θάνατο.

Μετά, πριν από τον Μυστικό Δείπνο, όταν ο Χριστός αιμορραγούσε με την ψυχή του από τον πόνο των εκατομμυρίων θανάτων για τους οποίους θα πεθάνει, έχει μια στιγμή αδυναμίας.  Πηγαίνει με τον αδερφό του για να ζητήσει να είναι στα δεξιά και στα αριστερά του θυσιασμένου Αρνιού.  Ο Χριστός τους ρωτά: «Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι που θα πιω εγώ και να σας βαφτίσετε με το βάπτισμα με το οποίο θα Με βαφτίσω;».  Αφελώς απαντούν: «Μπορούμε».  Και το χάσμα του μαρτυρίου ανοίγει στις ψυχές τους, οι τύχες τους αλλάζουν ακαριαία, είναι γραμμένο στους ουρανούς πώς θα πεθάνουν και οι δύο για τον Θεό.

 Και στη θεία Τράπεζα, όταν ο Χριστός δίνει το Σώμα του ως Άρτο της αιωνιότητας, ο Ιωάννης, η ευωδιασμένη αγιότητα, δεν λέει τίποτα.  Γυρίζουν όλοι και ρωτούν αν είναι αυτοί που θα πουλήσουν τον Ιησού.  Ο Ιωάννης δεν λέει τίποτα, είναι μάτια και αυτιά, και μια χειρονομία μεγαλύτερη από τους αιώνες, ορίζει τη ζωή και την αιωνιότητα του.  Ακουμπάει το κεφάλι του στο στήθος του Σωτήρα.  Είναι η υπέρτατη δήλωση αγάπης, η σιωπή πιο εκκωφαντική από τα κύματα της θάλασσας, μέσω της οποίας ο μαθητής αγγίζει το στήθος του Κτίστη και ακούει με άγια έκπληξη τον καρδιακό παλμό του Θεού.  Η ιστορία της Εκκλησίας είναι γραμμένη στη χειρονομία αγάπης της.  Όλοι οι ιερείς της εποχής, όταν χειροτονούνται από τον ιεράρχη, ακουμπούν τα κεφάλια τους στην Αγία Τράπεζα που είναι ο Χριστός, στη δεξιά πλευρά, όπως ο νεαρός Ιωάννης, ο Ιερέας του μυστηρίου της αγίας αγάπης.  Στο μέτωπό του είναι γραμμένη αόρατα η ιστορία της ιεροσύνης όλου του κόσμου, η θυσία και η προσφορά των ανθρώπων για να δανείσουν τα ανάξια χέρια και το στόμα τους στον Θεό.

 Στη συνέχεια, ενώ όλοι φεύγουν εκεί όπου, μετά τη σύλληψη του Ιησού, ο Ιωάννης είναι εκεί, ταπεινωμένος, καταλαβαίνοντας ότι κάτι πιο σημαντικό από όλη την ιστορία συμβαίνει εκεί.  Μπήκε στο προαύλιο του επισκόπου γιατί εκεί είχε γνωστούς, πήρε και τον Πέτρο μέσα και τον μετέφερε στη φωτιά που θα τον έκαιγε ολόκληρο και θα τον καθάριζε αργότερα.

 Ο Ιωάννης βρίσκεται στους πρόποδες του Σταυρού, κλαίει για τη λαχτάρα Εκείνου που συνέτριψε τον εαυτό Του από αγάπη για εμάς.  Ακούστε πώς ο Ιδρυτής του κόσμου λαχανιάζει και αναστενάζει από τον πόνο και πώς στενάζει ο Ζωοδότης από τον πόνο.  Βλέπει πώς ο Θεός αιμορραγεί από όλες τις αρθρώσεις του, αλλάζει πρόσωπο μαζί με τον Άνθρωπο με πρόσωπο γεμάτο αίμα και αγκάθια.  Και λαμβάνει το μεγαλύτερο δώρο των αιώνων: την εντολή του Χριστού να φροντίζει ό,τι ο Θεός έχει στη γη πιο αγνό και πιο άγιο: τη Μητέρα Του.

 

Από αυτήν είναι τα ιερά μυστήρια της δημιουργίας, η μυστική θεολογία που πηγάζει από τη θεία παρθενία.  Ο παρθένος μαθητής ακούει την Παναγία να κλαίει, γνωρίζει με Άγιο Πνεύμα τι ένιωσε όταν γέννησε τον Θεό.  Από εδώ κοσκινίζεται το Ευαγγέλιο του Αετού, το μυστικό βάθος των Μυστηρίων του Θεού, η θεολογία του αιώνιου Λόγου.  Ο Ιωάννης είναι ο άγιος κηπουρός του πιο αγίου Κρίνου της ιστορίας, της Μαρίας και από αυτήν δέχεται την ευωδία του ουρανού στο μυαλό του και τη γράφει για πάντα στην περγαμηνή του κόσμου.

 Ο Ιωάννης είναι πάντα εκεί, κουβαλώντας μαζί με τον όμορφο Ιωσήφ και τον Νικόδημο το Σώμα του Χριστού, μαζεύοντας το Αίμα του Θεού στο δισκοπότηρο της καρδιάς του, αλείφοντας τον Χριστό με μύρο, ξεκινώντας ολόκληρο το ιερό ιερατείο της Εκκλησίας, που δίνει τον Θεό στον κόσμο.

 Ο νεαρός που κρατήθηκε στο στρίφωμα του χιτώνα του Ιησού, το ευγενικό και σιωπηλό παιδί, γίνεται ο Ιερέας των αιώνων, ο άγιος μάρτυρας της Ανάστασης, ο συγγραφέας του Ευαγγελίου της αγάπης, η εκπλήρωση και η αρχή των συνοπτικών.  

Ο νους του βασισμένος στον Θεό, πληγωμένος από τον πόνο του να δει τον αγαπημένο του Δάσκαλο να πεθαίνει και να θεραπεύεται από το φως των ματιών του αναστημένου, γίνεται το πιο τρομερό όπλο ενάντια στον διάβολο.  Γράψε, γκρεμίζοντας τα τείχη της κόλασης, την Αποκάλυψη, την απελευθέρωση όλων των διαβολικών φυλών, την προφητεία των τελευταίων ημερών, τη λόγχη που χώθηκε στην καρδιά της μετά θάνατον ζωής.

 Γράψε τις λέξεις που αψηφούν την ιστορία και κλονίζουν τα θεμέλια της κόλασης: Ο Θεός είναι αγάπη.  Σκίζει τρομερά με όλη του τη λεπτότητα και την πραότητα, με τον λόγο, όλα τα πονηρίσματα του Σατανά.  Βαθιά στο σπήλαιο της Πάτμου, μεταφέρεται στα πόδια του σταυρωμένου Βασιλιά και βλέπει τη νίκη Του επί του κόσμου.

 Τι θαύμα ανθρώπου γιορτάζουμε σήμερα!  Και πόσο μακριά είμαστε από τον στεναγμό της καρδιάς του.  Πριν να είναι πολύ αργά, ας επιστρέψουμε στα λόγια και στα δάκρυά του.

πατήρ Ιωάννης Ιστρατι