ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΚΛΙΠΟΝΤΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΆΧΟΥ ΒΕΝΈΔΙΚΤΟΥ .

 

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΚΛΙΠΟΝΤΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΆΧΟΥ ΒΕΝΈΔΙΚΤΟΥ 

(προετοιμάστηκε από τους αδελφούς για την 9η ημέρα από την ημέρα της αναχώρησής τους στον Κύριο)

Στις 22 Δεκεμβρίου 2021 εκοιμήθη ο επί χρόνια εργάτης του χωραφιού του Χριστού, κάτοικος της Ιεράς Μονής μας, ο 77χρονος ιερομόναχος Βενέδικτος (Εμελιτσέφ). Το χρέος της αγάπης και η καλή ανάμνηση της κατοικίας του μας αναγκάζουν να αφήσουμε στο μοναστηριακό χρονικό τα οικοδομικά που μένουν στις μνήμες της θεόφιλης ψυχής του.

Η διαρκής ψυχραιμία και η συνεχής προσευχή ενώπιον του Θεού συμπληρώθηκαν από τη χαρακτηριστική απλότητα και την ακλόνητη πίστη του. Ήταν λακωνικός και ευθύς, πολύ ζηλωτής και ανιδιοτελής στην υπηρεσία του Θεού.

Πιθανώς κανένας από τους αδελφούς δεν θα θυμάται το περιστατικό όταν ο ΙΕΡΟΜΌΝΑΧΟΣ ΒΕΝΈΔΙΚΤΟΣ δεν επέτρεπε στον εαυτό του να γελάσει. Ακόμη και ένα συνηθισμένο χαμόγελο ήταν κάτι σπάνιο γι' αυτόν. Όντας αρκετά σοβαρός άνθρωπος, εντούτοις, δεν ήταν καθόλου αποτραβηγμένος, αλλά ανησυχούσε εξαιρετικά για τη ζωή τόσο των αδελφών όσο και των προσκυνητών και συχνά βοηθούσε τους ανθρώπους με καλές συμβουλές και προσευχή.

Ήταν τόσο αυστηρός με τον εαυτό του και παρατηρούσε προσεκτικά τη συνείδησή του που δεν θεωρούσε καν την κατά λάθος πτώση αντικειμένου από το χέρι του ως μικρό αμάρτημα, αλλά το θεωρούσε αμέλεια. Αυτή η διατήρηση της συνείδησης, προφανώς, του έδωσε εξαιρετική τόλμη στην προσευχή.

Θυμάμαι ένα περιστατικό στην εκκλησία του Καζάν όταν κανείς δεν μπορούσε να ηρεμήσει έναν δαιμονισμένο. Το ράντισμα με αγιασμό έκανε τον άτυχο άνδρα να γίνει ακόμη πιο βίαιος. Αλλά σύντομα το δαιμόνιο βγήκε. Ο Βενέδικτος (τότε ακόμη ιερέας Βλαδίμηρος), έκανε το σημείο του σταυρού πάνω από τον τελευταίο, επικαλούμενος το όνομα του Θεού, και αμέσως έφυγε. Και ο δαιμονισμένος αμέσως ηρέμησε.

Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει μια τέτοια αρετή του π. Βενέδικτου, ως επιμέλεια στην ανάγνωση και προσεκτική μελέτη των Αγίων Γραφών και της πατερικής κληρονομιάς. Ιδιαίτερη προσπάθεια κατέβαλε στο κύριο ζήτημα της μοναστικής εργασίας – νοεράς προσευχής, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά.

Και παρόλο που έδωσε μοναχικούς όρκους ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, εντούτοις, έζησε όλο αυτό το διάστημα καθαρά μοναστηριακά, σε διαρκή προσευχή και νηφαλιότητα, υπομένοντας ταπεινά τις θλίψεις που τον έπληξαν. Πάντα ήθελε τον μοναχισμό, αλλά είχε πίστη στην πρόνοια του Θεού, ταπεινώθηκε μπροστά στο θέλημα του πνευματικού του πατέρα, του εκλιπόντος ηγουμένου Αρχιμανδρίτη. Ο Βενέδικτος, προφανώς όχι χωρίς την πρόνοια του Θεού, ο οποίος καθυστέρησε την ωρίμανση του.

Για σχεδόν 20 χρόνια, ο ιερέας Βλαδίμηρος παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού σχετικά με τον μοναχό του. Κι όμως, λίγο πριν τον θάνατό του, ο ιερέας τιμήθηκε να λάβει αγγελική εικόνα από τον σημερινό ηγούμενο της μονής Επίσκοπο Λεωνίδα, ονομάστηκε προς τιμή του Αγ. Βενέδικτου της Νουρσίας, και, ταυτόχρονα, στη μνήμη του πνευματικού του πατέρα Αρχιμανδρίτη. Ο Βενέδικτος, υπό την ηγεσία του οποίου ήταν για περίπου 40 χρόνια, όντας άμεσος μάρτυρας σε περιπτώσεις διόρασής του και άλλων θαυμάτων.

Κάποτε, πριν από περίπου 30 και πλέον χρόνια, όταν ο Αρχιμανδρίτης Βενέδικτος υπηρετούσε ακόμη στη Λαύρα του Σεργίου ο ιερομόναχος Βένεντικτ (τότε ακόμη ιερέας Βλαδίμηρος) πήγε κοντά του ως πνευματικό παιδί και οι δύο είχαν προβλεφθεί από έναν ασκητή της ευσέβειας ότι και οι δύο θα είχαν τελικά το ίδιο όνομα. Αλλά και οι δύο ήταν τότε σε μεγάλη σύγχυση σχετικά με μια τέτοια πρόβλεψη. Και ακόμη και μετά τη μεταφορά στην Όπτινα, μια τέτοια ακρόαση ήταν απίστευτη, αφού δεν συνηθίζεται να αποκαλούνται μοναχοί με δύο ονόματα σε ένα μοναστήρι, ειδικά όταν ένας από αυτούς είναι ο κυβερνήτης. Όμως, εν τούτοις, εν ευθέτω χρόνω, το θέλημα του Θεού και η περί αυτού πρόβλεψη εκπληρώθηκαν. Και λίγες μέρες μετά την αποδοχή του, ο π. Βενέδικτος θεώρησε ότι ήταν δυνατό να μοιραστεί με τον υπάλληλο του κελιού του και μερικούς από τους αδελφούς τα νέα της εκπλήρωσης αυτής της καταπληκτικής πρόβλεψης, προσθέτοντας ότι λαμβάνοντας ένα τέτοιο όνομα ανέλαβε επίσης σημαντική ευθύνη.

Όπως κάθε άνθρωπος, δεν στερήθηκε ορισμένων αδυναμιών, η ζωή του δεν μπορεί να ονομαστεί απολύτως άγια, αλλά φαίνεται ότι είχε το πνεύμα που ζούσαν οι μοναχοί που ζήλωναν για τη σωτηρία και στο τέλος της ζωής του απέκτησε μια δωρεά αντάξια του Θεού. αγάπη για την ανθρωπότητα.

Είθε ο Θεός να θυμάται την πίστη, την ταπείνωση και τους κόπους του αδελφού μας π.Βενέδικτου και είθε να αναπαυθεί στις αιώνιες κατοικίες Του.

Υπηρεσία Τύπου της Μονής Optina

29 Δεκεμβρίου 2021