«Κάποτε μέ τίς ταραχές τοῦ πολέμου δεν
εἴχαμε τσομπάνη γιά τά πρόβατά μας, καμμιά 150
ἦταν... Τό μαθαίνει ὁ Τάσος Μαλαμᾶς καί μᾶς λέει:
—Φέρτε τα μαζί μέ τά δικά μου... τά μαζώνω ἐγώ
ἅμα θέλη ὁ Θεός καί τά δικά σας καί θά τά μάθω.
Μόλις τά πῆρε, τά πήγαινε σέ βοσκοτόπια ψηλά, μια
στο Λυκομάντρι, μιά ἀλλοῦ, λές καί τό ζῶο ἔχει τό
νόημά του, καί θαρρεῖς τό κατάλαβαν πώς τά ἀγαποῦσε, οὔτε νά τά προγκίξη οὔτε φωνές ἄγριες, κι
ἔτσι τά φύλαξε γιά ἕνα διάστημα καί χωρίς μάλιστα
καμμιά ἀμοιβή. Τί ἀπό σᾶς θά πάρω λεφτά;, ἔλεγε. Ὁ Θεός εἶναι μεγάλος· ὁ κόσμος κρατιέται ἀπό
πάνω. Δέν τόν ξέρεις τόν προορισμό τοῦ ἀλλουνοῦ.
Ἐκεῖ πού μποροῦμε ἂς βοηθᾶμε...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου