Μια συγκινητική ιστορία για τον Άγιο Απόστολο Ανδρέα — τον Πρωτόκλητο, τον Προστάτη της Ρουμανίας.

Μια συγκινητική ιστορία για τον Άγιο Απόστολο Ανδρέα — τον Πρωτόκλητο, τον Προστάτη της Ρουμανίας

Λέγεται ότι στις αρχές του χειμώνα, όταν τα δάση της Δοβρογκίας έτρεμαν κάτω από τον άνεμο και τα νερά του Δούναβη χτυπούσαν τα βράχια σαν τύμπανα του Θεού, ένας μόνο άνθρωπος πάτησε σε αυτή την άγνωστη γη, κουβαλώντας το φως του Χριστού στην καρδιά του.

Ήταν ο Ανδρέας, ο μαθητής του Ιησού, ο άνθρωπος με τα απαλά μάτια και το απαλό βήμα, αυτός που δεν δόξασε τον εαυτό του, αλλά Αυτός που τον κάλεσε πρώτος με το όνομά του. Δεν κρατούσε όπλα στα χέρια του. Δεν είχε χρυσό. Δεν είχε κοσμικές δυνάμεις.

Αλλά είχε πίστη — και η πίστη, όταν είναι ζωντανή, κινεί βουνά και ανανεώνει έθνη.

Λέγεται ότι τη νύχτα, οι φωτιές των Δακών φαίνονταν ψηλά στους λόφους σαν αστέρια που έπεφταν στη γη. Και οι άνθρωποι, φοβισμένοι και περίεργοι για τον ξένο με την άσπρη γενειάδα, άκουγαν τα λόγια του σαν ένα άγνωστο αλλά ζεστό τραγούδι.

— Σας φέρνω τον Εσταυρωμένο, θα έλεγε ο Αντρέι.

— Και δεν ζητάει αίμα, ούτε θυσίες, αλλά μόνο καρδιά.

Και οι καρδιές τους άνοιξαν.

Κοντά στο αρχαίο δάσος, σε μια σπηλιά λαξευμένη στο βράχο — ένα ιερό μέρος ακόμη και σήμερα — ο Αντρέι άναψε την πρώτη δάδα του Χριστιανισμού σε αυτές τις χώρες. Βάπτιζε παιδιά, θεράπευε τους αρρώστους, άγγιζε δακρυσμένα μέτωπα.

Ένωσε τους ανθρώπους. Ένωσε τις ψυχές.

Και αυτή η πίστη παρέμεινε σαν αόρατο νήμα, που περνούσε από μητέρα σε παιδί, από παππού σε εγγονό, από το βράδυ στην αυγή.

Πέρασαν αιώνες και το ρουμανικό έθνος δοκιμάστηκε συχνά από το σπαθί, την πείνα, τον πόνο, τη σιωπή.

Αλλά στις πιο δύσκολες στιγμές, όταν η φωνή της προσευχής μόλις που ακουγόταν, το όνομα του Αντρέι παρέμεινε ως κάλεσμα:

Μη φοβάσαι, Ρουμανία. Είμαι μαζί σου.

Στα πέτρινα χωριά, στις ξύλινες εκκλησίες, στα σπίτια με τα παράθυρα θολωμένα από τον χειμώνα, οι πρεσβύτεροι έλεγαν στα παιδιά ότι ο Απόστολος δεν έφυγε ποτέ εντελώς.

Ότι εξακολουθεί να περπατά στα σύνορα, να φυλάει τη χώρα, να ευλογεί το ψωμί στο τραπέζι και να φυλάει το σπίτι από το κακό.

Ότι κάθε κερί που αναμμένο τη νύχτα του Αγίου Ανδρέα δεν είναι απλώς μια παράδοση —

🕯️ Είναι μια συνάντηση.

🕯️ Ένας αποχαιρετισμός.

🕯️ Μια υπόσχεση του Ουρανού.

Και εμείς, οι απόγονοι εκείνων που τον άκουσαν πρώτοι, είμαστε η ζωντανή απόδειξη ότι το φως δεν έχει σβήσει.

Ότι η ρίζα της πίστης κρατάει γερά, σαν βελανιδιά κάτω από το χιόνι.

Ότι η Ρουμανία εξακολουθεί να αναπνέει σήμερα μέσα από την προσευχή του Αντρέι, του αιώνιου Προστάτη της.

Και ίσως, απόψε, όταν η σιωπή πέσει πάνω από τα χωριά και τις πόλεις,

όταν ο άνεμος βρέξει τα παράθυρα και ο σκύλος γαβγίσει στο βάθος,

κάποιος θα νιώσει ένα ζεστό χέρι στον ώμο του.

Ένα αεράκι. Μια σκέψη. Μια γαλήνη.

Και θα ξέρουν:

Ο Άγιος Αντρέι πέρασε ξανά από δίπλα μας.