Οι 7 ηλικίες του ανθρώπου ~ Αγίου Αναστασίου Σιναϊτου

1)Ἡ πρώτη ἡλικία ἡ βρεφική, γιὰ νὰ φωτιστεῖς ἀμέσως μὲ τὸ βάπτισμα, γιατί τὸ φῶς ἔγινε τὴν πρώτη ἡμέρα.

2) Ἡ δεύτερη ἡλικία, ἡ παιδική, γιὰ νὰ στερεωθεῖς στὰ οὐράνια λόγια, γιατί τὸ στερέωμα ἔγινε τὴν δεύτερη ἡμέρα.

3)Ἡ τρίτη ἡλικία ἡ ἐφηβική, γιὰ νὰ ξηραίνεις μὲ τὴν ἁγνότητα τὴν ὑγρασία τῶν παθῶν, γιατί τὴν τρίτη ἡμέρα ὁ Θεὸς χώρισε τὴν ξηρὰν ἀπὸ τὴν θάλασσαν.

4)Ἡ τέταρτη ἡλικία, ἡ νεανική, γιὰ νὰ φορεῖς σὰν ἄστρα τὶς τέσσερις ἀρετές, καὶ νὰ φέγγεις στὸν κόσμο σὰν φωστῆρας.

5) Ἡ πέμπτη ἡλικία τοῦ μεσήλικα, γιὰ νὰ χαλιναγωγεῖς τὰ πέντε ζῷα τῶν αἰσθήσεών σου, γιὰ νὰ μὴν πηδήσουν στὴν ἁμαρτία, γιατί τὰ ζῷα ἔγιναν τὴν πέμπτη ἡμέρα.

6) Ἡ ἕκτη ἡλικία, τοῦ πρεσβύτου, γιὰ νὰ ἀσφαλίζεις, ὡς ἄνθρωπος, τὴν ἀρχική σου κίνηση μὲ τὸν λόγο, καὶ νὰ διαπλάθεις τὸν πηλὸ τοῦ σώματος καὶ νὰ τὸν ρυθμίζεις μὲ τὶς ἀρετές, γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε τὴν ἕκτη ἡμέρα.

7)Ἡ ἕβδομη ἡλικία ἡ γεροντικὴ ἀσπρόμαλλη διαγωγή, ἀνάπαύοντας σὲ μὲ τὴν εὐσέβεια στὴ γῆ, τότε ποὺ σὰν ἀσπροντυμένο στάχυ καὶ ὥριμο σιτάρι θὰ πᾷς στὸν τάφο, ἀποθηκευόμενος γιὰ τὸν καιρὸ ἐκεῖνο καὶ ἀναπαυόμενος. Γιατί ὁ Κύριος  τὴν 7η ἡμέρα σταμάτησε τὰ εὐαγγελικά του ἔργα στὸν τάφο.

Κατὰ τὴ ὄγδοη λοιπὸν ἡλικία νὰ περιμένεις τὴν ἔξοδό σου ἀπὸ τὴν σκηνὴ καὶ τὴν ἀναχώρησή σου ἀπὸ τὸν τάφο. Γιατί τὴν ὄγδοη ἡμέρα, λέγει εἶναι ἡμέρα τῆς ἐκφορᾶς . «Πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσεται ἐν αὐτῇ» (Λευϊτ. 23,7). Γιατί ὅμως κατὰ τὴν ὄγδοη ἡμέρα ἀπαγόρευσε νὰ προσφέρουμε λατρεῖες καὶ θυσίες; Ἐπειδὴ τὴν ὀγδόη θὰ σαλπίσει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, καὶ κατὰ τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν δὲν θὰ γίνονται θυσίες ἢ λατρευτικὲς τελετὲς ἢ προσφορὲς γιὰ τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν . «ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ θανάτῳ ὁ μνημονεύων σου. Ἐν δὲ τῷ ᾅδῃ τὶς ἐξομολογήσεται σοι;». Γι’αὐτὸ διέταξε τὶς ἑπτὰ ἡμέρες τῆς Σκηνοπηγίας νὰ προσφέρεις θυσίες ὥστε, ὅσο ζεῖς καὶ μένεις στὴν σάρκα σὰν σὲ σκηνή, νὰ προσφέρεις θυσίες σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι γραμμένο «Τέκνον, ἕως ζεῖς, ἀξίως πρόσφερε προσφορᾶς τῷ Κυρίῳ σου. Μνήσθητι, ὅτι ὁ θάνατος οὗ χρονεῖ, καὶ διαθήκη ᾅδου οὐκ ὑπεδείχθη σοι» (Σόφ.Σείρ. 14,11). Κατὰ τὴν ὀγδόη λοιπὸν ἡμέρα, μὲ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅταν βγαίνουμε μέσα ἀπὸ τὸ φέρετρο καὶ τὸν τάφο, σὰν μέσα ἀπὸ καλύβα καὶ σκηνή, δὲν μᾶς μένει καιρὸς θυσίας γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά μας περιμένει φοβερὴ κρίση καὶ φωτιά, ποὺ θὰ καταφάει ἐκείνους ποὺ ἁμάρτησαν. Τότε «Ἐξελέυσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ πονήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φάυλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως» (Ἰωάν. 5,29).