Ἡ μετάνοια δέν εἶναι μιά ἁπλῆ ἀπόφαση ἠθικῆς τάξης:

 Ἡ μετάνοια δέν εἶναι μιά ἁπλῆ ἀπόφαση ἠθικῆς τάξης: "δέν θά τό ξανακάνω πιά"! Στήν περίπτωση αὐτή πάλι παραμένει ἡ ἐνοχή γιά τό ἁμαρτωλό παρελθόν. Ἡ μετάνοια εἶναι κάτι τό βαθύτερο καί μεγαλειωδέστερο. Ἡ μετάνοια εἶναι "ἀπέκδυσις τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου". Εἶναι ὃ,τι δυό θαυμασιώτατες εἰκόνες μᾶς τό αἰσθητοποιοῦν πάρα πολύ ὡραῖα: "Ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ἐνδύσατε αὐτόν", λέει ὁ Πατέρας τῆς παραβολῆς τοῦ ἀσώτου.(Λουκ.ιε΄22).Ἒχουμε δηλαδή πλήρη ἀποκατάσταση τοῦ ἀρχαίου κάλλους καί τῆς λαμπρότητας τῆς ψυχῆς. Καί ἡ ἂλλη εἰκόνα: "Οὗτοί εἰσίν (ἐκεῖνοι πού)...ἒπλυναν τάς στολάς αὐτῶν καί ἐλεύκαναν αὐτάς ἐν τῶ αἳματι τοῦ Ἀρνίου (Άποκ.ζ΄14). Ἡ μετάνοια δηλαδή εἶναι μιά ἐνέργεια θεϊκῆς τάξης. Χωρίς τόν ἐξαγνισμό "διά τοῦ αἳματος Ἰησοῦ Χριστοῦ", πού καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας, ( Α΄Ἰω.α΄7), δέν ἒχει καμμιά ἰδιαίτερη σημασία στά μάτια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τῆς ἲδιας τῆς συνείδησής μου. Μέ τήν παραπάνω ὃμως ἒννοια, "ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ" ἡ μετάνοια ὡς μυστήριο, πού βασίζεται στό θάνατο καί στήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίω καί ἀποκλειστικά μόνο στό χῶρο τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Του, ἡ μετάνοια ἀποτελεῖ ὁριστική κατάλυση τοῦ παρελθόντος καί ταυτόχρονα μιά καινούργια ἀπαρχή "καινότητος ζωῆς" κατενώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ἱερομ. Εὐσεβίου, "ΕΠΙΨΑΥΣΕΙΣ ΑΚΡΩ ΔΑΚΤΥΛΩ".