ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΓΑΛΑΚΤΙΑΣ
"Θὰ ἤθελα κι ἐγὼ μὲ τὴν σειρά μου νὰ σᾶς καταθέσω τὴν προσωπική μου ἐμπειρία, ἕνα προσωπικὸ θαῦμα ποὺ βίωσα μὲ τὴν Ἁγία τοῦ Θεοῦ Γαλακτία…..
Ὅλοι λίγο πολὺ περάσαμε ἕναν δύσκολο χρόνο λόγω τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοιοῦ (2020). Ἕναν χρόνο ποὺ ἄλλοι ἀρρώστησαν βαριά, ἄλλοι ἴσως πιὸ ἐλαφριὰ καὶ δυστυχῶς ἄλλοι ἔφυγαν ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο. Ἕνας χρόνος δοκιμασίας γιὰ πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς.
Ναὶ μέσα στοὺς πολλοὺς ἤμουν-εἶμαι κι ἐγώ…
Ὁ φονικὸς Δεκέμβρης…. Ἕνας μήνας πού μοῦ ἔχει δείξει τὸ πιὸ σκληρὸ καὶ ἄπονο πρόσωπό του χρόνια τώρα….3 Δεκέμβρη «μαύρη ἐπέτειος» ἐδῶ καὶ 13 ὁλάκερα χρόνια τῆς τεράστιας ἀπώλειας τοῦ ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ μου Πατέρα… Πόνος, κλάμα, θρῆνος βουβὸς ὅσα χρόνια κι ἂν περάσουν…..καὶ τώρα ἔρχεται τὸ ἑπόμενο χτύπημα … 7 Δεκέμβρη 2020 φεύγει ἀπὸ τὴν ζωὴ ἡ μάνα μου (λογω covid-19 εἴπανε)..Μία τρέλα,ἕνας πανικὸς σὲ μία Θεσσαλονίκη ποὺ ἡ πανδημία σαρρώνει τὰ πάντα … Οἱ νεκροὶ πολλοὶ καθημερινὰ, στὰ νεκτροταφεῖα οὐρὲς γιὰ μία θέση, καὶ στὰ νεκτροτομεῖα τῶν νοσοκομείων κάποιοι περίμεναν τὴν σειρά τους γιὰ νὰ ταφοῦν ἀθόρυβα, χωρὶς ἀνθρώπους νὰ τοὺς ἀποχαιρετήσουν, χωρὶς δάκρυα καὶ λουλούδια, χωρὶς φωνές…ὅλα βουβά. Ἔτσι κι ἐγὼ περίμενα τὴ σειρά μου γιὰ νὰ συνοδέψω τὴν μάνα ποὺ μὲ γέννησε στὴν τελευταία της κατοικία χωρὶς κἄν νὰ τὴν δῶ ἔστω γιὰ τελευταία φορά…. Ὅμως, μὲ πρόλαβε στὴν στροφὴ ὁ «κύριος κορωνοϊός», ὄχι θὰ μοῦ τὴν χάριζε….. κι ἔτσι ἔρχεται τὸ τρίτο χτύπημα καὶ φαρμακερὸ .Βρεθήκαμε θετικοὶ στὸν κορωνοϊὸ τόσο ἐγὼ ὅσο καὶ ὁ ἄντρας μου…. Καὶ τώρα ;
Ποιὸς θὰ κάνει τὴν ταφή ; Ποιὸς θὰ τρέξει γιὰ τὰ διαδικαστικά ; Κι ἂν χρειαστεῖ νὰ νοσηλευτοῦμε ; Κι ἂν πεθάνουμε ; Καὶ οἱ δουλειές μας ; Τόσα πολλὰ ἐρωτηματικὰ χωρὶς ἀπαντήσεις….
Περάσαμε 21 μέρες κλεισμένοι στὸ σπίτι….. Δύσκολα.. πολὺ δύσκολα μὲ βήχα, ἐμετούς, δύσπνοια, πόνο στὰ κόκκαλα καὶ ἕνας πυρετὸς, ποὺ δὲν ἔλεγε νὰ φύγει, μὰ μὲ πίστη στὴν Παναγιὰ ὅτι θὰ μᾶς βοηθήσει…. Ἡ Ἁγία Ἡγουμένη Τιμοθέη σὲ καθημερινὴ βάση ἐπικοινωνοῦσε μαζί μας…. Οἱ μοναχές τῆς Μονῆς Παναγίας Καλυβιανῆς προσεύχονταν γιὰ τὴν ὑγεία μας. Καὶ νὰ ποὺ οἱ προσευχὲς καὶ ἡ πίστη βοήθησαν καὶ τὸ ξεπεράσαμε… μὲ πολλὰ κατάλοιπα βέβαια, ἀλλὰ τὸ ξεπεράσαμε.
Ἄρχισαν οἱ ἰατρικὲς ἐξετάσεις, χωρὶς γεύση καὶ χωρὶς ὄσφρηση, ἀξονικές, ὑπέρηχοι, μαγνητικὲς καὶ ἀντιμετώπιση τῶν «παρασήμων τοῦ ἰοῦ».
Δὲν θὰ σᾶς ἐξιστορήσω πόσο δύσκολα πέρασαν οἱ 6 τοῦτοι μῆνες….. Θὰ σᾶς πῶ μόνο ὅτι τὰ περισσότερα προβλήματα πού μοῦ δημιούργησε ὁ καταραμένος ἰός, τὰ ξεπέρασα…. Μόνο ἕνα ἔμεινε… τελευταῖο (καὶ ἴσως ὑπῆρχε λόγος). Οἱ φλεγμονὲς στὸ δεξί μου χέρι καὶ πόδι , καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ ὑγρὸ ποὺ εἶχε μαζευτεῖ στὸ δεξί μου γόνατο μὲ ἀνάγκαζαν νὰ κάνω ἐβδομαδιαίως φυσικοθεραπεῖες καὶ νὰ φορῶ ἕνα ἐλαστικὸ νάρθηκα γιὰ νὰ μπορῶ νὰ περπατάω καὶ νὰ μὴν πονῶ σὲ κάθε μου κίνηση καθημερινὰ στὴν δουλειά μου …. Κάποιες φορὲς βέβαια χρησιμοποιοῦσα καὶ τὴν μπαστούνα γιὰ περισσότερη εὐκολία στὸ περπάτημα…. Δὲν μπορῶ νὰ ἀμφισβητήσω τὴν ἐπιστήμη, ὁ φυσικοθεραπευτής μου ἀπὸ τοὺς καλύτερους
Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα συζητούσαμε μὲ τὸν ἄντρα μου, ὅτι μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία θὰ ταξιδέψουμε γιὰ Κρήτη νὰ πᾶμε νὰ ἀνάψουμε τὰ κεράκια μας στὴν Χάρη τῆς Παναγίας Καλυβιανῆς… Καὶ νὰ ποὺ ἦρθε τὸ τριήμερο (τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). Ἡ εὐκαίρια ποὺ λέγαμε….. Τέλεια… Κάθε χρόνο ποὺ πηγαίνουμε στὴν Κρήτη πρῶτα θὰ περάσουμε ἀπὸ τὸ Μοναστήρι νὰ πάρουμε εὐχὴ καὶ τὸ ἴδιο κάνουμε καὶ μὲ τὴν ἀποχώρηση γιὰ Θεσσαλονίκη.. ἔτσι ἔγινε καὶ τώρα…… μὰ λίγο διαφορετικά….
21/06/2021 ἡμέρα ἐπιστροφῆς μας…..καὶ ἤρθαμε νὰ πάρουμε τὴν εὐλογία τῆς Γερόντισσας Τιμοθέης. Ζέστη ἀφόρητη, καὶ μὲ τὸν νάρθηκα στὸ πόδι νὰ μοῦ προκαλεῖ ἐκνευρισμό…… Ἔρχεται μία μοναχή καὶ μᾶς ἐνημερώνει ὅτι ἡ Γερόντισσα δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς δεῖ καὶ πρέπει νὰ φύγουμε. Κάτι μὲ ἔσπρωχνε νὰ φύγω καὶ μάλιστα θυμωμένη, μὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη κάτι παράξενο μὲ κρατοῦσε ἀκίνητη καὶ μὲ κλάματα νὰ παρακαλῶ κάποια νὰ ἐνημερώσει τὴν Γερόντισσα ὅτι ἂν δὲν πάρω τὴν εὐχή της δὲν φεύγω…..
Κι ὅμως ἡ Ἁγία Ἡγουμένη δὲν εἶπε σὲ καμιὰ μοναχὴ, τίποτα… Ἀπεναντίας καὶ μὲ πολὺ κόπο μέσα στὴν ζέστη τοῦ μεσημεριοῦ ἦρθε στὸ μέρος μου….. Μιλήσαμε…. Εἴπαμε τὰ δικά μας….. αὐτὰ ποὺ λέμε κάθε φορὰ καὶ τελειώντας τοὺς ἀποχαιρετισμούς…. κοντοστάθηκε στὸ πλατύσκαλο τοῦ Ἡγουμενείου καὶ μοῦ εἶπε : «Ἀντιγονιῶ κὰνε μου μία χάρη…. Ἀμὲ στὸν τάφο τῆς Γερόντισσας Γαλακτίας καὶ προσευχήσου… Μπορεῖ καὶ νὰ τὴν δεῖς ποὺ ξέρεις…»
Κι ἐγὼ γέλασα…. Καὶ ἀποκρίθηκα μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ τὴν δῶ ;
Ἔχω ἀκούσει μόνο γιὰ αὐτὴν , δὲν τὴν ἔχω δεῖ ποτέ μου….. σὲ μένα τὴν ἁμαρτωλή ; Καὶ ἡ Γερόντισσα Τιμοθέη μοῦ τείνει τὸ χέρι της καὶ μοῦ λεέι πάλι «Ἀμὲ καὶ καλὸ ταξίδι».
Πιστέψτέ με, δὲν θὰ πήγαινα γιατί εἶχε ἀφόρητη ζέστη, δὲν ἔνιωθα ἕτοιμη καὶ ἐκτὸς τῶν ἄλλων εἶχε πολλὰ σκαλοπάτια νὰ ἀνέβω στὸ νεκροταφεῖο τοῦ Μοναστηριοῦ. Ὅμως μοῦ τὸ ζήτησε ἡ Ἡγουμένη …. Δὲν θὰ τῆς χαλοῦσα χατήρι μὲ τίποτε….
Φθάνοντας στὸ πρῶτο σκαλοπάτι καὶ βλέποντας μπροστά μου πόσα εἶχα νὰ ἀνέβω, γιὰ μία στιγμὴ σκέφτηκα ὅτι δὲν θὰ τὰ καταφέρω. Κι ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὁ Λάμπρος μοῦ τείνει τὸ χέρι του καὶ μοῦ λέει
« μαζὶ θὰ τ΄ ἀνέβουμε καὶ θὰ τὰ κατέβουμε…. Ἐγὼ εἶμαι ἐδῶ». Κι ἔτσι ἔγινε…..
Ἐκείνη τὴν στιγμὴ κάποιος πιστὸς ὀνόματι Παπαδάκης Γιώργης ἀπὸ τὰ Χανιὰ θυμιάτιζε στὸν τσιμεντένιο της τάφο. Περιμέναμε νὰ τελειώσει τὴν προσευχή του καὶ νὰ πᾶμε ἐμεῖς….. Ὅσο περίμενα, ἴσως καὶ 1-2 λεπτὰ, ἄρχισα νὰ νιώθω τοὺς παλμοὺς τῆς καρδιᾶς μου νὰ ἀνεβαίνουν. Ὁ Λάμπρος μὲ τὸν κύρ Γιώργη κάθησαν στὸ παγκάκι ἔξω ἀπὸ τὸ ξωκλήσι στὴν σκιὰ κι ἐγὼ, πλησίασα τὸν τάφο τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ. Γονάτισα νιώθοντας ὅτι τὸ δεξί μου πόδι δὲν λυγίζει καὶ πονᾶ, μὰ ἔνιωθα τὴν ἐπιθυμία νὰ τὸ κάνω. Ἀκούμπησα τὰ χέρια μου καὶ τὸ κεφάλι μου ἐπάνω στὴν καψωμένη πλάκα καὶ προσευχήθηκα…. Μὲ ὅση δύναμη εἶχα…..Νομίζω ὅτι τὰ δάκρυά μου ἔβγαιναν ἀπὸ τὴν ψυχή μου κι ὄχι ἀπὸ τὰ μάτια μου…. Μὰ ἀλήθεια πόση δύναμη μπορεῖ νὰ ἔχει μία προσευχὴ ;
Κι ἐκεῖ στὴν ἀπέραντι σιωπὴ ἀκούω τὴν φωνὴ τοῦ Λάμπρου νὰ μοῦ λέει δυνατὰ στὸ ἀφτὶ «ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΜΙΛΑΣ» ἴσαμε 3 φορές μοῦ τὸ εἶπε, σήκωσα τὸ κεφάλι καὶ τοῦ φώναξα..
«μὴν μοῦ μιλᾶς ..προσεύχομαι» , μὰ ἐκεῖνος μὲ ἀπορία μὲ κοίταξε καὶ στὴν ἀπόσταση ποὺ εἴχαμε δὲν θὰ μποροῦσε ἄλλωστε νὰ μοῦ μιλήσει, ἀφοῦ συνομιλοῦσε μὲ τὸν κ. Παπαδάκη… Πρὸς στιγμὴ δὲν ἔδωσα σημασία καὶ συνέχισα νὰ μιλῶ σ’ ἐκείνη ποὺ δὲν εἶχα γνωρίσει ποτέ μου, δὲν θυμᾶμαι πλέον τί τῆς ἔλεγα…. Μὰ ἔνιωθα ὅτι εἶχε εἰσβάλλει στὰ ἄδυτα τῆς ψυχῆς μου καὶ μιλοῦσε ἐκείνη γιὰ μένα.
Ὁ κύριος Παπαδάκης μᾶς ἀποχαιρέτησε…. Ἐμεῖς μείναμε λίγο ἀκόμη καὶ κάνοντας τὸν σταυρό μας τῆς ζητήσαμε καὶ οἱ δύο, ταπεινὰ νὰ μᾶς ἔχει στὴν σκέψη της…. Δύο βήματα δὲν πρόλαβα νὰ κάνω καὶ ἔνιωσα νὰ μὲ πιέζει ὁ νάρθηκας στὸ πόδι….. (θὰ εἶναι ἀπὸ τὸ γονάτισμα σκέφθηκα) φθάνοντας στὰ σκαλοπάτια τῆς ἐπιστροφῆς ὁ Λάμπρος ξεκινάει πρῶτος κι ἐγώ θὰ ἀκολουθῶ δεύτερη καθότι κούτσαινα… Ναὶ καλὰ τὰ λέμε ..ἀλλὰ ὁ νάρθηκας πιέζει ἀσφυκτικὰ τὸ γόνατό μου…. Θέλω νὰ τὸν βγάλω… ξέρω ὅτι δὲν πρέπει… μὰ δὲν μπορῶ νὰ συνεχίσω….Καὶ κάνω τὴν σωστὴ κίνηση … Ὁ πόνος ἔφυγε … πῆρα ἀνάσα καὶ ἄρχισα νὰ κατεβαίνω τὰ σκαλοπάτια χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω… Ὁ Λάμπρος ἔχει φθάσει ἤδη στὸ τελευταῖο σκαλοπάτι καὶ γυρνώντας πίσω μὲ βλέπει … Λύγισε… Ἄρχισε νὰ κλαίει… νόμιζε ὅτι τὸν κορόιδευα… ἴσως κι ὅτι βλέπει ὄνειρο…
Μὰ ἤτανε ἀλήθεια…..καὶ ξανὰ ἀνέβηκα τὰ σκαλοπάτια καὶ τὰ κατέβηκα χοροπηδώντας σὰν μία παιδούλα….Ἀγκαλιαστήκαμε καὶ κλαίγαμε σὰν μικρὰ παιδιά…. ΄Ὅλη μου ἡ ὕπαρξη, ὅλο μου τὸ εἶναι εἶχαν συγκλονιστεῖ… Ἕνα ἀνεξήγητο γεγονός…. Νὰ συμβεῖ σὲ μένα τὴν ἀνάξια καὶ ἁμαρτωλή ; Σὲ ποιὸν νὰ τὸ πεῖς καὶ νὰ τὸ πιστέψει…..
Τὴν συνέχεια θὰ τὴν μαντέψατε φαντάζομαι…… Ἀνέβηκα καὶ κατέβηκα τὶς σκάλες στὸ ἀεροπλάνο χωρὶς βοήθεια….. καὶ ἐννοεῖτε φθάνοντας Θεσσαλονίκη ἔκλεισα ραντεβοὺ μὲ τὸν φυσικοθεραπευτή μου γιὰ νὰ ἐκτιμήσει –ὡς ἐπιστήμονας- τὴν κατάσταση τοῦ ποδιοῦ μου.
Θέλετε νὰ μάθετε τὴν ἀπάντηση ; «Μὰ καλὰ τί ἔκανες αὐτὲς τὶς μέρες καὶ τὸ πόδι ἔγινε καλά ; Ἡ ἐπιγονατίδα πλέον εἶναι στὴν θέση της, ὑγρὸ δὲν ὑπάρχει καὶ οἱ φλεγμονὲς χάθηκαν πιά»….μοῦ συνέστησε βέβαια νὰ μὴν ξαναφορέσω τὸν νάρθηκα καὶ ἂν τὸ θέλω κι ἐγὼ νὰ κάνουμε 1-2 ἀκόμη θεραπεῖες, ὅπως καὶ δέχθηκα. Καὶ στὴν ἐρώτησή μου ἂν πρέπει νὰ βγάλω ἐκ νέου ἀκτίνα στὸ γόνατο… ἡ ἀπάντηση του ἦταν «ἐγὼ ξέρω τί πιάνουν τὰ δάκτυλά μου ὅταν κάνουμε θεραπεία, ἂν ἐσὺ θέλεις γιὰ σένα κάνε το».
Αὐτὸ ποὺ ἔζησα εἶναι κάτι τὸ μοναδικό, τὸ συναρπαστικό, εἶναι κάτι ποὺ ὅσο καὶ νὰ θέλω δὲν μπορῶ νὰ τὸ διατυπώσω σωστὰ μὲ λέξεις. Ἀξιώθηκα νὰ δῶ πῶς ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος γίνεται Ἅγιος.
Μᾶς λείπει ἡ πίστη, ἡ πραγματική, γιατί ὅταν ὁ ἄνθρωπος πιστεύει , τότε ἀνοίγουν οἱ πόρτες πρὸς τὸν Θεό. Σήμερα ὅσο ποτὲ ἄλλοτε χρειαζόμαστε τὴν πίστη. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ ξεπεράσουμε τὰ ἐπιγενόμενα τῶν συνθηκῶν μέσα στὰ ὁποῖα ζοῦμε.
Νὰ μὴν θεωρηθεῖ ὅτι τὸ γράφω ὡς προτροπή …..
Ἡ Ἁγία του Θεοῦ ἔκανε τὸ θαῦμα της. Ἕνα ἀποτύπωμά της ποὺ θὰ μὲ συνοδεύει ὡς τὸ τέλος τῆς ἐδῶ ζωῆς μου.
Ἡ εὐγνωμοσύνη μου μεγάλη, θὰ τὴν ἀναζητῶ , εὔχομαι νὰ μοῦ κρατᾶ τὸ χέρι καὶ νὰ μοῦ ψιθυρίζει στ’ ἀφτὶ « ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΜΙΛΑΣ»
Ἐλέησον μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ κι ἀνάξια".
(ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΔΗΜ. ΜΗΛΑΡΑΚΗ)
Την ευχή σου Γερόντισσά μου! Έχε μας υπό τη Σκέπη σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου