Του ταπεινού το...σκέπασμα…(+Γ.Εφραίμ Αριζόνας)

Του ταπεινού το...σκέπασμα…(+Γ.Εφραίμ Αριζόνας)

Από εκείνον τον Δεκέμβριο κάθε χρόνο στις 8, Θεία Λειτουργία και  ένα Αγιορείτικο κόλλυβο κάτω από την εικόνα του Κυρίου στο τέμπλο, με έναν Σταυρό φτιαγμένο περίτεχνα με ζάχαρες χρωματιστές και το όνομα Εφραίμ! Τους πρωτοείδα  από το ψαλτήρι που στεκόμουν, την πρώτη χρονιά όλους μαζί, την οικογένειά τους, και συμπέρανα πως κάποιος δικός τους άνθρωπος είναι που θυμούνται και τη μνήμη του τιμούν…Όταν δε ο πάτερ Ιωσήφ ξεκίνησε να λέει των Ιερέων τα ευλογητάρια, κατάλαβα οτι πρόκειται για κάποιον αφιερωμένο στρατιώτη του Χριστού μας!"Οἱ τήν ὁδόν τήν στενήν βαδίσαντες, τεθλιμμένην πάντες οἱ ἐν βίῳ, οἱ τόν σταυρόν, ὡς ζυγόν ἀράμενοι, καί ἐμοί ἀκολουθήσαντες ἐν πίστει, δεῦτε ἀπολαύετε, ἅ ἡτοίμασα ὑμῖν βραβεία καί στέφη τά οὐράνια". Ρώτησα τον παππούλη απολείτουργα λοιπόν και μου είπε:

 -Είναι για τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας…Τον αγαπούν ιδιαιτέρως!

Χαρούμενα τα πρόσωπά τους! Των Χριστιανών η παράξενη τούτη χαρά! Να εορτάζουν και να πανηγυρίζουν την ημέρα που κάποτε ο αγαπημένος σφάλισε τα μάτια του παντοτινά! Λάθος μεγάλο!  Θα αντιλέξουν τούτοι οι παράξενοι! Και θα συμπληρώσουν: Προσωρινά τα σφάλισε, μέχρι να ξανανοίξουν εν τη Δευτέρα παρουσία! Τότε που θα ενωθούν τα σώματα με τις αιώνιες ψυχές! Τα μάτια των ψυχών δεν σφαλίζουν ποτέ…εκτός αν το θελήσει ο ίδιος ο άνθρωπος να τα απονεκρώσει! Τα μάτια της ψυχής του Αγίου Γέροντα ήταν πάντοτε ορθάνοιχτά και τόσο παρεισδυτικά στο μέσα, όσων προσέτρεχαν δίπλα του, να ξεδιψάσουν και να ιαθούν  από την ταπείνωσή του. Μόνο ο  αληθινά ταπεινός είναι άγιος! Και ο Γέροντας Εφραίμ κέρδισε χωρίς την ελάχιστη υστέρηση όλα,  μα όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος! Με σοφία, πίστη και γνώση Τριαδικού Θεού ομίλησε, προφήτευσε, θεράπευσε…Η αληθινή και μακαρία ταπείνωση, ήταν εκείνη που τα επιδαψίλευσε  σε αυτόν, που έδωσε  και την τελευταία ρανίδα του αίματός του, για να λάβει τα ουράνια στεφάνια, τη μισθαποδοσία του ζέοντος Πνεύματος, από τούτη την πρόσκαιρη ζωή ακόμα! Και έτσι είναι  απίστευτα όσα, που τώρα κυρίως μετά την κοίμησή του ολοένα αποκαλύπτονται!

Είχε περάσει αρκετός καιρός από το τελευταίο μνημόσυνο, μόλις ξανασυνάντησα την κυρία Γ., τυχαία» μπαίνοντας στο γλυκοπωλείο της…

-Εσείς δεν είστε που κάνετε τα μνημόσυνα για τον Γέροντα Εφραίμ; Την ρώτησα.

-Ναι  παιδί μου! Και εσύ είσαι ο ψάλτης! Έτσι δεν είναι ;

-Δεν μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μιλήσουμε…για τον μεγάλο μας Άγιο!

-Ω ναι! Μεγάλος Άγιος!

-Πολύ τον ευλαβείστε!

-Αχ παιδάκι μου, αυτός μας άλλαξε τη ζωή! Δεν θα σου πω λεπτομέρειες, παρά μόνο ότι ελάχιστες φορές τον είδαμε από κοντά! Και όμως ήταν συνεχώς μέσα στο σπίτι μας! Τι να σου λέω…Πολλά και θαυμαστά! Εγώ κάποτε, είχαμε αρχίσει τότε να μιλάμε με τον Γέροντα στο τηλέφωνο, είχα κάνει εξετάσεις για κάτι που με ταλαιπωρούσε…Πήγα λοιπόν σε έναν γιατρό τα αποτελέσματα να τα δει και εκείνος με καθησύχασε ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό, δίνοντάς μου και μια ήπια θεραπεία…Σαν επέστρεψα στο σπίτι, χτυπά το τηλέφωνο και ήταν ο Γέροντας! Αφού μιλήσαμε λίγο, για διάφορα θέματα και χωρίς να του έχω αναφέρει τίποτα για τον γιατρό, μου λέει εκείνος! Κόρη μου, σημείωσε ένα τηλέφωνο που θα σου δώσω, βρίσκεται εκεί στην περιοχή σου αυτός ο γιατρός! Θα του πας τις εξετάσεις να τις δει εκείνος, γιατί δεν έκανε σωστή διάγνωση αυτός που πήγες! Φαντάζεσαι την έκπληξή μου, αλλά και την αμφιβολία μου για όσα άκουγα! Τη δυσπιστία μου καλύτερα πες…Αυτό που με συντάραξε, ήταν ότι όταν κλείσαμε, κάλεσα αμέσως το τηλέφωνο, που από την Αριζόνα ο πατήρ Εφραίμ μου έδωσε! Τότε δεν υπήρχαν ακόμα ούτε τα σημερινά μέσα, ούτε οι υπηρεσίες να σου βρουν το τηλέφωνο που ψάχνεις στο άψε σβήσε που λένε… Και ο Γέροντας μου έδωσε από την Αμερική, το τηλέφωνο του γιατρού, εδώ της περιοχής μας, που μου έσωσε τη ζωή! Γιατί ήταν κάτι τόσο σοβαρό τελικά και χρειάστηκε να παλέψω πολύ…Άλλοτε πάλι θυμάμαι…Ξέρεις, πόθος μας μεγάλος ήταν κάποτε να τον φιλοξενήσουμε, έστω για μια βραδιά στο σπίτι μας! Του το έλεγα λοιπόν συνέχεια! Γέροντα, αν καμιά φορά έρθετε στα μέρη μας, αφάνταστα θα  χαρούμε να σας φιλοξενήσουμε, έστω για λίγο! Σας παρακαλούμε, να έχουμε αυτήν την ευλογία! Εκείνος με την παιδική του φωνούλα και με γλυκύτατο τρόπο μου έλεγε: Μα έρχομαι συνέχεια παιδί μου και σας επισκέπτομαι! Εγώ τότε, δεν καταλάβαινα το νόημα αυτής του της απάντησης! Λίγα χρόνια πριν κοιμηθεί λοιπόν, συνέβη το εξής…Το λέω και ανατριχιάζω παιδί μου! Δεν είχε μπει καλά-καλά ο χειμώνας και είχα αγοράσει για τα παιδιά δυο παπλώματα για τα κρεβάτια τους! Ακόμα δεν είχε χρειαστεί να τα στρώσω και τα είχα πλυμένα και τυλιγμένα πάνω σε ένα μπαουλάκι στο μέσα δωμάτιο. Ένα βράδυ, που αγρίεψε ο καιρός πήγα να τα πάρω, να σκεπαστούν τα παιδιά…Μα βρήκα μόνο το ένα! Φαντάστηκα ότι κάποιος με είχε προλάβει και το είχε ήδη στρώσει! Μα κανείς δεν ήξερε τίποτα! Έφαγα τον τόπο! Έψαξα στα πιο απίθανα μέρη! Μέχρι και ότι κάποιος μπήκε και το έκλεψε σκέφτηκα, αλλά πάλι ο…κλέφτης μόνο το πάπλωμα θα έπαιρνε; Πέρασαν λίγες μόνο μέρες…Ήρθε η ευλογημένη ώρα, να ξαναμιλήσουμε με τον Γέροντα…Μπορείς να αισθανθείς την έκστασή μου, μόλις τον άκουσα να μου λέει…Μην ανησυχείς κόρη μου για το πάπλωμα! Κρύωνα ένα βράδυ, και ήρθα και το πήρα! Δεν σου έχω πει ότι έρχομαι συχνά και σας επισκέπτομαι; Λογισμοί δυσπιστίας ξανά! Δεν αμφέβαλλα ότι γνώριζε ο Γέροντας  για το πάπλωμα που χάθηκε, αλλά το να το έχει…δανειστεί ο ίδιος…Μου φαινόταν τόσο απίστευτο!  Ακόμα και μετά από τόσα υπέρλογα που είχαμε δει όλα αυτά τα χρόνια, που ο Κύριος μας ευεργέτησε στέλνοντάς τον δίπλα μας! Δεν του είπα τίποτα βέβαια, ούτε εκείνος προσπάθησε να διαλύσει τους λογισμούς, που σίγουρα κατάλαβε πως με κατέκλυσαν…Έτσι απλά λοιπόν, μια δυο μέρες μετά έκλαιγα σαν μωρό, μόλις αντίκρισα και το δεύτερο...χαμένο πάπλωμα, διπλωμένο και  ακουμπισμένο, όπως ακριβώς το είχα αφήσει πάνω στο μπαουλάκι…Σκέπασε τον Άγιο και ζέστανε όλων μας τις ψυχές…

Πλησιάζοντας ακόμα έναν Δεκέμβριο στις 8 του,  μαζί με τον Άγιο Πατάπιο, τον Άγιο Τυχικό και τον Άγιο Απολλώ από τους εβδομήκοντα Αποστόλους, μα και πάντες τους Αγίους ων την ιεράν μνήμην εξαιρέτως θα επιτελέσουμε, θα μνημονεύσουμε ξανά  έναν μεγάλο Άγιο της αποστατούσας εποχής μας! Έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος, πως όταν κοιμηθεί αυτός, θα τρομάξετε σαν καταλάβετε ποιόν είχατε δίπλα σας! Αδημονούμε να ξαναψάλλουμε στο μνημόσυνο τούτο το πασίχαρο, με το αγιορείτικο κόλλυβο της ιερής προσδοκίας, της βεβαίας ελπίδας, με τα  σπερνά των παιδιών του, που δεν σταματούν να τον καλούν στο σπίτι τους, έστω για μια νύχτα να τους επισκεφθεί!

Εκείνος τώρα περιδιαβαίνει με την πανσθενουργό δύναμη του Αγίου Πνεύματος, όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του κόσμου! Και βρίσκεται παντού! Όπου τον επικαλούνται! Παρηγορεί, δυναμώνει, ενθαρρύνει! Μεσιτεύει και…σκεπάζει, όποιον αναγκεμένο αναριγεί, από το ψύχος της παγωμένης αγάπης των πολλών…

Νώντας Σκοπετέας. 

Δεκέμβριος 2022. 

Διασκευασμένο σε διήγημα ένα αληθινό περιστατικό, όπως με αγάπη Χριστού και ευγνωμοσύνη στον διαλεχτό μεσίτη της Αριζόνας, τον ταπεινό εν σώματι Άγγελο, μας διηγήθηκε η κυρία Γ.Α., την οποία και από καρδιάς ευχαριστούμε, για τις τόσο Χριστοφόρες και αναστάσιμες θύμησές της.