Ἐδῶ πλέον βρισκόμαστε στὴν καρδιὰ τῆς βιβλικῆς ἀνθρωπολογίας. ΣΧΌΛΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΆ ΙΩΆΝΝΗ ΕΥΑΓΓΈΛΙΟ.

21 ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ

ἐν ἡμῖν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 22 Κἀγὼ τὴν

δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν,

ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα

γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ

ἠγάπησας.

21 Διὰ νὰ εἶναι ὅλοι ἕνα, καθὼς εἶσαι καὶ ἐσύ, Πάτερ, εἰς ἐμένα, καὶ ἐγὼ

εἰς ἐσένα, νὰ εἶναι καὶ αὐτοὶ ἕνα εἰς ἐμᾶς· διὰ νὰ πιστεύῃ ὁ κόσμος ὅτι

ἐσὺ μὲ ἀπέστειλες. 22 Καὶ ἐγὼ τοὺς ἔδωκα τὴν δόξαν ὁποῦ μοῦ ἔδωκες·

διὰ νὰ εἶναι ἕνα, καθὼς καὶ ἐμεῖς εἴμεσθεν ἕνα. 23 Ἐγὼ εἶμαι εἰς αὐτούς,

καὶ ἐσὺ εἰς ἐμένα, διὰ νὰ εἶναι καὶ αὐτοὶ τελειωμένοι εἰς ἕνα, καὶ διὰ νὰ

γνωρίζῃ ὁ κόσμος ὅτι ἐσὺ μὲ ἀπέστειλες, καὶ τοὺς ἠγάπησας, καθὼς

ἠγάπησας ἐμένα.

Ἐδῶ πλέον βρισκόμαστε στὴν καρδιὰ τῆς βιβλικῆς ἀνθρωπολογίας.

Σύμφωνα μὲ αὐτήν, ὁ ἄνθρωπος δημιουργεῖται κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ καὶ

πορεύεται πρὸς τὴν ὁμοίωση. Δεδομένου ὅτι ἡ εἰκόνα αὐτὴ καὶ ἡ ὁμοίωση

δὲν μπορεῖ νὰ ἀναφέρονται στὴ φύση τῆς θεότητας, τὶς ἀναζητοῦμε

στὸν τρόπο ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀποκαλυφθεῖ ὡς τριαδικὸς

τρόπος ὑπάρξεως, δηλαδὴ ὡς ἀγάπη τριῶν προσώπων (Πατήρ, Υἱός,

Πνεῦμα). Αντιλαμβανόμαστε λοιπὸν τὸ εἶναι τοῦ ἀνθρώπου μέσῳ αὐτοῦ

τοῦ τριαδικοῦ τρόπου ὑπάρξεως (ἐγώ, ἐσύ, αὐτός). Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ

ἄνθρωπος δημιουργεῖται γιὰ νὰ ὑπάρχει ὡς κοινωνία προσώπων, ὡς

ἀγάπη, ὡς τριαδικότητα. Γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸν τὸν τρόπο ὑπάρξεως

τὸν ὑπονόμευσε ὁ ἄνθρωπος, εἰσάγοντας τὴν ἀτομικότητα, αὐτὴν ποὺ

γεννάει τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὸν ἐγωισμό. Αὐτὴ τὴν κατάσταση τὴν ἀντιλαμβανόμαστε ὡς ἀσθένεια. Αὐτὴ τὴν ἀσθένεια θεραπεύει ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἀναλαμβάνοντας τὴν ἀσθενούσα ἀνθρώπινη φύση καὶ ἀποκαθιστώντας τὸν τρόπο ὑπάρξεώς της, δηλαδὴ καθιστώντας την σώα, ἀκέραια καὶ ὑγιή'. Καθένας λοιπὸν ποὺ θὰ θελήσει καὶ θὰ ἐνεργήσει μιὰ

νέα γέννηση, ἐντασσόμενος στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀρχίζει νὰ πραγματοποιεῖ αὐτὸν τὸν ἀρχῆθεν τρόπο ὑπάρξεως, νὰ ἐντάσσεται στὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης, στὴν κοινωνία τῆς ἑνότητας (ἵνα πάντες ἓν ὦσιν).

Επισημαίνεται μάλιστα ὡς πρότυπο αὐτῆς τῆς ἑνότητας ὁ τρόπος ποὺ

ὑπάρχουν τὰ πρόσωπα τῆς θεότητας (καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ

ἐν σοί). Αὐτὴ τὴν ἑνότητα ἐπιχειροῦμε νὰ ψηλαφήσουμε (γιατί ὄχι καὶ

νὰ πραγματοποιήσουμε;) σὲ κάθε θεία Λειτουργία, ἐξόχως πρὶν ὁμολογήσουμε τὴν κοινή μας πίστη (βλ.: Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν).

Δημήτρης Μαυρόπουλος.