Το πικρό κρασί της Κύπρου | Ιούλιος 1974

 

Το πικρό κρασί της Κύπρου | Ιούλιος 1974

 

Μνήμες βιωματικές, όπως έντονα τις έζησα εκείνο το ζεστό καλοκαίρι της εισβολής των Τούρκων στην Πατρίδα μου, στις 20 Ιουλίου 1974.  Ένα πραξικόπημα στην Κύπρο  και μια ευκαιρία που άρπαξαν οι Τούρκοι,  που κίνησαν τα αποβατικά και την αεροπορία τους, χωρίς, χρονοτριβή.

 

Έφεδρος, κατατάχθηκα αμέσως για την αντιμετώπιση του εισβολέα, όπως τόσες άλλες χιλιάδες συμπατριώτες μου. Με ένα σφίξιμο στην καρδιά, αφού προηγήθηκε ένα αδελφοκτόνο αλληλοφάγωμα.

 

Οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές ήδη έπεφταν, την ώρα που εμείς καθαρίζαμε από τα γράσα, τα παλαιού τύπου "μαρτίνια" μας. Προωθήθηκα στην ακριτική οικιστική περιοχή της Λευκωσίας, τον Τράχωνα και πήρα θέση,  μαζί με τέσσερις άλλους στρατιώτες, σε ένα εγκαταλελειμμένο παλαιό σπίτι. Απέναντι και σε αρκετή απόσταση οι Τούρκοι και δεν άργησε η ανταλλαγή πυρών.  Όσο περνούσαν οι ώρες, ο όγκος των πυρών από τη μεριά των Τούρκων αυξάνετο με τη χρήση βολών από όλμους.

 

Με μεγάλη συγκίνηση, θυμάμαι δυό όμορφα καφετιά άλογα,  που καλπάζοντας μπήκαν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά και το ένα δίπλα στο άλλο, να στέκονται μαρμαρωμένα, χλιμιντρίζοντας. Εμείς, αμέσως σταματήσαμε να βάλλουμε, και με αγωνία παρακαλούσαμε να φύγουν. Οι Τούρκοι όμως,  δεν είχαν τις ίδιες ευαισθησίες.  Με αποτέλεσμα, να κτυπήσουν το ένα άλογο, που έπεσε στο έδαφος.  Η συγκίνηση μας μεγάλη, όταν είδαμε το άλλο άλογο, να στέκεται από πάνω του και να του γλύφει τις πληγές.  Δεν έφυγε! Με αποτέλεσμα, να δεχτεί και αυτό τις θανατερες σφαίρες και να πέσει δίπλα του. Μαζί στη ζωή αλλά και στο θάνατο...Όλοι μας δακρύσαμε, ενώ οι σφαίρες και οι όλμοι, χόρευαν γύρω μας.  Και εκεί, που γινόταν μια κόλαση πυρός, ξαφνικά βλέπουμε ένα παιδάκι κάπου δώδεκα χρόνων, να μπαίνει από τα χαλάσματα και να μας ρωτάει. " Θέλετε νερό; " Κύριε Ελέησον,  που βρέθηκε αυτό το παιδί στο χορό του θανάτου.  Ένας από τους συμπολεμιστές φώναξε " Βρε Ζήνωνα, αν μπορείς φέρε μας λίγο, αλλά προσοχή!" Και μας πληροφόρησε ότι αυτό το παιδί, μετά το σχολείο ερχόταν στο στρατόπεδο της περιοχής και ήταν το αγαπημένο όλων. Και στην αναπουμπούλα, αρνήθηκε να φύγει. Με μεγάλη λύπη, έμαθα μετά ότι τον μικρό σε ηλικία και δέμας, αλλά μεγάλο ΗΡΩΑ, τον σκότωσε ένας Τούρκος ελεύθερος σκοπευτής.  Και από τότες, έμεινε ένας ξεχασμένος Ήρωας....

 

Οι Τούρκοι, με την άνεση τους, μετέφεραν χιλιάδες στρατιώτες με υπερσύγχρονο οπλισμό, που μας πίεσαν ασφυκτικά.  Μια σφαίρα ρίχναμε, εκατό δεχόμασταν. Και τότες εγώ, αποφάσισα ότι εκεί θα άφηνα το κορμί μου. Αυτό δε με πείραζε. Αλλά με πήρε ένα παράπονο, που θα έμενα άθαφτος...Αχχ βρε Αντιγόνη,  πόσο δίκιο είχες,  που έθαψες τον αδελφό σου και προτίμησες τον δικό σου θάνατο για αυτή σου την πράξη, από το θεριό τον Κρέοντα.

 

Τελικά, τον Τράχωνα δεν μπορέσαμε να τον κρατήσουμε. Και υποχωρήσαμα σε άλλη περιοχή.  Οι πρόσφυγες, οι βιασμοί, οι εκτελέσεις μια μεγάλη πληγή.  Και οι Ήρωες που πολέμησαν ως Ωραίοι Έλληνες, να μας κοιτούν αδικαίωτοι.

 

ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΖΗΝΩΝΑΣ...