Ο Βαλεντίν Σβεντσίτσκι , από τη μια, ήταν σαν ένας συνηθισμένος οικογενειακός ιερέας, από την άλλη, ένας έμπειρος δάσκαλος της αδιάλειπτης προσευχής. Αυτό είναι ένα εκπληκτικό γεγονός ότι το 1925, στο κέντρο της Μόσχας, αυτός ο άνθρωπος κήρυξε το φλογερό κήρυγμα ενός μεγάλου άθλου προσευχής σε ενοριακούς ναούς. Έκανε πολλά και για τη γενική απολογία της πίστεως, αλλά η κύρια σημασία του βρίσκεται σε αυτό το κάλεσμα όλων στην αδιάκοπη προσευχή, στο αδιάκοπο κάψιμο του πνεύματος.
«Η προσευχή », είπε, « χτίζει τείχη γύρω από το μοναστήρι μας στον κόσμο » .
Εξέφρασε με μια σύντομη φόρμουλα την επίλυση όλης της πολυπλοκότητας του ζητήματος του εσωτερικού εκκλησιαστικού κακού. «Κάθε αμαρτία στην Εκκλησία», είπε, «δεν είναι αμαρτία της Εκκλησίας, αλλά κατά της Εκκλησίας » . Από αυτό είναι σαφές ότι ένα εκκλησιαστικό σχίσμα που βασίζεται στην παρακμή της ηθικής, για να μην αναφέρουμε άλλα κίνητρα, είναι, πρώτα απ 'όλα, θρησκευτική βλακεία και αστοχία. Οτιδήποτε παραμορφωμένο, ακάθαρτο, λανθασμένο που βλέπουμε στον φράκτη της εκκλησίας δεν είναι η Εκκλησία και για να μην έχεις επικοινωνία μαζί της δεν χρειάζεται να βγεις καθόλου πέρα από το φράχτη της, απλά χρειάζεται να μην συμμετέχεις σε αυτήν ο ίδιος . Και τότε θα εκπληρωθούν τα λόγια: «Για αυτόν που είναι καθαρός, όλα είναι καθαρά» ( Τίτος 1:15 ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου