Εμφάνιση από τη μετά θάνατον ζωή
Στην εποχή μας, γεμάτη απιστία και αμφιβολία, όταν εισχωρούν στα «άγια των αγίων» του ανθρώπου, στην ψυχή του, για να προκαλέσουν πλήρη διχόνοια, να αφαιρέσουν την πίστη σε ένα άπειρο και λογικό ον, την πίστη σε αυτό με το οποίο υποστηρίζει τη θλιβερή επίγεια ζωή του, θα ήταν πολύ χρήσιμο και σωτήριο να μοιραστούμε αξιόπιστα γεγονότα από τη ζωή της ψυχής του, τα θαύματα και τα θαύματα από άλλο κόσμο.
Όμως, δυστυχώς, όλα αυτά μένουν κρυμμένα, εν μέρει από ψεύτικη ντροπή, εν μέρει από ζηλότυπη προστασία των θαυματουργών γεγονότων από τα αδιάκριτα βλέμματα. Εν τω μεταξύ, αληθινές ιστορίες για θαυματουργές θεραπείες και εξαιρετικά φαινόμενα θα μπορούσαν να διευρύνουν τους ηθικούς και θρησκευτικούς ορίζοντες ενός Χριστιανού και να ενισχύσουν την πίστη του στην πάντα άγρυπνη Πρόνοια του Θεού. Με μεγάλη προσοχή και έντονο ενδιαφέρον διάβασα (πριν από πέντε ή έξι χρόνια) αρκετούς ογκώδεις τόμους του έργου του Ιερομόναχου Μητροφάνη για το πώς ζουν οι νεκροί μας πέρα από τον τάφο, και ομολογώ ότι βρήκα λίγο από το υλικό που έψαχνα σε αυτό το έργο. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει πλήθος επιστημονικών επίπονων εργασιών και αποδείξεων, ξεκινώντας σχεδόν από την ημέρα της δημιουργίας του κόσμου και μέχρι τώρα, εδώ η θρησκευτική και πολιτιστική ανάπτυξη της ανθρωπότητας αναλύεται με συνέπεια, βήμα προς βήμα, και αποδεικνύεται ότι δεν υπήρχαν σχεδόν άνθρωποι στον κόσμο, ανεξάρτητα από το στάδιο ανάπτυξης που βρίσκονταν, που να μην είχαν ιδέα για τον ύψιστο Θεό και τον μετά θάνατον παντοδύναμο. Υπάρχουν πολλές θεολογικές και φιλοσοφικές συζητήσεις εδώ, αλλά ελάχιστα αξιόπιστα ιστορικά στοιχεία για την εμφάνιση ψυχών από τη μετά θάνατον ζωή.
Μεμονωμένες περιπτώσεις εμφάνισης ψυχών στη Γαλλία, την Ιταλία και αλλού... εκεί τελειώνει ο κατάλογος των γεγονότων. Μπορεί αυτό το φλέγον υλικό να εξαντληθεί από πέντε έως δέκα γεγονότα; Φυσικά και όχι! Υπάρχουν χιλιάδες από αυτά στο Ιερό Ευαγγέλιο, στον Απόστολο, στους Προλόγους, στο Menaion Chetii, στην ιστορία, σε περιοδικά, σε θρύλους και παραμύθια σε πόλεις και χωριά, αλλά είτε είναι ξεχασμένα είτε κρυμμένα κάτω από ένα μπούκο.
Οι πρώτοι αιώνες του Χριστιανισμού σε όλο του το μεγαλείο και το μεγαλείο αποδεικνύουν με μια ολόκληρη σειρά εντυπωσιακών γεγονότων την ύπαρξη του Θεού και την αθανασία της ανθρώπινης ψυχής. Στούς μέσους χρόνους κάνουν ένα βήμα πίσω, ο Χριστιανισμός ανακατεύεται με τον παγανισμό, αντί για αληθινή πίστη ενσταλάζεται στους ανθρώπους η δεισιδαιμονία και η μαγεία ασκείται σε μεγάλη κλίμακα, διάφορες δαιμονικές επιστήμες ανθίζουν.
Σήμερα, μια μοντέρνα δεισιδαιμονία είναι στη μόδα: ο υπνωτισμός, το γυρισμό του τραπεζιού και ο πνευματισμός, σε σχέση με την κλήση των ψυχών των νεκρών από μέντιουμ, κατά βούληση, ανά πάσα στιγμή και για κάποιο λόγο μόνο σε χαμηλό φωτισμό και απόλυτη σιωπή. Αλλά, σύμφωνα με τις διδασκαλίες των θεολόγων μας, τα κακά πνεύματα εμφανίζονται με τη μορφή ενός ή του άλλου προσώπου με το πρόσχημα των ψυχών των νεκρών. Στις μέρες μας οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τον Βουδισμό και ο στόχος της ζωής θεωρείται ότι είναι η βύθιση στη νιρβάνα (μια άνευ νοήματος χειμερία νάρκη στην οποία δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος). Τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι καιρός να μοιραστούμε διδακτικές ιστορίες από τον υπερφυσικό κόσμο, καθώς και αναφορές για θαύματα που δεν έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα σε έντυπη μορφή. Ως εκ τούτου, θα μεταφέρω μια ειλικρινή ιστορία που άκουσα εδώ και πολύ καιρό από έναν αξιοσέβαστο χήρο ιερέα, Σιβηριανό στην καταγωγή.
Ξεκίνησε την ιστορία του ως εξής: «Έμεινα χήρος σχετικά νέος. Μου έλειπε η γυναίκα μου για πολύ καιρό, αλλά για να μην ενδώσω στην απελπισία, στο μεθύσι και μαζί με άλλες αμαρτωλές κακίες, έκανα κανόνα για μένα να τελώ τη Θεία Λειτουργία όσο πιο συχνά γινόταν και κατά τη διάρκεια αυτής να θυμάμαι τον αγαπητό εκλιπόντα. Αυτή η συνεχής νηφαλιότητα μου έδινε σχετική γαλήνη, ωστόσο, παρ' όλα αυτά, δεν μπορούσα να μην επισκεφτώ τον τάφο όπου ήταν θαμμένη η γυναίκα μου. Εδώ, μακριά από κατοίκηση και ανθρώπινο θόρυβο, έδινα ελεύθερο στα δάκρυά μου και συχνά γκρίνιαζα για τη μοίρα, ρωτώντας: ποιος και γιατί χρειαζόταν το θάνατο της γυναίκας μου τόσο σύντομα;... Σε μια από αυτές τις επισκέψεις στον τόπο ανάπαυσης της γυναίκας μου συνέβη κάτι ασυνήθιστο και αυτό με αποθάρρυνε από συχνούς περιπάτους στον τάφο, πάνω από τον οποίο σχεδόν κάθε μέρα έριχνα ρυάκια πίκρας. Συνέβη το εξής. Όταν απορροφήθηκα εντελώς στη σκέψη της οδυνηρής απώλειας της γυναίκας μου, ξαφνικά, καθαρά, στο φως του φεγγαριού, παρατήρησα τη σιλουέτα μιας γυναίκας που κατέβαινε την πλαγιά του βουνού προς το μέρος όπου βρισκόμουν. Κρατούσε κάτι στο χέρι της και ένα φόρεμα ακριβώς όπως της γυναίκας μου.
Ενδιαφέρθηκα και άρχισα να κοιτάζω πιο προσεκτικά το κινούμενο αντικείμενο για να μάθω ποιος θα μπορούσε να είναι τόσο αργά και σε ένα τόσο έρημο μέρος. Αλλά τότε η σιλουέτα άρχισε να αναδύεται όλο και πιο καθαρά, και ω, χαρά!.. Αναγνώρισα τη γυναίκα μου στη γυναίκα που πλησίαζε, το βάδισμά της – όπως στη ζωή, κατέβαινε προσεκτικά πιο κάτω, προς την κατεύθυνση μου, κρατώντας το φόρεμά της με το αριστερό της χέρι. Τελικά, ήρθε κοντά μου. Το κεφάλι μου στριφογύριζε από χαρά - ξέχασα ότι πριν από μένα ήταν μια νεκρή γυναίκα και επρόκειτο να μιλήσω με τη γυναίκα μου και να την κατηγορήσω για τη μακρόχρονη απουσία της, αλλά... συνήλθα εγκαίρως και έλεγξα τον εαυτό μου: η χαρά έδωσε αμέσως τη θέση της στη φρίκη, ένιωσα τις τρίχες στο κεφάλι μου να σηκώνονται ed brain, όχι ένα φάντασμα που δημιουργήθηκε από εμένα - όχι, αυτή είναι η σύζυγός μου, που θάφτηκε ακριβώς εδώ.
Ωστόσο, συνέχισε να στέκεται μπροστά μου και τόσο εντυπωσιακά, επιτιμητικά αυστηρά, σιωπηλά, με κοίταξε με καθαρά μάτια, σαν να ήθελε να διαπεράσει την ψυχή μου. Ένιωθα κρύο, τα γόνατά μου έτρεμαν, κόντεψα να λιποθυμήσω. Έχοντας συγκεντρώσει τελικά όλη μου την παρουσία του μυαλού, έκανα το σημείο του σταυρού προς την κατεύθυνση της γυναίκας μου και το όραμα εξαφανίστηκε, σαν να είχε εξατμιστεί. Έκτοτε προσευχόμουν περισσότερο, έκλαιγα και στεναχωριόμουν λιγότερο, θεωρώντας το βλέμμα της ως απαγόρευση για να διαταράξω την ειρηνική ειρήνη της με τα παράπονά μου, που δεν οδηγούν σε τίποτα παρά μόνο στην επιδείνωση της υγείας μου» (Tobolsk Diocesan Gazette, 1906).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου