Στο ξέφωτο
Φαίνεται ότι ο καθένας έχει κάτι υπέροχο, χαρούμενο και συγκινητικό που συνδέεται με την εικόνα του Αγίου Νικολάου. Η προσευχή προς αυτόν είναι αναπόφευκτη, ειδικά για τους ανήσυχους, που πάντα σπεύδουν μπροστά, διψούν να πετάξουν στα πέρατα της γης σε κάθε ελεύθερο λεπτό για να δουν περισσότερα, και η ελπίδα για τη βοήθειά του γίνεται δεκτή από αυτόν χωρίς αμφιβολία και συλλογισμό αμέσως.
Το σκέφτηκα αυτό υπό την εντύπωση της ιστορίας του G.I. σχετικά με τον αδελφό του συζύγου. Του άρεσε να ταξιδεύει και αγόρασε μια κινηματογραφική κάμερα. Τώρα πηδούσε μαζί της χαρούμενα, όχι χειρότερα από επαγγελματίες δημοσιογράφους.
Μια μέρα αυτός και δέκα σύντροφοί του πήγαν στα βουνά. Εκεί, στο σταμάτημα, αποφάσισα να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Έτρεξα τριγύρω, βολεύτηκα, προσπαθώντας να απαθανατίσω τους φίλους μου στο φιλμ πιο πλήρως και καλύτερα, και μετά αποφάσισα να καθίσω και να βγάλω φωτογραφίες για να τους συμπεριλάβω όλους. Κάθεται, κυκλώνει τους πάντες, νιώθει ότι κάποιος τον στηρίζει πολύ καλά, δημιουργώντας στήριξη για την πλάτη του. Σήκωσε τους ώμους του και άρχισε να μετράει τους δικούς του. Τους μέτρησα και είχε και τους 10 ανθρώπους στις φωτογραφίες του. Είναι ο ενδέκατος. Και ποιος το κρατάει; Πήδηξε όρθιος. Αποδείχθηκε ότι είχε εγκατασταθεί στην άκρη του δάσους. μια απρόσεκτη κίνηση και θα βρισκόσουν στην άβυσσο. Αλλά κάποιος τον κρατούσε! Ποιος και πώς θα μπορούσε;! Δεν υπάρχει στεριά, ένας γκρεμός... Πρέπει να είναι ο Άγιος Νικόλαος! Σε ποιον άλλον προσεύχεται η μητέρα του για όλους τους γιους της, που βρίσκονται πάντα εν κινήσει, πάντα μακριά της, και για τους οποίους ζητά πάντα τη βοήθεια του Αγίου Νικολάου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου