Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Κύπρο ήμουν 8 ετών. Ήταν πρωί και ερχόταν κόσμος φοβισμένος στην Εκκλησία να προσευχηθεί. Θυμούμαι ήρθε και ο ξάδελφος Γιώργος Αριστείδου… πήγε φαντάρος αλλά δεν επέστρεψε! Μέχρι σήμερα είναι αγνοούμενος 🥲
Τις επόμενες μέρες βλέπαμε τις φωτιές από το Κελλάκι το χωριό μου απέναντι στα βουνά του Πενταδακτύλου. Η προδοσία είχε συντελεσθεί…
Ένα βομβαρδιστικό ήρθε και πέταξε τις θήκες των βομβών στο αμπέλι μας στη Δέηση. Η Κύπρος μας είναι μικρή και πληγωμένη. Η μάνα μου έδωσε σχεδόν όλα μας τα ρούχα στους πρόσφυγες που ήρθαν στο χωριό μας. Εγώ τουρτούρα που είμαι, της είπα: «Μάμμα θα παγώσω τον χειμώνα!» Μου απάντησε: «Ως τότε θα ράψω άλλα!» Η μητέρα μου ήταν καλή ράφτενα. Ο πατέρας μου, ο Γέροντας Αιμιλιανός, μου είπε πρόσφατα πριν κοιμηθεί πολλές φορές: «Ο Τουρκικός στρατός θα φύγει, σίγουρα θα φύγει με τη βοήθεια του Θεού!» Αυτό προσμονούμε! Να φύγουν και να μας αφήσουν το νησί μας ελεύθερο!
Εντούτοις δεν κατάλαβα εάν ο πατέρας μου εννοούσε ότι αυτό θα γίνει μετά από κάποιο πόλεμο ή διαφορετικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου