Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα νεαρό και επιτυχημένο παντρεμένο ζευγάρι με την κοσμική έννοια. Είχαν χρήματα, είχαν κοινωνική θέση, είχαν δύναμη. Απέκτησαν ένα παιδί, ένα (γιατί είναι καλύτερο να τα δίνεις όλα σε έναν παρά να εκτρέφεις όχλο, σωστά;). Και ξαφνικά το κρυστάλλινο κάστρο μετατρέπεται σε ένα σωρό από θραύσματα λόγω ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος. Ο σύζυγος παραλύει μετά το ατύχημα. Πρώτα τα πόδια του παραλύονται, μετά η ασθένεια εξαπλώνεται προς τα πάνω, απειλώντας με πλήρη αδυναμία. Η ζωή μετατρέπεται σε εφιάλτη. Αναζήτηση γιατρών, έλλειψη χρημάτων, μασάζ κατακλίσεων, πάπιες, νοσοκόμες. Δεν θα το ευχόσουν στον εχθρό σου. Και η νεαρή σύζυγος σύντομα λέει στον παράλυτο σύζυγό της αρκετές συνοπτικές φράσεις: «Είμαι ακόμα νέα. Θέλω να ζήσω». Τότε η πόρτα κλείνει με δύναμη και - αντίο.
Χόρεψα άκρα ευλάβεια και κοινωνία σε αυτόν τον άνδρα, και μόνο για ηθικούς λόγους δεν αναφέρω το όνομα και το πατρώνυμό του. Όταν γνωριστήκαμε, είχε ήδη μια δεύτερη σύζυγο. Ήταν μια καλή γυναίκα που εγκαταλείφθηκε από τον πρώτο της σύζυγο, ο οποίος είχε βιώσει θλίψη και είχε συνδέσει τη ζωή της με τη ζωή ενός ανάπηρου. Ήταν τρυφεροί μεταξύ τους και χαρούμενοι δημόσια. Και μόνο οι ρυτίδες γύρω από τα μάτια τους έδειχναν σιωπηλά πόσο τους κόστισε αυτή η χαρά. Και τι γίνεται με την πρώτη; Αυτή που ήθελε να ζήσει και λυπόταν για τα νιάτα της που πέρασαν γρήγορα; Κι αυτή είχε πολύ σύντομα ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Σε αυτό το ατύχημα, σκοτώθηκε.
Τώρα είναι η ώρα να σιωπήσουμε και να σκεφτούμε.
Αρχιερέας Αντρέι Τκάτσεφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου