«Όσον αφορά το πώς μπορούμε να ανοιχτούμε στους άλλους, πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν δύο δρόμοι: ο ένας από τους δρόμους είναι φαινομενικά παθητικός, αυτός είναι ο δρόμος της προσευχής. Η Αγία Γραφή μιλάει για αυτόν τον δρόμο: «αγρυπνείτε και προσεύχεστε» (Μάρκος 13:33). Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε για τον πλησίον σας, η μεγαλύτερη καλή πράξη είναι να προσευχόμαστε γι' αυτόν. Αυτό πρέπει να είναι το βασικό μας επάγγελμα, αγαπητοί μου, να γίνουμε επαγγελματίες της προσευχής. Ενώ το άλλο, της επιβίωσης σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει να είναι δευτερεύον, γιατί κάποια στιγμή αυτός ο κόσμος θα μας ξεχάσει, θα μας εγκαταλείψει και θα μας προδώσει, όσο όμορφα κι αν μας χτίζει εδώ κάστρα στην άμμο (όλα τα συστήματα που χτίζουμε με τόσο κόπο τρέμουν από όλα τα δεσμά). Εδώ, λοιπόν, υπάρχει ένας δρόμος (ντροπής) παθητικός, με την έννοια ότι δεν επεμβαίνουμε σωματικά στη ζωή του άλλου, αλλά η παρέμβαση είναι πολύ ισχυρή, επειδή γίνεται μέσω του Θεού απευθείας στην καρδιά αυτού του ατόμου».
Πρ. Στέφαν Νεγκρεάνου (Έλα και δες. Ο Πλησίον μου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου