Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΡΜΟΛΑΟΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ ΕΓΙΝΕ ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 75 ΕΤΩΝ.

Απεβίωσε τη 11η Ιουλίου 2012 ό γηραιός αδελφός της Μονής Βατοπαιδίου Ερμόλαος Μοναχός, κατά κόσμο Στυλιανός Ξαπόλυτος του Χαραλάμπους και της Παρασκευής, άγων το 88ον έτος της ηλικίας του. Ούτος έγεννήθη τη 25.6.1925 εν τω χωρίω Γαληνή Τυλληρίας της επαρχίας Λευκωσίας της Κύπρου. Προσήλθεν εν χηρεία εν τη Μονή τη 17.9.1999 και έκάρη Μοναχός τη 25.12.1999 και Μεγαλόσχημος τω Σαββάτο του Λαζάρου 9.4.2000. Ήτο απόφοιτος του Δημοτικού σχολείου.

Ούτος εκ νεαράς ηλικίας ένεπνέετο υπό θρησκευτικών και πατριωτικών ιδεωδών και ων πάντοτε δυνατής κράσεως και τολμηρας διαθέσεως επεθύμει να υπηρέτηση μετά αυτοθυσίας την υπόδουλο πατρίδα. Όθεν έγένετο ένεργόν μέλος και αγωνιστής της εν Κύπρω Εθνικής Οργανώσεως διά την άπελευθέρωσιν της νήσου εκ της Αγγλικής κατοχής, και κατά την διάρκεια του αγώνος όχι μόνον έδρασε και ήναλοίθη εις σκληράς συνθήκας, αλλά και συλληφθείς υπό των Άγγλων έδάρη ανηλεώς, αλλά δεν πρόδωσε τα ιδανικά του. 

Εις την κατοπινή του ζωή έγένετο τίμιος και άξιος οικογενειάρχης. Απέκτησε πολλά τέκνα και ειργάσθη μετά φιλοπονίας εις πλείστα επαγγέλματα διά την άποκατάστασίν των. Εις ώριμο ηλικία μετωκησεν εις Αθήνας, όπου ήδη παραμένουν τα πλείονα εκ των τέκνων και εγγόνων του. Κατά την διάρκεια της παραμονής του εις Αθήνας, μη αρκούμενος εις τας οικογενειακάς του μέριμνας, αλλά έχων πάντοτε τον ζήλο να βοηθή τον πλησίον, πλησίασε τους κύκλους των θρησκευτικών οργανώσεων, προτείνων να προσφέρει τας υπηρεσίας του, όπως ηδύνατο, όπερ και επί πολλά έτη έπραττε, διανέμουν περιοδικά και φυλλάδια και επισκεπτόμενος νοσοκομεία ή βοηθών άπορους οικογενείας.

Μετά την άποβίωσιν της συζύγου του, επιθυμών μίαν πληρεστέρα αφιέρωση εις την υπηρεσία της Εκκλησίας, έσκέπτετο να γίνη επισήμως ένεργόν μέλος μιας των θρησκευτικών οργανώσεων. Τότε έτυχε να έπισκεφθή ως προσκυνητής το Άγιο Όρος και να δη εκ του πλησίον την μοναχική ζωή Ευθύς ή σκέψις και ή εσωτερική του διάθεσις εστράφη εις την μοναχική αφιέρωση και εξομολογήθη την επιθυμία του εις πνευματικόν της Μονής Βατοπαιδίου, ερωτών μετά συστολής εάν ηδύνατο προερχόμενος εξ εγγάμων και εις τοιαύτην ηλικία -διήγε τότε, αν και ισχυρας κράσεως, το 75 έτος-, να γίνη μοναχός. Όταν έλαβε θετική άπάντησιν, ύπεσχέθη να επιστρέψη μετ ολίγας ημέρας ίνα μείνη οριστικώς εις την Μονή, όπερ και έπραξε. Εν τη Μονή ήτο άοκνος, παρά την ηλικία του και το καταπονημένο σώμα του, και είργάζετο μετ' αυτοθυσίας εις την καλλιέργεια των δένδρων. Εις τας ακολουθίας παρευρίσκετο ανελλιπώς. Μετά την πάροδο λίγων ετών κατέπεσε το σώμα του και μετά δυσκολίας είργάζετο, όμως «δεν το έβαζε κάτω».

 Πολλάκις εκ της πολλής βίας εις την εργασία, τόσον καταπονείτο που ήρχετο εις την Εκκλησία κυριολεκτικώς σύρων ολίγον-ολίγον τους πόδας (π.χ. διά να προσκύνηση τας εικόνας του προσκυνηταρίου του Καθολικού μόνον χρειάζετο 5-10 λεπτά) και έχων το σώμα κυρτωμένον ή λορδωμένον, και έτοιμος να χάση την ισορροπία του, όπερ μερικές φορές συνέβη, αλλά αυτός επέμενε να εργάζεται και να έρχεται εις τας ιεράς ακολουθίας. Ων εις τοιαύτην κατάστασιν προσεπάθει εις τον κανόνα του να κάνει γονυκλισίας, αλλά πολλάκις έμενεν εις το έδαφος, μη δυνάμενος να έγερθή, μέχρι να τον σηκώσει κάποιος αδελφός.

 Εν τέλει κατέπεσε τελείως και τον μετέφεραν εις την Εκκλησία επί αναπηρικής αμάξης.

Τους τελευταίους μήνας έμεινε καθηλωμένος εις την κλίνη, και υπομένουν άνευ 

ουδενός γογγυσμού τους πόνους και την ταλαιπωρία της ασθενείας. Ουδέποτε παρεπονέθη ή κατέκρινε τινά αδελφό, άλλ' ητο πάντοτε ευγενέστατος και υπομονετικός. Εις περιπτύσσεις οτε κατά την νοσηλεία ή την γηροκόμησιν έτυχε να του προκαλέσουν πόνον οι αδελφοί δεν εξεδηλούτο διά της φωνής του, ούτε εις το παραμικρό το άντελαμβάνοντο οι αδελφοί, όταν πονούσε πολύ, μόνον εξ ανεπαίσθητου μορφασμοί ή πόνου του σώματος. Μέχρι τέλους είχε σώας τας φρένας, αν και τας τελευταίας ημέρας δεν ηδύνατο να μιλήσει. Εκοιμήθη την επομένη της πανηγύρεως της Μονής επί τη Συνάξει των Βατοπαιδινών Άγιων και εδεήθη αυθημερόν.

 ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Πρωτάτων αριθ. 128