ΓΙΑΤΡΟΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΗΡΘΕ ΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΕΨΕΙ.........

ΓΙΑΤΡΟΣ. ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ, ΗΡΘΕ ΝΑ καλογερέψει, και πήγαμε να πάρει την ευχή του παππού μας του παπά Εφραίμ. Και στον γυρισμό , πήραμε ευλογία να προσκυνήσουμε στις σπηλιές της Άγιας Άννας, εκεί πού έζησε ό Γέρο Ιωσήφ μέχρι το 1956. Τώρα είμαστε στο 1984, Τρίτη των Μυροφόρων, της Διακινήσεως.

Πήγαινα μπροστά. Μόνο ή κάσσα από το έμπα όρθια. Στα δεξιά γκρεμός χάος κάτω ή θάλασσα. Αριστερά εκκλησάκι, ένα τζάμι σπασμένο στο παράθυρο. Κοιτάζω μέσα και ή ευωδία γλυκεία, σαν μέλι σαν κερί, λες και μόλις άναψε το καρβουνάκι. Δεν λέω τίποτα, γιατί ό ψυχίατρος όλα τα ζύγιζε με την λογική.

Προχώρησα, και τον ακούω να φωνάζει ευωδιάζει, ευωδιάζει, μέσα από το εκκλησάκι έρχεται ευωδία. Ποιος να ήρθε; Κανένας δεν είχε περάσει- τα χορτάρια τα χτυπούσαμε για να σκίσουμε.

Δεν απάντησα και προχώρησα προς τα κελιά πού δεν ακουμπούσαν στον βράχο, για την υγρασία. Σε μία γρεντιά, μία αρμαθιά κλειδιά. Ποιό να ανοίγει το δωμάτιο; Βάζω ένα και με την πρώτη, άνοιξε. Λες και χθες μετακόμισε ό νοικοκύρης. Και εκεί πού έβαζε το κεφάλι του, ευωδία... Ή ίδια, σαν στο εκκλησάκι. Ελάτε, γιατρέ. Μυρίστε και εδώ. - Μυρίζει το ίδιο σαν έξω.

Αργότερα, ρώτησα και έμαθα πώς αυτό ήταν το κελί τού Γέρο Ιωσήφ.

Μέλι γλυκύτατου ησυχίας τρυγήσας, έρημίαις πλανώμενος έρασμιάις του Άθω, Μέλι ουράνιον εν Εδέμ σε ευφραίνει όπερ, παμμάκαρ, Ιωσήφ σπηλαιώτα, ως οσμή αιώνια εκ Λειψάνων σου πνέει.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΟΡΦΥΡΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ. «ΓΙΑΥΤΟ ΚΛΑΙΩ ΚΙ ΕΓΩ»