Ταπείνωσις, παραδεισία κατάστασις.
Ὑπερηφάνεια, ἡ κόλασις ἐπὶ τῆς γῆς.
Καὶ φυσικά, εἰς ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα, τὰ νηπτικὰ καὶ
πνευματικὰ, σπονδυλικὴ στήλη εἶναι ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ
φιλαυτία, τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ γεννετικὰ ὅλων τῶν
παθῶν.
Ὅλα τὰ πάθη, μηδενὸς ἐξαιρουμένου, παράγονται
ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸν καὶ ἀπὸ τὴν φιλαυτίαν. Καὶ αὐτὰ τὰ
δύο γεννῶνται ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειαν. Καὶ ἔτσι, λοιπόν, οἱ Πατέρες κατέληξαν εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι μία
εἶναι ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον - ὄχι δύο, ποτὲ δὲν θὰ γίνουν δύο καὶ πολλές - ἡ ὑπερηφάνεια ποὺ διαιρεῖται εἰς
πάρα πολλὰς παραφυάδας. Μία εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ ποταμοῦ καὶ ἔχομε πάρα πολλὰ ρυάκια, τὰ σωματικὰ καὶ τὰ
ψυχικά. Καὶ αὐτὰ χωρίζονται ἀνάλογα μὲ τὸ τριμερές
τῆς ψυχῆς εἰς τὰ ἐπιμέρους θέματα.
Οἱ Πατέρες ἐπιμένουν εἰς τὴν ὑπερηφάνειαν, καὶ μάλιστα, τὴν ὀνομάζουν ἑωσφορικὴ ὑπερηφάνεια τοῦ νοός, Ἔχομε πολλὰ εἴδη ὑπερηφανείας. Ποίαν ὑπερηφάνια ἀκριβῶς ἐννοοῦν οἱ Πατέρες καὶ πῶς μεταφράζει
ται αὐτὴ ἡ ὑπερηφάνεια;
Αὐτὴ τὸν ἄγγελο τὸν κάμνει
δαίμονα, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ὄντως συνέβη. Τὸν ἄνθρωπὸ τὸν κάμνει δυὸ φορὲς δαίμονα, διότι ἐμᾶς, μιᾶς καὶ
εἴμεθα ποὺ εἴμεθα εἰς τὴν ἐξορίαν, ἡ ὑπερηφάνεια μᾶς
κατεδάζει ἀπὸ τὴν ἐξορίαν εἰς τὴν κάτω ἐξορίαν τοῦ
Αδου. Οὕτως ἢ ἄλλως, ἡ γῆ εἶναι ἐξορία. Βέβαια, μετὰ
τὴν Πεντηκοστὴν ποὺ ἔχει ἀνακαινισθῇ ἡ κτίσις καὶ δὲν
εἶναι ἀκριβῶς ἐξορία, βιώνομε τὴν χάριν, ἀλλὰ εἰς
ἄλλους φαίνεται ὅτι εἶναι ἐξορία. Δι᾿ αὐτό, ἄλλοι διώ
νουν παραδεισίαν κατάστασιν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἄλλοι
διώνουν τὰ προοίμια τῆς κολάσεως. Αὐτὸ συμβαίνει,
διότι παίρνομε ἀνάλογες τοποθετήσεις σὲ αὐτὴ τὴν διάμεσο, σὲ αὐτὴν τὴν συζυγία, καὶ κλίνομε πρὸς αὐτὴν
τὴν κακίστην, τῶν ἐγωισμῶν καὶ τῆς φιλαυτίας, ἡ ὁποία
γεννᾶ τὰ ὑπόλοιπα πάθη.
Καὶ εἶναι νὰ θαυμάζῃ κανεὶς πῶς οἱ Πατέρες ἀναλύουν ὅλα τὰ ἐπιμέρους πάθη καὶ δίδουν τὰ θεραπευτικὰ
βότανα, τὰς ἀντιστοίχους ἀρετάς. Πῶς θὰ ἀποκτήσωμε
τὴν ταπείνωσιν, πῶς θὰ ἀποκτήσωμε τὴν ἀγάπην, πῶς
θὰ ἀποκτήσωμε τὴν καθαρότητα, διότι αὐτές, ὁπωσδήποτε, θὰ φέρουν καὶ τὶς ὑπόλοιπες ἀνάλογες ἀρετές. Δι᾿
αὐτὸν τὸν λόγον, οἱ Πατέρες ἔχουν αὐτὰ σὰν κεντρικὸ
μάθημα καὶ συζήτησιν· διότι, τελικά, αὐτὰ ὁπωσδήποτε
ὄχι μόνο σώζουν, ἀλλὰ καὶ ἁγιάζουν.
Δι᾿ αὐτό, παρατηροῦμεν ὅτι εἰς τοὺς πρώτους
αἰῶνας, ὅλα τὰ παλαιὰ Πατερικὰ εἶναι γεμᾶτα μὲ τέτοι-Περὶ ταπεινώσεως ὁ λόγος
ες θαυμάσιες διδασκαλίες. Παρῆλθον τόσοι αἰῶνες καὶ
αὐτὰ τὰ κείμενα εἶναι ἄφθαστα σὲ κάλλος καὶ χάριν.
Καὶ οἱ μετέπειτα Πατέρες, ὁπωσδήποτε, ἐστηρίχθηκαν
ἐπάνω εἰς αὐτὰς τὰς γενικὰς διδασκαλίας διὰ νὰ ἀναπτύξουν ἢ νὰ ἐπιλύσουν ἢ νὰ ἐξετάσουν καλύτερα τὰ
ἐπιμέρους μεγάλα μαθήματα αὐτῶν τῶν ἀρετῶν, ἀφοῦ
οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς ἐρήμου, ὁπωσδήποτε διὰ Πνεύματος Ἁγίου, τὰ ἀπεκάλυψαν εἰς ἡμᾶς καὶ τὰ κατέγρα-
ψαν. Αὐτά, βέβαια, κατὰ μυστικὸ τρόπο εἶναι γραμμένα μέσα εἰς τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου