Ένα διδακτικό όνειρο
(Από τις σημειώσεις του κελιού ενός μοναχού)
Η σκέψη να φύγω από το μοναστήρι και να πάω στον κόσμο με βασάνιζε πολύ. Συμφωνώντας με αυτή τη σκέψη, η καρδιά μου ταράχτηκε, παραδόθηκα εντελώς στην απελπισία και πήρα την απόφαση να βγω οριστικά στον κόσμο. Αυτό ήταν Πέμπτη, και σκόπευα να μείνω στο μοναστήρι μόνο μέχρι την Κυριακή. Την επόμενη μέρα, Παρασκευή πρωί, ο ξυπνητής, που πήγε, σύμφωνα με το τυπικό του μοναστηριού, να ξυπνήσει τους αδελφούς για τον όρθρο, με ξύπνησε κι εμένα. Αλλά εγώ, από τη συνηθισμένη μου τεμπελιά, ξάπλωσα ξανά στο κρεβάτι μου για να περιμένω να χτυπήσει το κουδούνι για τον όρθρο, και αποκοιμήθηκα. Ξαφνικά σε ένα όνειρο μου φάνηκε ότι είχα πεθάνει και μάλιστα χωρίς μετάνοια. Καθόμουν πάνω στο σώμα μου και έκλαιγα ακατάπαυστα. Μου φάνηκε ότι θα καταδικαζόμουν σε αιώνια βάσανα στα όρια της κόλασης. Μέσα σε αυτό το κλάμα λέω: «Κύριε, αν ήξερα ότι θα πέθαινα αυτή τη νύχτα, θα είχα πάει στον πνευματικό μου πατέρα, θα είχα μετανοήσει και θα είχα παρακαλέσει τους αδελφούς να προσευχηθούν για μένα». Ή, νομίζω, αφού υποφέρω λίγο, θα αναστηθώ για να μετανοήσω; Φαντάζομαι τη δικαιοσύνη του Θεού, αλλά και το έλεος, και λέω: «Μακρόθυμος και ελεήμων ο Κύριος. Στους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, στο Θεό όμως όλα είναι δυνατά».
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μου φάνηκε ένας νέος με όμορφο πρόσωπο, με ένα λευκό, λαμπερό μεταξωτό χιτώνα, με μια ροζ κορδέλα ζωσμένη σταυρωτά στο στήθος του. Έρχεται κοντά μου, με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί σε ένα σκοτεινό μέρος. Αχ! τι είδα εκεί! Πολλοί γυμνοί άνθρωποι κάθονταν, μερικοί έκλαιγαν πικρά, άλλοι βογκούσαν με αξιολύπητη φωνή, και μερικοί έτριζαν τα δόντια τους, σκίζοντας τα μαλλιά τους και φωνάζοντας: «Αλίμονο, αλίμονο σε εμάς, ωχ! ωχ!» Σε αυτό το θέαμα η καρδιά μου γέμισε φόβο και τρόμο, έτσι που έτρεμα ολόκληρος. Ο νέος που με οδηγούσε είπε: «Σε αυτόν τον τόπο των βασάνων ήρθαν από τον πλατύ δρόμο. Έλα, θα σου δείξω πού οδηγεί ο στενός δρόμος, ένας τόπος στον οποίο έρχονται μέσα από πολλές θλίψεις». Μόλις ο νέος είπε αυτά τα λόγια, εμφανίστηκε ένας άλλος, από κάθε άποψη παρόμοιος με τον πρώτο, και τον φώναξε με το όνομά του, αλλά το όνομά του δεν μπορώ να θυμηθώ. Με πιάνει από το χέρι και λέει στον πρώτο που με οδηγούσε: «Πάμε στον τάφο, εκεί άρχισαν να ψάλλουν ένα επιτύμβιο». Μου φάνηκε ότι είχαμε μπει στον καθεδρικό μας ναό: εδώ δεν είδα τον τάφο και το σώμα, αλλά άκουσα μόνο το τραγούδι: «Είμαι δικός Σου, σώσε με» και «Ευλογημένος Είσαι, Κύριε, δίδαξέ με τις δικαιολογίες Σου». Ένιωσα πολύ χαρούμενος. Ο πρώτος νεαρός λέει: «Όταν ψάλλεται ένα επιτύμβιο, η ψυχή πάντα χαίρεται».
Ξαφνικά μου φάνηκε ότι στεκόμασταν μπροστά σε κάτι μεγαλοπρεπείς πύλες, και βλέπω: στις πύλες ένα πλήθος Αγγέλων με λευκά, λαμπερά ρούχα· τα πρόσωπά τους έχουν απερίγραπτη ομορφιά· σκοπεύαμε να μπούμε στο εσωτερικό των πυλών· αλλά οι δύο οδηγοί που ήταν μαζί μου μπήκαν ανεμπόδιστα, και εγώ έμεινα έξω από τις πύλες· οι Άγγελοι που στέκονταν εκεί δεν με άφησαν να μπω, και ακούω έναν από αυτούς να λέει: «Είναι γραμμένο, κανένα κακό δεν θα μπει εδώ». Ένας από τους οδηγούς μου, γυρίζοντας πίσω, είπε στους Αγγέλους: «Αφήστε τον να μπει, ο Θεός τον ελέησε». Με τα λόγια του, οι Άγγελοι χωρίστηκαν και από τις δύο πλευρές, και μόλις είχα πατήσει το κατώφλι των πυλών, όταν ακούστηκε η φωνή ενός μεγαλοπρεπούς τραγουδιού: «Αυτές είναι οι πύλες του Κυρίου, οι δίκαιοι θα εισέλθουν σε αυτές».
Αυτό το τραγούδι ήταν τόσο ευχάριστο που το απόλαυσα με ευχαρίστηση και, φαινόταν, δεν μπορούσα να απολαύσω πλήρως αυτή τη χαρά. Όταν μπήκαμε στο εσωτερικό του ναού, είδα μέσα σε αυτό ένα πλήθος ανθρώπων όλων των τάξεων και ηλικιών. Κάποιοι από αυτούς κρατούσαν σταυρούς στα χέρια τους, άλλοι κλαδιά από δέντρα, άλλοι λουλούδια, κάποιοι κεριά, και άλλοι δεν είχαν τίποτα στα χέρια τους, αλλά ήταν σε έκσταση και χαρά. Ο αέρας ήταν αραιός και ευχάριστος, γαλαζωπός στο χρώμα.
Ο Άγγελος που ήταν μαζί μου είπε: «Κοίτα, αυτή είναι η ειρήνη των κοσμικών ανθρώπων, ας πάμε παραπέρα, θα σου δείξω την ειρήνη των μοναχών που έχουν εργαστεί στο μοναστήρι». Μου φάνηκε ότι ανεβαίναμε τις σκάλες, και τόλμησα να ρωτήσω αυτόν που με οδηγούσε:
— Μπορώ να μάθω το όνομά σας;
- Το όνομά μου είναι Υπακοή. Να θυμάσαι ότι η υπακοή σε οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών.
Μόλις ο Άγγελος είπε αυτά τα λόγια, βρεθήκαμε μπροστά σε μια μεγάλη πύλη και ανεπαίσθητα μπήκαμε σε ένα μοναστήρι, ασύγκριτα καλύτερο από το πρώτο, που έλαμπε με ένα λαμπερό φως, απερίγραπτης ομορφιάς. Ο Άγγελος είπε: «Αυτή είναι η ηρεμία των μοναχών». Θέλοντας να απολαύσω περισσότερο την ομορφιά αυτού του Μοναστηριού, κοίταξα αριστερά και είδα σαν σύννεφο· πάνω του καθόταν ένα πλήθος Αγγέλων, υφαίνοντας στέμματα από λουλούδια. Τα λουλούδια ήταν διαφορετικά, αλλά τόσο όμορφα και ευχάριστα στην όψη που δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι παρόμοιο στη φύση ή όχι. Ρώτησα τον Άγγελο που με οδηγούσε:
- Για ποιον είναι αυτά τα στέμματα; - Απάντησε:
— Σε εκείνους που εργάζονται για τον Θεό με επιμέλεια και υπομονή· σε εκείνους που υπομένουν τις θλίψεις με αυταπάρνηση· λέγεται: Ρίψε τη φροντίδα σου στον Κύριο, και θα σε στηρίξει· δεν θα δώσει όνομα στους δίκαιους (Ψαλμ. 54:23), να είσαι κι εσύ υπομονετικός· η υπομονή θα νικήσει όλες τις θλίψεις. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: Με την υπομονή σας θα κερδίσετε τις ψυχές σας. Θα κοπιάσετε λίγο, αλλά θα αναπαυθείτε εδώ για πάντα με τους αγίους πατέρες· όλοι έλαβαν δόξα μέσω της υπομονής. Η επίγεια ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανατροφή ενός παιδιού. Είναι γραμμένο: Αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών· εξετάστε τις ιδιότητες ενός παιδιού και μιμηθείτε τα.
Προχωράμε πιο πέρα κατά μήκος της ίδιας Κατοικίας, απολαμβάνοντας την ευχαρίστηση της ουράνιας ομορφιάς. Μου φαινόταν μια κοιλάδα απεριόριστου χώρου, κατά μήκος της οποίας ήταν φυτεμένα ανθισμένα δέντρα. Μερικά είχαν καρπούς, δεν μπορούσα να καταλάβω με τι. Ποτάμια καθαρού νερού ήταν ορατά, από τα δέντρα και τα λουλούδια όλος ο αέρας ήταν γεμάτος με μια ευχάριστη αρωματική μυρωδιά. Ο Άγγελος, δείχνοντας αυτό το μέρος, μου λέει:
— Ο Απόστολος Παύλος, βλέποντας τη δόξα που ετοιμάστηκε για όσους αγαπούν τον Θεό, επιθύμησε να αναχωρήσει και να είναι με τον Χριστό (Φιλ. 1:23). Ο Προφήτης Δαβίδ, συλλογιζόμενος το ίδιο νοερά, είπε: «Ιδού η ανάπαυσή μου... εδώ θα κατοικήσω» (Ψαλμ. 131:14) και, περιμένοντας με υπομονή, φώναξε: «Πόσο αγαπημένες είναι οι σκηνές Σου, Κύριε των δυνάμεων! Λαχταρά και λαχταρά η ψυχή μου τις αυλές του Κυρίου» (Ψαλμ. 83:2-3). Πότε θα έρθω και θα εμφανιστώ ενώπιον του Θεού; Ακούτε πόσες μαρτυρίες σας έχω φέρει: προσέξτε να μην σβήσετε το αναμμένο λυχνάρι της πίστης, προσπαθήστε να γεμίσετε το δοχείο σας με το λάδι των καλών πράξεων, ώστε να μπορέσετε να συναντήσετε με χαρά τον Ουράνιο Νυμφίο Χριστό. «Αν είστε όπως είστε τώρα, εγώ θα είμαι πάντα μαζί σας», είπε ο Άγγελος. «Ας πάμε στον Θρόνο του Κυρίου Παντοδύναμου Ιησού Χριστού».
Και προχωρήσαμε παραπέρα κατά μήκος της Μονής, απολαμβάνοντας την θαυμαστή ουράνια ομορφιά: μπροστά, στη μέση του ναού, είδα μια χορωδία Αγγέλων, μια άλλη χορωδία στεκόταν στην αριστερή πλευρά, μια τρίτη στη δεξιά. Όταν πλησιάσαμε τους Αγγέλους που στέκονταν στη μέση του ναού, χωρίστηκαν και από τις δύο πλευρές, έδωσαν στους Αγγέλους ένα ανεμπόδιστο πέρασμα και μας κοίταξαν χαμογελώντας. Όταν αρχίσαμε να περνάμε ανάμεσά τους, δύο Άγγελοι με χτύπησαν ήσυχα στους ώμους και είπαν: «Ευλογημένος είσαι, νεανίσκος, που άφησες τον κόσμο από τη νεότητά σου, αγαπώντας τον Χριστό» και άρχισαν να ψάλλουν: «Ψάλλε τα έργα του Κυρίου και ύψωσέ τα για πάντα». Βλέπω στην αριστερή πλευρά να στέκονται τρία αναλόγια σαν τα δικά μας: στο πρώτο βρισκόταν ένας Σταυρός, στολισμένος με λουλούδια. στο δεύτερο - το Ευαγγέλιο, στολισμένο με χρυσό, στο τρίτο - η εικόνα του Σημείου της Θεοτόκου, και ιδού ένα πλήθος μοναχών να πλησιάζει για να προσκυνήσει ανά δύο. Ήταν ντυμένοι με λευκές στολές και περπατούσαν με μεγάλη ευλάβεια. Οι ηγούμενοι περπατούσαν μπροστά, ακολουθούμενοι από τους αρχιμανδρίτες, έπειτα από τους ιερομόναχους, τους μοναχούς και τους δόκιμους. Ο άγγελος, δείχνοντας με με το χέρι του, είπε:
- Αυτοί είναι οι μοναχοί που εργάστηκαν σε αυτή την έρημο. Τους αποκάλεσα τον καθένα με το όνομά τους, αλλά δεν θυμάμαι τα ονόματά τους.
Ρωτάω:
— Πού είναι ο πατήρ Ιωάννης Ασέγιεφ; (Ένας μοναχός με ράσο που είχε πεθάνει λίγο πριν.)
Ο άγγελος απάντησε:
-Είναι εδώ.
-Και μπορούμε να τον δούμε;
— Όχι, θα τον δεις αργότερα· ας πάμε να τον προσκυνήσουμε. Μετά πήγαμε, επίσης μαζί. Όταν φτάσαμε στον σταυρό, ο Άγγελος είπε: «Σταυρώσου», και ο ίδιος έκανε τον σταυρό του, προσκυνήσαμε τον σταυρό, το Ευαγγέλιο και την εικόνα. Τότε η δεξιά χορωδία άρχισε να ψάλλει: «Προσκυνούμε τον σταυρό σου, Δάσκαλε»· η μεσαία χορωδία, που βρισκόταν στη μέση του ναού: «Φώτισέ με με το φως της γνώσης του αγίου σου Ευαγγελίου». Τότε όλοι βγήκαν στη μέση του ναού και άρχισαν να ψάλλουν: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο, και αγαλλιάζει το πνεύμα μου στον Θεό τον Σωτήρα μου». Με αυτό το τραγούδι ολόκληρος ο ναός γέμισε με μια τέτοια ευωδία που είναι αδύνατο να φανταστεί ο νους· το τραγούδι ήταν τόσο καλό, ευχάριστο και απολαυστικό για την καρδιά, και ήμουν σε τέτοια έκσταση και χαρά που δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια. Δεν υπήρχε εικονοστάσι σε αυτόν τον ναό: αντί για εικονοστάσι είδα μια τεράστια ροζ κουρτίνα, και σε όλο τον ναό ένα φως λαμπρότερο από τον ήλιο έλαμπε, έτσι ώστε ήταν αδύνατο να κοιτάξω ψηλά λόγω της έντονης λάμψης. Τότε ο Άγγελος μου είπε:
- Τώρα είναι η ώρα να πάτε στον όρθρο· μόνο να θυμάστε ότι το όνομά μου είναι Υπακοή. Τώρα είδατε τη δόξα που ετοιμάστηκε για όσους αγαπούν τον Θεό· μην λυπάστε που πήγατε σε μοναστήρι, γιατί πολλοί επιθύμησαν αυτό το πνευματικό καταφύγιο, αλλά επειδή δεν επιλέχθηκαν, δεν μπόρεσαν να το αποκτήσουν.
Ξύπνησα. Η καρδιά μου έτρεμε από φόβο και χαρά. Πήγα στον όρθρο και δεν καταλάβαινα πού βρισκόμουν, στην εκκλησία ή όχι, στεκόμουν εντελώς βυθισμένος στις σκέψεις μου για όσα είχα δει.
Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων. Μυστικά της Μετά θάνατον Ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου