Μια σοβαρή συζήτηση έλαβε χώρα σε μια τάξη σε μια τεχνική σχολή.

Μια σοβαρή συζήτηση έλαβε χώρα σε μια τάξη σε μια τεχνική σχολή.

Νεμάνια, 17 ετών, τρίτη Λυκείου:

- Καθηγητά, θυμάστε όταν είπατε ότι κάθε μαθητής πρέπει να απαγγέλλει την προσευχή «Πάτερ Ημών» το πρωί, πριν από το σχολείο, και ότι σύντομα θα έβλεπε την απάντηση του Θεού;

- Φυσικά (έχουν περάσει μερικοί μήνες)

- Λοιπόν, δεν το κάνω ακριβώς κάθε πρωί, αλλά το κάνω το βράδυ, πριν πάω για ύπνο

- Εξαιρετικά

- Ξέρετε τι συνέβη;

Όλοι σοβαρευτήκαμε όταν ακούσαμε.....

- Έχω εφιάλτες από τότε που ήμουν μικρός, σχεδόν κάθε βράδυ. Φοβάμαι να κοιμηθώ. Οι γονείς μου με πήγαν στον γιατρό πολλές φορές, πήρα πολλά φάρμακα, ήμουν στο νοσοκομείο στο Βελιγράδι. Τίποτα δεν με βοήθησε.

Από τότε που άρχισα να απαγγέλλω το «Πάτερ Ημών» το βράδυ, έχει γίνει όλο και πιο σπάνιο, όλο και πιο αραιό, και τελικά έχει εξαφανιστεί.

Αλλά ένα βράδυ γύρισα από την πόλη πολύ αργά και ήπια λίγο παραπάνω. Ξέχασα να προσευχηθώ.

Εκείνη η νύχτα ήταν η πιο τρομερή, πέθαινα από φόβο.

Δεν ξύπνησα.

Στο όνειρό μου άκουσα λόγια, σαν να μου μιλούσε κάποιος από το πλάι:

«Όταν διαβάζεις το Πάτερ Ημών, πρόσεχε, γιατί ο Θεός ακούει».

Στο όνειρό μου θυμήθηκα ότι δεν είχα ψελλίσει την προσευχή και χωρίς να ξυπνήσω, άρχισα με όλη μου τη δύναμη: «ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ...»

Ωστόσο, μόλις είπα τις δύο πρώτες λέξεις

«ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ», αυτό το κακό ξέσπασε, εξερράγη και εξαφανίστηκε.

Τότε ξύπνησα, τόσο φοβισμένος και δεν κοιμήθηκα για πολλή ώρα.

Από εκείνη τη νύχτα, δεν μου περνάει πλέον από το μυαλό να πάω για ύπνο χωρίς να προσευχηθώ.-

Μετά από εκείνη την ώρα, πιστεύω, πολλοί από τους μαθητές άρχισαν να προσεύχονται. Πολλοί έχουν αφεθεί ελεύθεροι να πουν τις εμπειρίες τους, τις σωτηρίες τους, αλλά και τις προειδοποιήσεις που έχουν βιώσει.

Ο Κύριος δεν αργεί ποτέ.

Ο ΣΕΡΒΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΣΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

(θα ήταν υπέροχο αν αυτές οι εκκλήσεις για μετάνοια και προσευχή διαδίδονταν όσο το δυνατόν ευρύτερα, ως κάτι σωτήριο για όλους τους νέους και ολόκληρο το έθνος)