Ο ΑΓΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΤΟΥ POCHAEV

Ό θεραπευτής των απελπισμένων

Αυτοί που ζούσαν με τον γέροντα θυμούνται oτι τις τελευταίες μέρες το πρόσωπό του ήταν αλλοιωμένο, καθώς εμβάθυνε πιο πολύ στον εσωτερικό του κόσμο και στην προσευχή. Ήξερε τις καλές και τις άσχημες σκέψεις αυτών πού ήταν γύρω του. Ευγνωμονούσε για ό,τι καλό και συγχωρούσε κάθε κακό που του είχαν κάνει και πού θά του έκαναν. Γιατί όχι μόνο οι δαίμονες αλλά και οι άνθρωποι του είχαν επιτεθεί.

Καθώς οι επιθέσεις εναντίον της ζωής του π. Άμφιλοχίου αυξάνονταν, ό γέροντας πολλές φορές μουρμούριζε στον εαυτό του- «Ή πίστη μου θά με σώση». Συχνά αποκάλυπτε στα πνευματικά του παιδιά ότι στην SHUNSK συνωμοτούσαν τήν δολοφονία του.

Ό γέροντας προείδε τα σχέδια του εχθρού, και γνώριζε τα κατορθώματά του, ακόμα ανάμεσα στους συγχωριανούς του και ανάμεσα στους συμμοναστές του. Άλλα ποιος θά φανταζόταν ότι κάποιος θά σήκωνε χέρι εναντίον ενός γέροντα τέτοιου μεγέθους;

Ό ασκητής γέροντας έκοιμήθη τήν 1η Ιανουάριου 1971 μέσα σε μια βαρεία χιονοθύελλα. Το σώμα του μεταφέρθηκε στήν λαύρα του pochaev και τοποθετήθηκε στο κέντρο του καθολικού της μονής για τρεις ήμερες. Στις 4 Ιανουάριου έγινε ή εξόδιος ακολουθία και, ενώ το χιόνι δεν είχε σταματήσει τις τρείς προηγούμενες ημέρες, μόλις σήκωσαν το σκήνωμα του Γέροντα και άρχισαν να τον μεταφέρουν στο κοιμητήριο, βγήκε ό ήλιος. Καθώς οι πιστοί έδιναν τον τελευταίο ασπασμό στον γέροντα, μια γυναίκα πού είχε σπασμένο χέρι θεραπεύθηκε μόλις πλησίασε το φέρετρο. Ένώ οι πατέρες της μονής είχαν τη συνήθεια να μεταφέρουν στο κοιμητήριο τα σώματα των κεκοιμημένων πατέρων πάνω σε κάρο με άλογα, αυτή τη φορά οι πιστοί δεν ήθελαν να τον αφήσουν από τα χέρια τους. Όλοι ήθελαν έστω και για λίγο να τον κρατήσουν στα χέρια τους, και μ’ αυτό τον τρόπο μεταφέρθηκε ό γέροντας στο κοιμητήριο.

Μόλις κατέβασαν το σκήνωμά του στο χώμα και σκεπάστηκε, άρχισε μια μεγάλη χιονοθύελλα τόσο δυνατή, πού δεν μπορούσαν οι πιστοί να σταθούν στα πόδια τους. Έτσι πενθούσε και ή φύση πού έχασε από ανάμεσα της τον θεάρεστο δούλο του Θεού. Και επί τέλους το θέμα της άδειας διαμονής του στήν ιερά μονή του pochaev λύθηκε. Βρισκόταν στο αγαπημένο μοναστήρι του ξανά.

Οι δόκιμες αδελφές τοποθέτησαν τον μανδύα του, το καλυμμαύχι και το κομποσκοίνι του πάνω στο αναλόγιο του ναού τους για σαράντα ημέρες και κάθε βράδυ μια δυνατή ευωδία έβγαινε από τα αντικείμενα αυτά.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και ό π. Άμφιλόχιος εμφανίστηκε σε όνειρο σε μια από τις δόκιμες και της αποκάλυψε ότι τον είχαν δηλητηριάσει. Της έδειξε ένα δοχείο πού βρισκόταν σε ένα κελί της μονής γεμάτο από πολύ ισχυρό δηλητήριο. Της είπε, ότι άπ’ αυτό το δηλητήριο είχαν βάλει στο φαγητό του και ακόμα στή λεκάνη πού πλενόταν και ότι τήν τελευταία ημέρα της ζωής του είχε πλυθή με το δηλητηριασμένο νερό και ακόμα ότι έκανε γαργάρες μ’ αυτό. Έτσι παρ’ όλο πού σε προηγούμενες παρόμοιες περιπτώσεις όταν προσπάθησαν να τον δηλητηριάσουν ό Θεός επέτρεπε στον γέροντα να ξεπεράσει το κίνδυνο με το ση-μείο του σταυρού, αυτή τη φορά οι ορατοί και οι αόρατοι εχθροί ξεσηκώθηκαν εναντίον του.

Μια βοσκοπούλα ονόματι Μαρία επίσης είδε τον γέροντα στον ύπνο της και τον ρώτησε• -Γέροντα, λένε ότι σε δηλητήριασαν. Ό γέροντας της απάντησε• -Βάδισα προς το μαρτύριό μου οικειοθελώς. Μετά της έδειξε το πρόσωπο πού τον δηλητηρίασε και της είπε, ότι μια σοβαρή τιμωρία το περίμενε.

Πράγματι, δέκα χρόνια μετά τήν κοίμηση του, όταν τε-λούσαν το μνημόσυνό του στον τάφο του και είχαν συγκεντρωθεί γύρω στα τριάντα άτομα, ανάμεσα τους ήταν και το πρόσωπο πού τον δηλητηρίασε. Και όπως όλοι προ-σκυνούσαν τον σταυρό του τάφου του, πέρασε και το πρόσωπο πού τον είχε δολοφονήσει. Όταν ήρθε ή σειρά του, φώναξε όλο υποκρισία• -Γέροντα, μάς άφησες ορφανούς! Τότε μία δόκιμη μοναχή του γέροντα είπε στο πρόσωπο αυτό αυστηρά• -Δεν μάς άφησε αυτός ορφανούς, εσύ μάς έκανες ορφανούς! Μη φοβάσαι, κανένας δεν θά σου κάνη κακό. Μετανόησε!

Το πρόσωπο εκείνο έπεσε στα πόδια του, πήρε λάσπη στα χέρια, πασπαλίστηκε στο πρόσωπο, σηκώθηκε και ομολόγησε- -Εγώ τον δηλητηρίασα! Εγώ το άθλιο πλάσμα τον δηλητηρίασα! Φοβόμουν να το πω μέχρι τώρα, γιατί νόμιζα ότι οι άνθρωποι θά μ’ έκαναν κομμάτια. Εγώ τον δηλητηρίασα, ό φθόνος με τύφλωσε. Φθόνος! Συγχωρέστε με!

Με τήν πίστη, Αγάπη, αυτοθυσία και έλεος προς αυτούς πού υπέφεραν, ό γέροντας άναδείχθηκε σωστό παράδειγμα, κέρδισε τήν Αγάπη των άλλων και άφησε μια αθάνατη μνήμη στις καρδιές των πιστών, γιά τούς όποιους ήταν — και ακόμα είναι- ένας γρήγορος θεραπευτής, παρηγορητής, βοηθός, και ένας πρεσβευτής με παρρησία. Οι άνθρωποι ακόμα αισθάνονται τήν Αγάπη του, γιατί ή Αγάπη είναι αθάνατη, συνεχίζει στήν αιώνια ζωή, και είναι αιώνιος δεσμός μεταξύ των ψυχών των ζώντων και των κεκοιμημένων.

Ό Κύριος τον έχει κατατάξει ανάμεσα στους άγιους Του και τον έχει τοποθετήσει στήν ουράνια Βασιλεία Του. Τον έχουμε πρεσβευτή μπροστά στο θρόνο του Θεού γιά τήν θεραπεία των ασθενειών και γιά να μάς παρηγορή στις θλίψεις και τούς πειρασμούς.

Μετά από τριάντα χρόνια, το 2002, έγινε ή ανακομιδή των λειψάνων του γέροντα από τούς πατέρες της μονής, κατόπιν ευλογίας του οικείου μητροπολίτου. Αξιοθαύμαστο ήταν ότι, παρ’ όλο πού είχαν περάσει τριάντα χρόνια και ό χώρος του τάφου είχε πολλή υγρασία και νερά, το φέρετρο είχε μείνει άθικτο.

Μια εβδομάδα μετά τήν ανακομιδή των λειψάνων του γέροντα, ή Ουκρανική εκκλησία αποφάσισε να προχωρήσουν στήν άγιοκατάταξι του π. Άμφιλοχίου, στις 12 Μαΐου 2002. Είκοσι χιλιάδες πιστοί μαζεύτηκαν γιά τήν τελετή. Όταν άρχισαν να ψάλλουν γιά πρώτη φορά το απολυτίκιο του αγίου, οι δαιμονισμένοι άρχισαν να τσιρίζουν και πολλές θεραπείες επιτελέσθηκαν. Πάνω από το καθολικό σχηματίσθηκε ένας άσπρος σταυρός στον ουρανό, πού έμεινε γιά αρκετή ώρα.

Τήν ευχή του να έχουμε.

(τέλος)

[πηγή • περιοδικό «THE ORTHODOX WORD », μτφρ. I. μονή Αγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης]