Μέσα σ’ αυτό το κέντρο, στην ψυχή σου, δεν υπάρχουν φοβίες. Mόνο απόλυτη χαρά. Ανάπαυση. Ικανοποίηση. Ευτυχία. Ευλογία. Η χάρη του Βαπτίσματος. Ολα τα καλά. Ετσι μπορείς να καταλάβεις τι εννοεί ο Χριστός μας όταν λέει: «Μη φοβάστε τους ανθρώπους που μπορούν να σας πειράξουν μόνο στο σώμα, μα δεν μπορούν να κάνουν τίποτα στο βάθος σας, στην ψυχή σας. Ακριβώς σ’ αυτό το βάθος προσπαθούμε να φτάσουμε, όταν κάνουμε προσευχή. Για λίγη ώρα πάμε να προσεγγίσουμε αυτή τη σταθερή χαρά.
Οι Αγιοι, όταν έκαναν προσευχή κι έφταναν σ’ αυτά τα υψηλά επίπεδα, έχαναν την επαφή με τον γύρω κόσμο. Εμείς ανήκουμε στους αρχαρίους. Κάνουμε τα πρώτα βήματα. Παίρνουμε εξωτερικά το σχήμα της προσευχής, την κατάλληλη στάση του σώματος. Καλά και ωραία όλα αυτά. Είναι σημαντικό όμως να αγγίξουμε και τα άλλα επίπεδα, τα προχωρημένα. Αυτός είναι ο στόχος: η κορυφή. Για να δεις τον ήλιο την ώρα που ανατέλλει!
Σ’ ένα τέτοιο επίπεδο, προχωρημένο, δεν έχεις επαφή με τα γύρω φαινόμενα. Ξεχνάς τι ώρα είναι. Τι μέρα είναι. Πού είσαι. Τι θέλεις. Αν πεινάς. Αν διψάς. Αν κάνει ζέστη. Αν κάνει κρύο. Δεν σε αγγίζει τίποτε απ’ τα πράγματα του κόσμου.
Φεύγεις απ’ το επίπεδο του νου. Δεν λογίζεσαι. Δεν συλλογίζεσαι. Δεν διαλογίζεσαι. Δεν σκέφτεσαι. Δεν έχεις λογισμούς στην καθαρή προσευχή. Αλλά ζεις εκεί όπου είναι η άμορφη (χωρίς μορφές και σχήματα) πραγματικότητα, η καθαρότητα του είναι τού Θεού. Πας αλλού. Μεταφέρεσαι σε μιαν άλλη κατάσταση. Σαν τον Αγιο Νεκτάριο. Στον βίο του λέει ότι προσευχόταν πεινασμένος. Φαντάσου τον Αγιο να χρωστάει ενοίκια. Διωγμένος, συκοφαντημένος, περιφρονημένος. Αλλά την ώρα που προσευχόταν μπορούσε κι έμπαινε στην ατμόσφαιρα του Θεού. Εκεί όπου δεν υπάρχει πρόβλημα, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός».
Στον χώρο της αστασίαστης γαλήνης. Εκεί πας όταν προσεύχεσαι με την καρδιά σου. Και χτύπαγε την πόρτα η κυρία Ανδρομάχη -η σπιτονοικοκυρά του Αγίου- κι ο Αγιος δεν άκουγε. Τα ηχητικά κύματα απ’ τον χτύπο της πόρτας πήγαιναν στ’ αυτιά του. Μα η ψυχή του ήταν αλλού! Ηταν μονωμένη, σε επαφή με τον Θεό.
Προσευχή... Ενας φίλος μου, ασκητής στο Αγιο Ορος, άκουγε για τα ταξίδια που κάνω σε διάφορα μέρη του κόσμου για ομιλίες. Τον έβλεπα ασυγκίνητο στις διηγήσεις μου. Μια μέρα μού λέει: «Δεν με συγκινούν τα ταξίδια σου. Διότι με την προσευχή εγώ είναι σαν να πηγαίνω ταξίδι σε εξωτικά μέρη. Γι’ αυτό και δεν θέλω να πάω σε εξωτικά μέρη, στις Μαλδίβες και στα Κανάρια Νησιά ή σ’ άλλα ωραία τοπία. Ούτε με τραβούν οι όμορφες παραλίες. Ξέρεις γιατί; Γιατί εγώ προσεύχομαι. Κι όταν προσεύχομαι, ταξιδεύω! Και πάω σ’ όλα αυτά τα ωραία που μου δίνει ο Θεός, και τ’ απολαμβάνω και χαίρομαι».
Προσευχή είναι η προσπάθεια της ψυχής να μπει στην ατμόσφαιρα του Θεού. Προσπάθησέ το κι εσύ, αν θες. (Ελα να κλείσουμε πάλι τα μάτια για ένα λεπτό, να νιώσουμε την παρουσία του Θεού στο εδώ και τώρα... Και συνεχίζουμε το διάβασμα...)
Μη θες να βάλεις τον Θεό στη δική σου ταραχή, μα μπες εσύ στη δική του ησυχία.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου