Η ΚΛΕΨΙΑ.

Το 1999, στις 27 Μαΐου, έκλεισα την εκκλησία, έβαλα τα κλειδιά στο πορτοφόλι μου και απλά βγήκα από το ναό για εκατό μέτρα, Και κάποιος έκλεψε την τσάντα από τα χέρια μου. Στην αρχή δεν καταλάβαινα τίποτα, αλλά τότε είδα ότι υπήρχαν τρεις επιτιθέμενοι. 

Τους παρατηρουσα εδώ και πολύ καιρό: με παρακολουθούσαν για μια ώρα, περνούσαν κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όπου δουλεύω, αλλά όχι μαζί, αλλά σε απόσταση ο ένας από τον άλλο. Ήταν παράξενο για μένα ότι δεν έφευγαν γρήγορα  Μερικές φορές έφτασαν και σε μένα, αγόρασαν κεριά και - σκεφτόμουν  μόνο! - να μην βάλουν τα κεριά κοντά στου Αγίου την εικόνα.  Τηλεφώνησα αμέσως στην αστυνομία, έφτασε ένα αστυνομικό αυτοκίνητο και μαζί πήγαμε προς την κατεύθυνση που είχαν εξαφανιστεί οι ληστές. Πώς φώναξα σε αυτό το αυτοκίνητο! - Ένας Κύριος και ο Άγιος Νικόλαος ξέρουν τι ένιωθα ταυτόχρονα. Φώναξα βίαια και ικετευα τον Άγιο να με βοηθήσει. Οι αστυνομικοί με κοίταξαν σαν να ήμουν τρελή , αλλά δεν γέλασαν, αλλά με παρηγορούσαν. Και ο άγιος, εμένα μια αμαρτωλη , με άκουσε. Φανταστείτε:Σε μια ώρα πιάσαμε έναν από τους ληστές. Αλλά σε μια τόσο μεγάλη πόλη όπως η Οδησσός, η εξεύρεση ενός ατόμου είναι εξίσου δύσκολη όσο η εύρεση μιας βελόνας στα άχυρα!
r.B. Τάμαρα, Οδησσό