ΠΑΡΑΒΟΛΉ.

 Παραβολή

Σε μια χώρα, σε μια πόλη ήταν ένας άντρας. Και είχε μια ατυχία με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Οδηγήθηκαν στη φυλακή από τους υπηρέτες του ηγεμόνα εκείνης της χώρας.
Και εδώ είναι που άντρας που γράφει σε χαρτί τα ονόματα των συγγενών,για τον οποίο ήθελε να κάνει αναφορά πήγε στο παλάτι στον ηγεμόνα εκείνης της χώρας.
Όταν πρωτοπήγε στο παλάτι, είδρ ότι οι πύλες στο παλάτι ήταν ανοιχτές στον άρχοντα της χώρας για όλους όσους έρχονται με τις ανάγκες, τα αιτήματά τους, τις ευχαριστίες.
Ο άντρας μπήκε μέσα και είδε πολλούς να έρχονται, όπως και αυτός με παράκληση στον ηγεμόνα. Έχοντας βρεθεί ανάμεσα στον κόσμο, έφυγε από εκεί ντροπιασμένος. Αλλά η θλίψη τον έπνιγε και η ταραχή του πνεύματος, έλεγαν στην καρδιά του ότι μόνο εκεί θα μπορούσε να βρει βοήθεια.
Κι έτσι, παίρνοντας τον ειλητάριο, με τα ονόματα των αγαπημένων του, πήγε ξανά στο παλάτι.
Εμφανιζόμενος ενώπιον του Κυρίου, ο άνδρας με αναποφασιστικότητα άπλωσε το χέρι του με το ειλατηριο στον βασιλιά. Ο βασιλιάς, βλέποντας τον υπηρέτη να στέκεται μπροστά του, έστειλε υπηρέτες να πάρουν την ικεσία του. Υπάκουσαν στη διαταγή και έφεραν ένα ειλητάριο με τα ονόματα των συγγενών για τους οποίους το άτομο μεσολάβησε. Ο ίδιος ο ζητιάνος, σε αμηχανία, εξαφανίστηκε πάλι μέσα στο πλήθος.
Ο βασιλιάς άνοιξε τον ειλητάριο, τον διάβασε και ρώτησε έκπληκτος:
- Γιατί μου έδωσαν αυτό το ειλητάριο με τα ονόματα των υπηρετών μου, τους οποίους ήδη γνωρίζω; Και αφού άκουσε σαφή παράκληση γι' αυτούς, έδωσε το ειλατηριο στους υπηρέτες του.
Ένα άλλο άτομο, πλησιάζοντας τον βασιλιά με ένα ειλητάριο, μεσολάβησε επίσης για τους αγαπημένους του. Μετέφερε το αίτημά  στους υπηρέτες. Και ενώ ο βασιλιάς διάβαζε τα ονόματα, ο άντρας στα γόνατα και με δάκρυα ζήτησε από τα βάθη της καρδιάς του εκείνα που ήταν γραμμένα στον ειλητάριο.
Ο βασιλιάς, ακούγοντας την δακρυσμένη παράκληση προς αυτόν, υποσχέθηκε να ελεήσει τους υπηρέτες του, που τον πλησίασαν με ελπίδα, πίστη και προσευχή.
Με τον ίδιο τρόπο, όταν ερχόμαστε στην Εκκλησία του Χριστού, υποβάλλουμε σημειώσεις με τα ονόματα των κοντινών μας ανθρώπων και βαρυνόμενοι με κοσμικές φασαρίες και ανησυχίες, ξεχνάμε το πιο σημαντικό και σημαντικό πράγμα - την προσωπική προσευχή για τους αγαπημένους αυτούς.

Αλμπίνα Γιάνκοβα