Ο πόλεμος είναι μια μορφή δαιμονοποίησης. Αυτό που η λογική εκπορνεύεται δίνοντάς σου λόγους και δικαιολογίες για να σκοτώσεις άλλους. Ο διάβολος ήταν από την αρχή δολοφόνος των ανθρώπων. Τα τσιράκια του, πεσμένοι άντρες, σκοτώνουν.
Η πρώτη δικαιολογία είναι ότι ο εχθρός έρχεται να σε σκοτώσει. Αυτοάμυνα. Ακούγεται καλό. Αλλά ο Χριστός ο Βασιλιάς μας προσευχήθηκε για αυτούς που Τον σκότωσαν. Οι συναγωγές της Εκκλησίας είναι γεμάτες μάρτυρες, εκείνους τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν επειδή δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τον Θεό.
Το δεύτερο είναι η υπεράσπιση της πατρογονικής γης. Είναι θεμιτό από τη σκοπιά του έθνους και της επιβίωσής του. Αλλά ο Βασιλιάς μας δεν είχε περιουσία, δεν είχε γη, κι όμως είναι Κύριος του σύμπαντος. Μπορούμε να καταλάβουμε τον ηρωισμό της υπεράσπισης της χώρας, αλλά δεν γίνεται καλή πράξη.
Ο πόλεμος διαφθείρει το μυαλό και το κάνει δολοφονικό. Είναι όπως σε ταινίες δράσης που περιμένεις με κομμένη την ανάσα και θέλεις να πεθάνει ο κακός. Με αυτό είσαι συνένοχος στη δολοφονία του, επιθυμείς τον θάνατο, έστω και απατηλό, και κάνεις τον εαυτό σου υπηρέτη του πνεύματος του θανάτου.
Η παρόρμηση να συνταχθούμε με τον έναν ή τον άλλον από τους στρατούς είναι η πτώση μας στην αμαρτία. Τα επιχειρήματα είναι ψευδή. Η επιθετικότητα εναντίον ενός κράτους είναι κακή. Η επιθετικότητα ενός κράτους εναντίον μιας εθνικής μειονότητας είναι εξίσου κακή.
Ο πειρασμός μας να δούμε καλό στο φόνο είναι από τον πονηρό.
Εμείς οι Χριστιανοί, ο λαός του Θεού, πρέπει να θρηνήσουμε τον πόλεμο, να καταλάβουμε ότι εμφανίστηκε ως ηθική πτώση και καταστροφή της ανθρωπότητας στους ανθρώπους, να προσευχόμαστε για ειρήνη, να θρηνήσουμε τον άπειρο πόνο του Θεού και αυτούς που σκοτώθηκαν άδικα και σε όσους παραμένουν εδώ για να πενθουν τους σκοτωμενους για μια ζωη.
Η δολοφονία δεν είναι ποτέ αρετή.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου