«Αυτή είναι η ρωσική πίστη!…»
Κάποτε ένας Ουζμπέκος ήρθε στον Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ, έφερε τον δεκαπεντάχρονο γιο του, έπεσε στα πόδια του ιερέα: "Ρώσος πατέρας!" Προσευχήσου για τον γιο σου, έχει μια κρίση! - Πιστεύεις ότι ο Θεός μπορεί να βοηθήσει; - ρωτάει ο πατήρ Σεραφείμ. - Πιστεύω! - απαντά ο πατέρας. - Ήταν παντού: στους μουλάδες στην Τασκένδη, στους μουλάδες στη Μπουχάρα, στη Σαμαρκάνδη - τους πέρασε όλους. Κανείς δεν βοήθησε. Βοήθησέ με! «Λοιπόν, ας προσευχηθούμε μαζί», είπε ο ιερέας. Οι τρεις τους γονάτισαν.
Ο πατέρας Σεραφείμ διάβασε τον κανόνα και τις προσευχές για τον άρρωστο, αλείφοντάς τον με λάδι - παρά το γεγονός ότι δεν βαφτίστηκε, αλλά, σύμφωνα με το μουσουλμανικό έθιμο, περιτομήθηκε. Και λέει: "Δεν θα έχω χρόνο το Σάββατο και την Κυριακή - υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στην θεία λειτουργία" Και έλα τη Δευτέρα - με τον ίδιο τρόπο, μετά το μεσημεριανό γεύμα. Και όταν αυτός ο άνδρας και ο γιος του εμφανίστηκαν στον φράκτη της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου τη Δευτέρα, έβγαλε τα παπούτσια του στην πύλη, γονάτισε και σύρθηκε στα γόνατά του όλα τα 36 μέτρα - την απόσταση από την πύλη έως το σπίτι του πατέρα Σεραφείμ!
Να ένα μάθημα για όλους μας! Ποιος από εμάς τους Ρώσους θα γονάτιζε έτσι στον ευεργέτη μας; Δεν έχω ακούσει ή δει ποτέ κάτι τέτοιο. Και ο Ουζμπέκος περπάτησε σε όλη την αυλή της εκκλησίας με τη χαρά στα γόνατά του και έκλαψε. Δύο τεχνικοί κοίταξαν με όλα τους τα μάτια: «Ναι, αυτός είναι ο ίδιος Ουζμπέκος που έφερε τον γιο του!» Γιατί κλαίει τόσο πολύ;.. Σύρθηκε στον πατέρα Σεραφείμ, έπεσε στα πόδια του, τον ευχαρίστησε και του έδωσε χίλια ρούβλια. Στη δεκαετία του εξήντα αυτά ήταν πολλά χρήματα. «Είμαι μοναχός», λέει ο π. Σεραφείμ, «δεν χρειάζομαι χρήματα!» Πάρε το σε κανένα τζαμί, δώσε το σε κανένα μουλά. - Όχι, δεν με βοήθησε ο μουλάς, δεν με βοήθησε το τζαμί. Ορίστε, πατέρα, για σένα! - και έβαλε τα λεφτά στο τραπέζι του. Όμως ο ιερέας και πάλι δεν πήρε την ανταμοιβή: «Δεν το χρειάζομαι, δεν προσευχήθηκα για λεφτά, αλλά για όνομα του Θεού - γιατί ζήτησες...
Μετά λέει: - Λοιπόν, εντάξει, πήγαινε στο η λογίστριά μας Τατιάνα Αλεξάντροβνα (ήταν και Μοσχοβίτης, εξόριστος), θα μεταφέρει τη δωρεά σας στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου. Και ο πατήρ Σεραφείμ πήρε το μαύρο υλικό για το ράσο, 5 μέτρα. Αποχαιρετώντας τον ιερέα, ο Ουζμπέκος υποσχέθηκε: "Θα πάω να το πω σε όλους τους μουλάδες - έτσι είναι η ρωσική πίστη!" Λίγο αργότερα, κάλεσε έξι μουλάδες, ήρθαν με δύο αυτοκίνητα να κοιτάξουν τον ιερέα. Μείναμε έκπληκτοι. Ο ιερέας ήταν μικρός, γέρος, καμπουριασμένος - εξάλλου, υπηρέτησε δέκα χρόνια για την πίστη του... Μετά από αυτή τη θαυματουργή θεραπεία, οι Ουζμπέκοι - πατέρας και γιος - άρχισαν να πηγαίνουν στο ναό και να λένε: - Ναι, η πίστη σας είναι ο ήλιος και η πίστη μας το φεγγαράκι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου