Ιερομοναχός Ραφαήλ (Νόικα):
ΠΕΡΙ ΠΑΤΕΡΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΕΣΣΕΞ,
ΜΑΘΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΊΤΗ
Η αγιότητα δεν προορίζεται από τον Θεό μόνο για ορισμένους. Ο Θεός δεν έχει τοποθετήσει κανέναν από τους ανθρώπους σε ψηλό βάθρο από τότε που γεννήθηκαν. Ο π. Σωφρόνιος εκτιμούσε, ίσως πάνω από πολλά πράγματα, τη φυσικότητα. Και ήταν εξαιρετικά ΦΥΣΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ! Ένα από τα Ευαγγέλια λέει ότι οι απόστολοι σκληρύνθηκαν στην καρδιά, αφού είχαν συνηθίσει τα θαύματα που έκανε ο Δάσκαλος. Βλέπετε, αυτή είναι η φυσικότητα της αγιότητας. Μα πώς να το συνηθίσεις, πώς να βαρεθείς την καλοσύνη! Αυτό το παρατήρησα ως ένα βαθμό συνειδητά όταν ήμουν με τον πατέρα Σωφρόνιο. Παρατήρησα ότι είχα συνηθίσει τον πατέρα Σωφρόνιο. Θα μπορούσα να μιλάω γι' αυτό για μέρες συνέχεια, αλλά δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα τη φυσικότητα.
Σε μεγάλη ηλικία, ο πατέρας Σωφρόνιος δεν δεχόταν πλέον να εξομολογεί ή να επικοινωνεί με τους ανθρώπους. Μας το άφησε. Σπάνια, αν ερχόταν κάποιος επίσκοπος, ας πούμε, ο Σεραφείμ, Μητροπολίτης Γερμανίας, ο πατήρ Σωφρόνιος, ξεπερνώντας τον εαυτό του, του μιλούσε, αλλά αυτό ήταν πολύ σπάνιο. Και αν κάποιος καρκινοπαθής ερχόταν να ζητήσει τις προσευχές του, έβγαινε πάντα, υποστηριζόμενος συχνά και από τις δύο πλευρές από τους ανθρώπους που τον καθοδηγούσαν. Όσοι ήρθαν από την Ελλάδα στην Αγγλία για να νοσηλευτούν για καρκίνο, πριν πάνε στο νοσοκομείο ή αμέσως μετά το νοσοκομείο, έρχονταν στο μοναστήρι για να ζητήσουν τις προσευχές του πατέρα Σωφρονίου. Και έζησα κοντά στον πατέρα Σωφρόνιο μέσα σε αυτή τη φυσικότητα - και όπως είπα στην αρχή, οι άγιοι δεν αιχμαλωτίζονται και ενδιαφέρονται περισσότερο από τα θαύματα, αλλά από την ταπείνωση και την αγάπη, που είναι το θεμέλιο του ανθρώπου, συχνά αόρατο. Η βάση πάνω στην οποία, στην πραγματικότητα, μπορούν να γίνουν τότε θαύματα. Ένα θαύμα είναι φυσικό για έναν άνθρωπο όταν είναι τέλειος, και η τελειότητα είναι η αγιότητα. Ο π. Σωφρόνιος είπε ότι ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που φοβάται την προσευχή. Και χαμογέλασε και μάλιστα γέλασε. Και μιλούσε συχνά για τον εαυτό του όταν πήγαινα το βράδυ: «Κοίτα, ήρθαμε πάλι από την Ελλάδα. Νομίζουν ότι είμαι άγιος, και ότι πλέον αποκτώ φήμη σε όλη την Ελλάδα. Αλλά δεν πειράζει, ας πιστέψουν ότι είμαι άγιος. Θα πιστέψουν στην προσευχή μου και μετά θα τους θεραπεύσει. Αλλά ο Θεός θα βρει έναν τρόπο να με ταπεινώσει». Και γέλασε λέγοντας: «Για μένα τώρα υπάρχει μόνο μία πραγματικότητα: όλα πονάνε! Πονάνε όλα μου τα κόκαλα!». Και πράγματι ήταν.
Αυτή τη φυσικότητα είχε και ο πατέρας Πορφύριος (πρεσβύτερος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης). Δεν τον γνώριζα προσωπικά, αλλά τον ξέρω μέσα από τους μαθητές του και από τα βιβλία του. Και ο πατήρ Παΐσιος (ο Αθωνίτης γέροντας Παΐσιος ) -τον ήξερα- και ο Εφραίμ από το Κατουνάκια (επίσης Αθωνίτης πρεσβύτερος). Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όντας σχεδόν άγγελοι, ήταν τόσο απλοί άνθρωποι! Κάποιοι ήταν χωρικοί, απλοί. Αγράμματοι; άλλοι, όπως ο πατέρας Σωφρόνιος, είναι μορφωμένοι, διαθέτουν τεράστια κουλτούρα και ανατροφή, αλλά όλα είναι απλά και φυσικά!
Και το λέω αυτό γιατί πρέπει να το ακολουθήσουμε κι αυτό. Ο πατέρας Σωφρόνιος ζήτησε απλότητα και φυσικότητα. Δεν του άρεσε η προσποίηση, η στοργή και οι τρόποι. Δεν μου άρεσε καθόλου. Είπε: «Η ταπεινοφροσύνη είναι αληθινά φυσική, είναι όμορφη, είναι ιερή». Και οι λέξεις «όμορφο, άγιο και φυσικό» συνδυάζονταν συχνά μαζί σε μια φράση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου