ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ 1- ΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΥΠΝΟ

ΕΥΧΑΙ ΛΕΓΟΜΕΝΑΙ ΠΡΟ ΤΟΥ ΥΠΝΩΣΑΙ

ΕΥΧΗ Α'.

Γρηγορίου του Θεολόγου εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ικετήριος και κατανυκτική.

Ο Θεός ο Θεός μου, ον τα Χερουβείμ και πάσαι αι άβυσσοι τρέμουσι, το της αγαθότητας ανεξιχνίαστον πέλα­γος, ο αεί υπακούων των εν συντετριμμένοι καρδία επικα­λουμένων σε, ο την νύκτα ποιήσας προς ανάπαυσιν και σωτηρίαν του σου πλάσματος, ο καταξιώσας με τον ταλαίπωρον της ημέρας φθάσαι το τέλος, ο ειπών, «πριν ή επικαλέσης με πάρειμι και έτι λαλούντος σου», ελθέ και νυν, Δέσποτα, μέχρις ημών τη αοράτω σου παρουσία, εκ των πατρικών κόλπων του σου Γεννήτορος, όθεν ουκ εχωρίσθης ποτέ, και κλίνον το ους σου προς την ημετέραν ασθένειαν· Κύριε ο Θεός, ο υπερβλύζων έλεος και χρηστότητα, ο αεί με προσκαλούμενος, τον αεί σε αποστρεφόμενον και παρά σου ευεργετούμενον, εξαπόστειλον εν εμοί τω αθλίω κατάνυξιν, και δείξον, ως ποτέ την εν ερήμω πέτραν, την λιθώδη και πεπωρωμένην μου καρδίαν δακρύων φέρειν πληγάς, Ιδού γαρ, Δέσποτα, μετά φόβου και τρόμου σοι προ­σπίπτω και δέομαι.
Κύριε, Κύριε, συγχώρησόν μοι τα δι`όλης της ημέρας και του βίου μου παντός εν αγνοία, και γνώσει, και ενθυμήσει μου πταίσματα, οίδα γαρ ως πολύ το πλήθος της χρηστότητός σου, Κύριε, και πλαστά φίλοψυχε, και δια τούτο προς δέησιν απετόλμησα, ουκ εποίησά σου καν μίαν ώραν θέλημα, ουδέ εν αγαθόν, Κύριε, παν­τός γαρ ανθρώπου θέλημα και ενθύμημα όλον πονηρόν, όλον βδελυκτόν, όλον βιωτικόν.
Πώς γαρ δύναται χους και πηλός, ο και μόλυβδου βαρύτερος, πέτασοι και ανελθείν εις το ύψος του ουρανού, κακειθέν τι μαθείν αγαθόν ;
Βλέψον, Δέσποτα, σοι ανατίθημι πασάν μου ασθένειαν ιλάσθητι, ελέησον, σοι γαρ προσέρχομαι αυτοκατάκριτος και αναπολόγητος, σοι ως απρόσωπος και απερίστατος τον αυχένα κλίνω, και εις γήν νεύω το πρόσωπον, ερυθριώ και φρίττω τον ουρανόν ρυπαροίς θεάσασθαι οφθαλμοίς. Σοί μεν κλίνω γόνυ καρδίας και σώματος, χείρας δε αίρω σαρ­κός, μετά δακρύων, και στεναγμών κατανύξεως, δέομαι, Κύριε, Κύριε, βοήθει μοι, και του πυρός του άσβεστου με λύτρωσαι. Έθεντο γαρ με τον άθλιον επίχαρμα οι Δαίμο­νες, κατ' εμού αναιδώς επιβαίνοντες.
Δια τούτο, Κύριε, Κύριε, τάχυνον, σπεύσον, βοήθησαν αντιλαβού, και τω φοβερώ σου κριτήριω ακατάκριτον και παραστήναί με καταξίωσαν. Και μη νικήσωσιν αι υπέρ άμμον θαλάσσης αμαρτίαι μου, υπεράγαθε και μακρόθυμε Δέσποτα, την άβυσσον της φιλαν­θρωπίας σου, μη καταλαβέτωσαν εν τη νυκτί ταύτη την ελεηνήν μου ψυχήν, αι άς ου προσδοκώ Δαιμόνων φαντασίαι και φόβοι νυκτερινοί, και πράγμα εν σκότει διαπορευόμενον, μη νυστάξη, μηδέ υπνώση ο φυλάσσων με Άγγελος, μηδέ τι των ρυπαρών της ημέρας, και των μεθ' ημέραν, ή νυξ ελέγχη, αλλά, Κύριε, Κύριε, τω άστεκτω και παντοδυνάμω φωτί της σης Θεότητος, ο νούς ελαμπόμενος και σώματος δίχα, σοί, Θεέ, προσομιλείτω, τω ανυστάκτω όμματι και άυπνω.
Χάρισαι μοι την της νυκτός ανάπαυσιν, ως εν ημέρα διελθείν με, εν αγάπη της σης ανέκφραστου Θεότητος, και δός τοις βλεφάροις μου ελαφρόν ύπνον ως μηδέ την γλώσσαν, των υμνωδιών το όργανον, επί πολύ νεκρούσθαι, μηδ` αυτό το φωτεινόν πλάσμα σου ησυχάζειν, και ανάστησαν με υπό ύπνου εν ώραις ευθέτοις προς τε τάς μεσονυκτερινάς, και ορθρινάς υμνωδίας, του δοξάζειν σε το απρόσιτον φως, μετά των ουρανίων Δυνάμεων, και Αγγέλων σου-
Ακουσον, Κύριε, καρδίας βοώσης, και μη προσχής τοις φαύλοις μου έργοις, αλλα επίβλεψον επί οδύνην της ψυχής μου, και τάχυνον του ιάσασθαί με, χάριν της φιλανθρωπίας σου, ρύσαί με από των πονηρών έργων μου, και μη αντιμετρήσης μοι, μηδέ θέλησες αποδούναί μοι αξία ων έπραξα, ίνα μη τελείως απόλωμαι.
Ακουσον, Κύριε, εν απογνώσει μου οντος, και μη εάσης με, δέομαι, δια τάς υπέρ άμμον θαλάσσης αμαρτίας μου, καθ' ύπνους εν ατόποις εννοίαις κλέπτεσθαι, άλλ' ανακάλεσαί με Δέσποτα, τον αιχμάλωτον και κατεχόμενον υπό των άτοπων πράξεων, καί ως υπό αλύσεων σφιγγόμενον.
Σύ γαρ επίστασαι λύειν πεπεδημένους, και ίασθαι τα άδηλα τραύματα, α Σύ μόνος οίδας ο των κρυπτών γνώ­στης, επιφάνηθί μοι δεινώς καταπεπτωκότι, ο ταχύς εν ελεεί, και βραδύς εν κολάσει, και τη Σή ευσπλαγχνία θέλησον ορέξαί μοι χείρα και αναστήσαί με εκ του βόθρου των ανομιών μου. Σύ γαρ μόνος υπάρχεις ο Θεός υμών ο μη τερπόμενος επί απώλεια αμαρτωλού, ο μη αποστρεφόμενος πρόσωπον εν δάκρυσι προς σε ατενίζον. Εισάκουσαν, Κύριε, φωνής του δουλού σου βοώντος προς σε. Έπίφανον το φως σου το εις εμέ εσβεσμένον, απόστειλαν την του άγιου Πνεύματος ικμάδα και χάρισαί μοι μακράν προθεσμίαν ίνα ανασφήλω, εμαυτόν απογνούς στρέψον μοι Κύ­ριε, τον κοπετόν εις χαράν, διάρρηξον τον σάκκον μου και περιζωσόν με ευφροσύνην, και δός μοι αναπαύσασθαι των εσπερινών μου έργων, και τύχοιμι αναπαύσεως πρωινής, ώσπερ οι εκλεκτοί σου Κύριε, ων απέδρα λύπη και στενα­γμός, και ανοιγήτω μοι ή θύρα της Βασιλείας σου, ινα εισελθών εν αυτή μετά των απολαυόντων του φωτός του προσώπου σου, τύχω αιωνίου ζωής.
Ναι, Δέσποτα Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι, και μη εάσης με από του νυν αμαρτήσαι εις σε, και εξακολουθήσαι τω θελήματί μου, μη εάσης με απολέσθαι ταίς αμαρτίαις μου, αλλά οικτείρησον το πλάσμα σου, και μη παρίδης με, ότι ασθενής ειμί, μηδέ εγκαταλείπης με, ότι προς σε κατέ­φυγαν, «ίασαι την ψυχήν μου, ότι ήμαρτόν σοι».
Ενώ­πιον σου εισί πάντες οι θλίβοντές με, και ουκ εστί μοι κα­ταφυγή, ει μη προς σε, Δέσποτα Κύριε. Σώσον με ένεκεν των οικτιρμών σου. Και αιχυνθήτωσαν πάντες οι επανιστάμενοι επ` εμέ, και ζητούντες την -ψυχήν μου του εξολοθρεύσαι αυτήν, Κύριε, ο Θεός μου, μνήσθητί μου του αμαρ­τωλού, και αχρείου δούλου σου εν τω επικαλείσθαί με το άγιον και προσκυνητόν ονομά σου, και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου, και αξίωσόν με αγαπάν και φοβείσθαί σε εξ όλης της καρδίας μου, και ποιείν εν πάσι το θέλημα σου, ότι ουκ εστίν όμοιος σοι εν Θεοίς, Κύριε, δυνατός εν ισχύι, και αγαθός εν ελέει, εις το βοηθείν, και παρακαλείν, και σώζειν πάντας τους ελπίζοντας εις το όνομα σου το άγιον,
Ναί, Κύριε, Κύριε, ο υπερβαίνων τα ανθρώπινα πταί­σματα, και καλύπτων πλήθη αμαρτιών, ο μη ποιήσας ημίν κατά τάς αμαρτίας ημών, μηδέ ανταποδιδούς κατά τάς ανομίας ημών, αξίωσόν με εν πάση νυχτί και ημέρα, και πάση μου τη αναπνοή τον κολάσεως ένοχον, ως όντα με πάσαις αμαρτίαις υπεύθυνον, το τε φοβερόν του θανάτου μυστήριον, και την προς ημάς τους αμαρτωλούς ανυπόστατον απειλήν και οργήν σου, και την φρικτήν και δικαίαν σου απόφασιν, εις το της γεέννης πυρ με δικαίως εκπέμπουσαν εχειν εν τη καρδία μου αεί ανεπίληστα, και γυμνόν, και τετραχηλίσμενον, ωσπερ τω φοβερώ σου κριτηρίω παριστάσθαι, και την εκείθεν απόφασιν εκδέχεσθαι, ίνα εντεύθεν καθηλώσας τάς σάρκας μου, και καθαρθείς νουν, και ψυχήν και καρδίαν, ιλέων εύρω σε εν ώρα του θανάτου και της κρίσεως, των της σαρκός εσόπρων διαρραγέντων, δια την υπέρ φύσιν αγαθότητα σου, και δια της Μητρός σου και Πανάγνου Θεοτόκου, της ελπίδος μου μετά σέ, πρεσβείας και πάντων σου των θειοτάτων Αγγέλων, και Αρχαγγέ­λων, και δια τάς των αγίων σου Πάντων δεήσεις. Αμήν.