ΈΝΑΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Στα χρόνια της κατοχής 1941-42, πέρασαν τρεις-τέσσερις πει­νασμένοι συνάνθρωποι μας, σχεδόν γυμνοί, από την γειτονιά μας, ζητώντας βοήθεια. Οι περισσότεροι εκείνη την εποχή δεν είχαν ούτε το ψωμί της ημέρας και έτσι οι άνθρωποι πέθαιναν της πείνας, α­κόμα και στους δρόμους. Μικροί μεγάλοι, όταν πεινούσαν, ανακά­τευαν τα σκουπίδια και ό,τι έβρισκαν, το έτρωγαν.
Ένας γείτονας φιλότιμος και ελεήμων, όταν τους είδε σ' αυτήν την κατάσταση, τους λυπήθηκε και πήρε ό,τι είχε μέσα το κρεμαστό "φανάρι" με τη σίτα και τους τα έδωσε. Άκουσε όμως από τη γυναίκα του γκρίνιες, φωνές,...μάλλον δικαιολογημένες.
Και Τι θα φάμε εμείς; Το βράδυ τα παιδιά θα μείνουν νηστικά, το άδειασες όλο...
--Γυναίκα, λέει, εμείς δεν έχουμε, αλλά έχει ο Θεός.
-Ό Θεός έχει, αλλά εμείς δεν έχουμε, απάντησε εκείνη.
Οι πεινασμένοι έφυγαν ευχαριστημένοι, και το ανδρόγυνο κάθι­σε μαζί με τους γείτονες και κουβεντιάζανε αν πρέπει να δίνουνε σ' αυτή τη δύσκολη εποχή ελεημοσύνη ή όχι. Αφού κουβέντιασαν αρ­κετά με τους γείτονες νύχτωσε και μπήκαν μέσα στα σπίτια τους, γιατί απαγορευόταν ή κυκλοφορία από τους Βουλγάρους.
Και τώρα Τι θα φάμε εμείς; Τι θα φανέ τα πέντε παιδιά μας;
Ε, κάτι θα έχει βάλει ο Θεός στο "φανάρι," είπε ο σύζυγος.
Ανάψανε την λαμπίτσα και μόλις έφεξε λίγο, είδαν το "φανάρι" γεμάτο τρόφιμα! και απ' αυτά πού δεν υπήρχαν, όπως τυρί! Αυτό συ­νέβη στον πολύ ελεήμονα γείτονα μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΑΤΗΡ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ. ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ.