Στην Τουρκία κοιμήθηκαν ένα βράδυ και δεν ξύπνησαν ποτέ.
Στην Ελλάδα μπήκαν σε ένα τρένο να πάνε σπίτια τους και δεν έφτασαν ποτέ.
Ακόμη δεν καταλάβαμε ότι η ζωή είναι τόσο ρευστή τόσο μεταβλητή και σύντομη που μόνο ως δώρο μπορείς να την αντιμετωπίσεις.
Και εμείς τι κάνουμε; Την ζούμε; Όχι. Την δολοφονούμε με χιλιάδες καθημερινούς τρόπους. Γκρίνια, μίση, κακίες, πόλεμοι και φαγωμάρα μέσα και έξω μας.
Το φοβερό δεν είναι ο θάνατος αλλά ότι είμαστε νεκροί πολύ προτού πεθάνουμε.
Προσευχή και σιωπή για τα χιλιάδες θύματα της κάθε μέρας.
Προσευχή για όλους εκείνους που έφυγαν.
Προσευχή κυρίως για όλους εμάς που είμαστε ακόμη εδώ και δεν το εκτιμάμε.
***Η καρδιά μας στα θύματα και τους δικούς τους, απόψε όλοι μια αγκαλιά προσευχής γι αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου